Naar aanleiding van de dood van Henning Mankell, besloot ik maar eens, voor het eerst, één van zijn Wallander-boeken te lezen. Het werd ‘De honden van Riga’. Ik ken Mankell (1 2) al als een zeer vaardig maatschappelijk gedreven en poëtisch schrijver en ook dit boek onderstreept dit. Mankell weet heel goed een mooie melancholische sfeer neer te zetten rond de dolende inspecteur Wallander, die is gescheiden van zijn vrouw, een moeilijke relatie heeft met zijn vader en zijn voormalige inmiddels gestorven collega Rysted continu mist tijdens het politiewerk. Wallander stuit op een intrige die hem al snel naar het Letland stuurt van de nadagen van de Sovjetoverheersing. Hier stuit hij op een uitgebreide intrige waarin de misdaad nauw is verweven met de instituties. Mankell bouwt het verhaal mooi op en neemt ruim de tijd om het detectivewerk uit de doeken te doen. Dit leidt tot een prima thriller. Leuk!
Maand: oktober 2015
Boekrecensie ‘Harde feiten’, Ilja Leonard Pfeijffer
Van Pfeijffer las ik eerder met veel plezier La Superba, een naar mijn idee zeer geslaagd boek. Dit boek, ‘Harde feiten’, volgens de ondertitel een bundeling van ‘100 romans’ was echter een aanzienlijk kleiner succes. Het boek bevat, zoals al te verwachten viel, precies 100 verhaaltjes, variërend van enkele alinea’s tot maximaal 2 pagina’s, die op zijn best een eerste vonkje voor een hele roman zijn. Maar waarschijnlijk meende Pfeijffer dit ook niet serieus. De verhaaltjes zijn ook nog eens keurig alfabetisch gerangschikt, waarschijnlijk ook voor de grap. Deze flauwigheid zet zich helaas ook door in de verhaaltjes zelfs, met wel wat al te veel poep-pies-seks meligheid of soms wel heel voor de hand liggende miniplotjes. Als je daar al niet in vastloopt, dan is het wel in de barokke hermetische schrijfstijl vol bizarre invallen. Hier tussen door is het dan moeilijk de pareltjes te ontwaren; die toch zeker in enige mate ook aanwezig zijn. Echter in onvoldoende mate om dit hele bizarre boek tot een succes te maken.
Tv-recensie ‘Archer’, seizoen 5 en 6
Nu Netflix mijn nieuwe dingetje is, ben ik begonnen het aanbod af te grazen. Mijn aandacht werd al snel getrokken door ‘Archer’, een animatieserie die ik ook al wel eens op Comedy Central ben tegengekomen. Ik waagde me aan de laatste 2 seizoenen en werd niet teleurgesteld. Archer is een prachtig eigenzinnige, knotsgekke en vaak onbedaarlijk grappige serie rondom Sterling Archer; superspion. Hij koppelt een extreem hoge eigendunk aan kolderiek gestuntel en wordt vaak gered door collega, de rondborstige Lana. Beide werken ze voor ISIS, het private spionagenetwerk van Sterling’s drankzuchtige moeder Malory. Maar in seizoen 5 wordt ISIS opgeheven en beginnen ze van lieverlee een drugskartel met als basis een enorme hoeveelheid cocaïne uit de ontmantelde ISIS-archieven. Aan het einde van het seizoen blijkt dat alles een opzetje van de CIA was en als dank worden ze in seizoen 6 voortaan door de CIA ingehuurd voor nieuwe klussen die heel vaak echter in de soep lopen.
De serie excelleert in kolderieke scenes en veel, heel veel dialogen. Zelfs tijdens bloedstollende vuurgevechten blijft men vaak in verhitte idiote gesprekken verstrikt raken. Niet alleen met Archer zelf als middelpunt, maar ook al zijn collega’s van (vm.) ISIS, die zonder uitzondering allemaal een steekje los hebben. En die dialogen zijn vaak erg, erg geestig. Dat maakt dit tot een zeer onderhoudende serie.
Ook de kwaliteit van de animaties is overigens een pluspunt: waar die bij evenknieën als Family Guy en American Dad op zijn zachtst gezegd niet overhoudt, zijn de animaties bij Archer erg fraai; met een bijna realistische feel. Ook dat maakt deze serie zeer te genieten. Ik ga ook de eerdere seizoenen nog eens bekijken!
