Van goed naar slecht:
Whiplash | De ambitieuze jazz-drummer Andrew wil het gaan maken in de muziekwereld en wordt student op een pretentieus conservatorium. Maar zijn nieuwe docent Fletcher maakt het hem, met zijn snoeiharde dictatoriale bewind en pyschologische spelletjes, al snel heel moeilijk. Andrew gaat tot het uiterste, maar zelfs dat blijkt niet genoeg en hij breekt, Fletcher in zijn val meeslepend. Inmiddels student-af komt Andrew opnieuw Fletcher tegen en al snel blijkt dat ze nog niet klaar met elkaar zijn. Een zeer meeslepende, nee: zelfs briljante film over hoe absolute grootheid betekent dat je over je eigen grenzen moet heen stappen. Bijzonder indringend en met geweldige rollen van Miles Teller en J.K. Simmons.
The Imitation Game | De film gaat over het leven van Alan Turing. Deze briljante wiskundige slaagde er in WOII in om de Enigma te kraken, de coderingsmachine van de nazi’s. De betekenis hiervan voor het verloop van de oorlog kan moeilijk overschat worden. Niet dat Turing daar veel waardering voor kreeg, want als excentriekeling bleef hij altijd onbegrepen en na de oorlog werd hij, toen werd ontdekt dat hij homoseksueel was, zelfs bestraft voor deze ‘indecency’s’ middels chemische castraties. En zo pleegde een geknakte Turing uiteindelijk zelfmoord. Van dit krachtige verhaal is een werkelijk bloedmooie film gemaakt, met een imposante Benedict Cumberbatch (Sherlock) als Turing. Indrukwekkend! Kijken!
Birdman | Deze film is recent met Oscars overladen en hierdoor laaide er kritiek op over dat de Academy Awards steeds elitairder en iets voor een kleine ‘in-crowd‘ wordt. Het grote publiek had deze film namelijk links laten liggen, in tegenstelling tot bijvoorbeeld ‘American Sniper‘ (zie ergens hier onder). Zelf vind ik die kritiek onterecht, want die prijzen was ‘Birdman’ toch meer dan waard. Al was het maar omdat het een volslagen unieke en eigenzinnige film is over een aan lager wal geraakte filmster die een laatste poging doet terug in the spotlights te komen. Dit doet hij door een artistiekerig theaterstuk te produceren in New York. Bijzonder verhaal, mooie acteurs, onverwacht eind, dus alleen maar plussen. Kijken, deze film!
Unsere mutter, unsere vater | Dit is eigenlijk geen film, maar een miniserie bestaande uit 3 delen van speelfilmlengte. De miniserie brengt de belevenissen van vijf vrienden tijdens de Tweede Wereldoorlog in beeld en doet dit prachtig. De vijf vrienden tezamen geven een indringend inkijkje hoe Duitsers WOII hebben ervaren. Twee van de mannen moeten als soldaat in dienst, terwijl de derde als Jood op de vlucht moet slaan. En van de vrouwen belandt er eentje als verpleegster in een legerhospitaal en probeert de ander een carrière als zangeres op te bouwen door te heulen met een hoge SS’er. Een prachtig mooi en ook genuanceerd beeld van de oorlog dus, vanuit de optiek van de Duitsers. Geweldig!
Trash | De regisseur Stephen Daldry heeft een klein maar wel erg fraai oeuvre op zijn naam staan, met als blikvanger natuurlijk moderne klassieker ‘Billy Elliot‘. En deze laatste film van hem is ook zeer de moeite waard. Het verhaal draait om drie Braziliaanse straatjongens die in een klassiek thriller-plot een zeer waardevolle portemonnee vinden, die informatie bevat die zeer schadelijk kan zijn voor een hoge politicus. En zo worden ze al snel gezocht en zijn ze hun leven niet meer veilig. Daldry zet de sferen van de favela’s fraai neer en de jongens spelen mooie naturelle rollen. Toch overtuigt de film niet helemaal, omdat deze te weinig consistent is. Het geheel zwalkt een beetje heen en weer tussen een realistisch drama als ‘Cidade de Deus‘ en een lichtvoetiger avonturenfilm. Daarom toch geen doorslaand succes; maar nog steeds wel zeer de moeite waard!
Inside Job | Eigenlijk wel apart dat ik deze documentaire over de crisis van ’08 nog nooit gezien had! Want dit onderwerp houdt mezelf al een behoorlijke tijd bezig, zo moge ook wel blijken uit onder mijn recente recensie van de boeken ‘Dit kan niet waar zijn‘ en ‘De Schaduwelite‘. Deze documentaire is ook zeer de moeite waard, want het geeft een messcherp beeld van de vele misstanden in de financiële wereld. Bovendien zijn zaken als ‘credit default swaps‘ nog nooit duidelijker uitgelegd dan in deze film. Daarom voor iedereen een must! En voor zover ik daarvan al niet overtuigd was, bevestigt deze film voor mij nog eens dat de grootste misdadigers van deze wereld niet in de gevangenis zitten, maar in de bestuurskamers van die grote zakenbanken!