Boekrecensie ‘Het hoe’, Jan Brokken
Dit boek vormt min of meer het vervolg op ‘De wil en de weg’, het eerste schrijfboek dat ik van Jan Brokken las. Was dat boek bedoeld voor de beginnende schrijver, dit boek richt zich meer naar de gevorderde schrijver. En dat doet hij in een zelfde soort vorm: in vaak niet al te lange hoofdstukken bespreekt Brokken tal van schijnbaar spontaan gekozen aspecten van het schrijven en maakt hij hierbij tal van referenties naar de wereldliteratuur, inclusief enkele romans van hem zelf (waarvan ik er overigens nooit één gelezen heb). Hierbij haalt hij vooral heel veel voorbeelden aan van boeken waar hij soms hele passages uit citeert.
Dit leidt wederom tot een erg prettig leesbaar en ook boeiend boek, een soort lange Masterclass waar ook zeker voor mij, als aspirerend schrijver voldoende interessants uit is te halen. Leuk!
Tv-recensie ‘Sherlock Holmes’, seizoen 3
Over het slot van het tweede seizoen was ik (getuige deze recensie) niet onverdeeld positief. Maar toch bleef de serie voor mij voldoende trekken om me ook aan seizoen 3 te wagen. Om wederom vermaakt te worden maar toch niet geheel enthousiast te zijn. Het seizoen bestaat weer uit 3 episodes van speelfilm-lengte, maar deze zijn niet allemaal even sterk. Zo wringt aflevering 1 zich in bochten om uit te leggen hoe Sherlock de ‘Reichenbach’-val uit het slot van seizoen 2 overleefde. En episode 2 wordt voor een deel gevormd door een wel heel traag voortkabbelend huwelijksfeest van Watson. Episode 3 maakt dan gelukkig nog wat goed van het derde seizoen, maar over het geheel genomen ben ik dus weer niet dolenthousiast. Alhoewel het wel erg prettig was deze serie te kunnen kijken via Netflix, voor mij een noviteit. Leuke dienst is dat!
Onze taal ‘geüpdatet’
‘Onze taal geüpdatet’. Iedereen met een beetje taalgevoel zou volgens mij gruwen van die idiote vervoeging van ‘update’. En toch is dit blijkbaar de spellingsregel van het Genootschap Onze Taal. Met aan het eind een stille ’t’ ook nog eens. Werkelijk, hoe verzin je het? Een andere gruwel is bijvoorbeeld ‘ge-e-maild’. Dit is toch verschrikkelijk! Je vraagt je bijkans af wie onze taal nu meer aan het verminken is: dit Genootschap, of de hedendaagse door social media beïnvloede jeugd die correct taalgebruik minacht met vondsten als ‘me skat’ (mijn vriendin) of afkortingen in de trant van ‘FF w88’.
Maar goed, is dit eigenlijk heel onverwacht? We hebben het immers over hetzelfde Genootschap dat eerder al die surrealistische tussen-n regels over ons uitgestort heeft. De kolderieke opeenstapeling van uitzondering op uitzondering (voor bijvoorbeeld ‘pannenkoek’) werkt eigenlijk alleen maar op de lachspieren, als het niet zo triest zou zijn. Het bevestigt het beeld van het Genootschap als een club doorgedraaide taalneuroten die helemaal in hun eigen wereldje zitten.
Jammer, want naar mijn idee verleen je hiermee de taal geen dienst. Ik zou zeggen: begin ook gewoon niet aan het op Nederlandse wijze vervoegen van Engelse leenwoorden. Daar komt alleen maar ellende van! Dus zeg: zoek maar een Nederlands alternatief. En als je dan toch zo nodig een leenwoord wilt gebruiken, dan moet je maar zeggen: ‘Ik heb een update gemaakt’, of ‘ik heb een e-mail gestuurd’. En wat betreft die tussen-n zou ik gewoon zeggen: het mag beide, wat je maar het beste lijkt.
Zo is het misschien echt ‘onze taal’ die ‘geüpdatet’ wordt!
Uitgelicht: De Kliniek
Dit uitgelichte verhaal is alweer een ouwetje! Het idee van ‘De Kliniek’ is ontstaan toen ik bij de verenigingsredactie van mijn studentenvereniging Ovum Novum zat. Destijds wilden we graag een nieuw item in het verenigingsblaadje invoeren waarbij leden zouden vertellen over belevenissen tijdens hun stage. Ik had bedacht dat in de eerste aflevering een fictief verslag zou komen, waarin het relaas zou worden gedaan van de uitzinnige avonturen van een zogenaamde stagiair. Ik gaf hem de naam Raso van Kaam en de studie tandheelkunde en stuurde hem naar een nogal obscure kliniek.
Het item werd niet doorgezet en het verhaaltje haalde nooit het verenigingsblad. Toen ik echter, veel later alweer, het verhaaltje op mijn computer tegen kwam, wekte dit toch weer mijn interesse. Ik besloot het verhaal uit te schrijven en aldus ontstond (de oerversie van) het eerste deel van ‘De Kliniek’.
Maar daarmee was het niet afgelopen. Een tijdje later begon ik me af te vragen wat de verdere belevenissen van Raso zouden kunnen zijn en aldus ontstond Deel 2. En zo ging het steeds verder, alsof het verhaal een eigen willetje had. De verhalen schreven zich dus, zoals het cliché luidt, zelf. Deel 1 moest wel tot deel 2 leiden, en zo verder. Deze noodzakelijkheid wordt naar mijn idee gereflecteerd in de evenwichtige opbouw van het gehele verhaal. De negen delen bestaan uit twee cycli die aan elkaar worden verbonden door een Intermezzo. En de cycli weerspiegelen het proces geboorte, opkomst, ondergang en dood.
Alle negen delen zijn samengevoegd in een bundel. Die kun je via de volgende link downloaden: De Kliniek
Boekrecensie ‘De wil en de weg’, Jan Brokken
Ik zit helemaal in de schrijf-boeken momenteel, aangezien ik bezig ben met een opleiding aan de Schrijveracademie (die was immers verbonden aan de 2e prijs van de Schrijf en Huiver wedstrijd). En dit boek behoort tot het colloquium; de verplichte leeskost.
Dat is geen straf, want Jan Brokken heeft een prettige vertelstem en weet oprecht interessant te vertellen over het schrijfvak. Na een relativerend eerste hoofdstukje over dat er vooral geen wetten van Meden en Perzen zijn, bespreekt Brokken van alles: de beginzin, het hoe en wat met dialogen, seks in verhalen en -voor mij heel belangrijk- het schrappen. Hierbij draagt hij tal van voorbeelden aan, waarbij vooral opvallend is dat ook Jan Brokken regelmatig Flaubert op het schild hijst. Altijd weer die dekselse Fransoos, ik zal toch echt een keer iets van die beste man moeten gaan lezen!
En zo is dit al met al een prima boek, dat door de korte hoofdstukjes lekker leest. Leuk en boeiend!
Filmrecensies Augustus – September 2015
Spy | Erg leuke spionage-parodie, met dikkerdje Melissa McCarthy in de hoofdrol. Normaal gesproken is zij iemand voor de back-office, maar voor een nieuwe klus wordt ze het veld ingestuurd. Dat leidt tot veel hilariteiten in een echt heel grappige film! Toppertje! Ook met mooie rollen van Jude Law, Jason Statham en Miranda Hart.
Inside Out | Ook deze animatiefilm is net als veel andere recente evenknieën weer prima in orde. Wat haalt de hedendaagse animatie toch een constant hoog niveau! Alweer een origineel verhaal met echt een hard en ziel, dit keer over het meisje Riley en haar emoties (woede, vreugde en verdriet) in de hoofdrol. Super, kijken!
Scott Pilgrim vs. the World | Deze film, waar ik toevalligerwijs langs zapte op de commerciëlen, bleek een erg leuke, zeer eigenzinnige film te zijn. In een soort comic-stijl wordt verteld hoe de wat sullige hoofdpersoon Scott verliefd wordt op Ramona. Hij moet echter eerst afrekenen met de zeven exen van haar. En niet zomaar, maar in brute gevechten, in een heerlijk overdadige stijl, die doet denken aan arcade-hal vechtspelletjes als Tekken. De film is soms onbedaarlijk komisch, heeft veel geniale dialogen en heeft een hele eigen feel over zich. Daarom zeer zeker de moeite waard!