American Sniper | Van regisseur Clint Eastwood verwachtte ik een genuanceerde visie op de oorlog, maar dat blijkt toch niet bepaald uit deze film, zijn recentste. Sterker nog, het bevestigde voor mij alleen maar dat Amerika een nogal ongezonde obsessie heeft met oorlog. Ook hier dus weer veel ongezouten patriottisme, oorlogsverheerlijking en misplaatst soldatenmachismo. Dat leidde bij mij al snel tot het krommen der tenen, zeker bij bepaalde scenes. Zo vindt Bradley Cooper (die de befaamde scherpschutter speelt waar de titel naar refereert) nadat hij een jongetje doodt die een granaat naar de Amerikanen wilde gooien, dat hij hier het echte kwaad heeft gezien. Een nogal walgelijke eenzijdige opvatting van dit tragische voorval als je het mij vraagt! En zo zaten er meer scenes in deze film waaraan ik me erg aan stoorde. Het verhaal wordt hiernaast erg zwak opgebouwd en vervalt nogal in clichés. Bart van Lierdes scenario-regels zijn in ieder geval aan de soldatenlaars gelapt, alsof opa Clint heeft gedacht: Fuck it, ik maak een pro-Amerikaanse oorlogsfilm; de zalen stromen toch wel vol. Erg matige film en wat mij betreft volledig terecht dat aan deze film vrijwel alle Oscars voorbij gingen.
Aanmodderfakker | Deze Nederlandse film heeft hier en daar nog wat prijzen in de wacht gesleept ook, maar eerlijk gezegd begrijp ik daar niet zo veel van. De eeuwige student Thijs waar de film om draait, is namelijk wel heel karikaturaal neergezet: hij is echt een ongelooooofelijke lamzak. Dat totale gebrek aan nuance nekt deze film behoorlijk, want ik kon hierdoor geen moment meegaan in het plotje, dat erom draait dat hij een soortement relatie krijgt met een meisje en hij eindelijk een beetje los komt uit die lethargie. Erg matige film.
Foxcatcher | Dit is een film die mij op vrijwel alle fronten teleurstelde. Dat kwam vooral door het volstrekt oninteressante verhaaltje, over de worstelaar Mark die toetreedt tot het sportteam van de eigenaardige John duPont (gespeeld door de bijna onherkenbare Steve Carrell). Die laatste is een rijke filantroop, die echter nog steeds onder de plak zit van zijn dominante moeder. Iets soortgelijks is aan de hand bij Mark, want die wordt zijn hele leven al overvleugeld door zijn oudere broer Dave. Het werd mij echter geen moment duidelijk waarom dit een verhaal is dat verteld moest worden, want er gebeurt echt niets opmerkelijks. Tenminste: niet de eerste twee uur, want helemaal aan het eind vindt er opeens nog een bizarre moord plaats. Dat kan echter de film absoluut niet redden, ook omdat deze een nogal onaantrekkelijke beklemmende vreugdeloosheid uitstraalt. Het enige positieve puntje is dan misschien Channing Tatum, die de rol van Mark geloofwaardig en knap neerzet. Maar daar blijft het dan ook bij…
We were soldiers | Ik weet eigenlijk niet waarom ik sowieso nog aan deze film begon, gezien mijn zeer matige waardering van ‘American Soldier’. Hoe dan ook was er voor mij weinig te genieten bij deze film over de Vietnam Oorlog, die wat mij betreft toch weer veel doet aan oorlogsverheerlijking. Ik ben daar toch echt een beetje klaar mee.
John Wick | Allereerst ben je nog best hoopvol als je begint te kijken naar deze nieuwste film met Keanu ‘Neo’ Reeves. Maar die hoop vervliegt al snel als je tot de conclusie komt dat dit niets meer dan een stompzinnige geweldsfilm is, met een blurp die rechtstreeks is gejat uit ‘Commando’: gepensioneerde vechtersbaas wordt onrecht aangedaan (zijn hondje wordt vermoord bespottelijk genoeg) en hij besluit op nogal uitbundige wijze wraak te nemen in een bijna twee uur durend bloedbad. Zeer teleurstellende film!
Na Joris Luyendijk’s 
Het kwijtraken van je eigen kind; het lijkt zo’n beetje het ergste wat je als ouder kan overkomen. Zeker als je heel lang in onzekerheid blijft wat het lot van het kind is. Zie bijvoorbeeld de zaak Madeline McCann. Over deze thematiek handelt deze tv-serie, als het stel Tony en Emily ergens op doorreis in een Noordfrans stadje hun zoon Oliver kwijtraken. Is hij ontvoerd? Gedood? Acht jaar lang blijven ze zoeken, tussen 2006 en 2014.
Hella Haasse b