Hanna | Op het eerste oog lijkt het een nogal belegen plot: tienermeisje Hanna is het laatste wat resteert van een uit de hand gelopen overheidsproject om supersoldaten te creëren en is haar leven niet meer veilig. Ver weg van alles in de poolbossen bereidt Eric Bana haar voor op haar beproevingen, maar dan wordt ze al snel door de CIA opgepakt. To zover weinig echt verassends. Wat de film echter redt is de mooi eigenzinnige feel die de film uitstraalt en de redelijk briljante soundtrack van de Chemical Brothers.
Michael de Ruyter | Dit is een ambitieus epos van Nederlandse makelij (eentje die het begin was van het einde voor het bedrijf A-film) over een van onze (weinige) eigen helden. Kosten noch moeite zijn gespaard om de film grootsheid mee te geven: de gezwollen filmmuziek, de vele animaties van zeeslagen en een buitenlandse acteur als Charles Dance (Tywin Lannister). En het lukt ook nog heel aardig. Mooi vond ik echter met name het mooie inkijkje in 17e eeuws Nederlands, met prachtige landschappen en stadsgezichten, een achteloos voorbijschietend Melkmeisje-tafereel en het Rembrandtiaanse spel met licht en schaduw dat in heel veel scenes terugkomt. Verder hebben de scenaristen (daar kijk ik dan weer naar) degelijk werk geleverd en uit het historisch materiaal een redelijk samenhangend plot weten te destilleren. Kortweg: over hoe De Ruyter, vaderlandslievend en recht door zee, wordt vermorzeld in het gekonkel tussen prins- en staatsgezinden. Hele aardige film dus dit!
Milk | Degelijke biopic over de eerste openlijk homoseksuele politicus in de VS, Harvey Milk in San Francisco. De film volgt keurig de algemene conventies inzake script-opbouw. Met name zeer te genieten door zeer imponerende rol van Sean Penn in de titelrol.
Child 44 | Op het eerste oog een zeer interessante film over het barre dagelijkse leven in het Stalin-era. De sfeer wordt goed neergezet en de acteurs zijn topklasse (o.m. Tom Hardy, Noomi Rapace en Gary Oldman). Waar het echter gruwelijk misgaat is het plot. Het briljante en rijkgeschakeerde maar ook complexe boek ‘Kind 44’ van Tom Rob Smith (ook nog eens een belangrijke inspiratiebron voor mijn eigen boek) lijkt wel door iemand met een bot fileermes te zijn bewerkt, en wat resteert is helaas een vreselijk onsamenhangende janboel waar je zeker als argeloze filmkijker geen kaas meer van kunt maken. Jammer!
Project T / Tomorrowland | Het is eigenlijk wel typisch dat zelfs de titel van deze film tweeledig is, want ook de film zelf hinkt steeds op twee gedachten. Is het een lichtvoetige avonturenfilm of een serieuze thriller? En is het simpel vermaak of probeert het een boodschap aan je mee te geven? De plot is eerlijk gezegd nogal een rommeltje (iets over Casey die de wereld moet redden van de apocalyps) en dat maakt het geheel ondanks het visuele spektakel en de soms boeiende plot-elementen toch niet tot een erg groot succes. Van animatie-grootheid Brad Bird (maker van het onvolprezen The Incredibles) had ik meer verwacht!
Terminator Genisys | De Terminator-franchise begon met twee ijzersterke, iconische films van de hand van David ‘Titanic‘ Cameron. De eerste worp, met Arnold ‘I’ll be back‘ Schwarzenegger als bad guy was al goed, maar het ijzersterke tweede deel, dat stoelt op de briljante vondst om van Arnie nu de good guy te maken, is helemaal een toppertje. Ondanks dat die film een mooi rond einde kende, meenden anderen echter de franchise te moeten doorzetten met nieuwe worpen. Zonder uitzondering draken van films. En dan dit vijfde deel, dat een soort herstart zou moeten zijn (Waar hebben we dat eerder gezien? Oh ja, overal!). Wat een tenenkrommend rommeltje ze van het materiaal gemaakt hebben! Afschuwelijk! Ik heb de film niet eens uitgekeken. Een aanfluiting…