Verhalen en meer van Christian Deterink
In het kader van de NPO Schrijfwedstrijd ‘was ich noch zu sagen hatte‘, heb ik dit korte verhaaltje geschreven over een zakenman die op een beurs een Duitse collega treft en besluit met hem nog een biertje te gaan drinken. Dat had hij beter niet kunnen doen…
Lees hier het verhaal: Hamburg – Christian Deterink
Ik ben nog nooit zo’n gruwelijk verhaal tegengekomen als in dit boek van de Pools-Amerikaanse auteur Jerzy Kosinski, geboren in 1933 te Lodz (Polen). Of het allemaal autobiografisch is, lijkt me niet, maar het boek gaat wel over een zesjarige jongetje dat in 1939 bij aanvang van WWII voor de veiligheid van een Poolse stad naar het platteland wordt gebracht.
De lijdensweg waarin hij vervolgens terechtkomt is onbeschrijfelijk in wreedheid en gruwelijkheid. De Poolse boeren zien in de jongen (gezien zijn donkere voorkomen) namelijk een Zigeuner of -nog erger- een Jood en hierdoor wordt hij overal waar hij komt uitgestoten, mishandeld, opgejaagd, in elkaar geslagen of -als absoluut dieptepunt- in een latrine-put gegooid. Als ‘Jood’ wordt hij ook diverse malen opgepakt door de Duitsers, maar van hen heeft hij eigenlijk uiteindelijk weinig te duchten: met name de onwetende, bijgelovige en ronduit stompzinnige plattelandsbevolking blijkt zijn grootste vijand. Die mensen worden bijna zonder uitzondering in beeld gebracht als afzichtelijk en wreed. Zoals die boer waar hij een tijd bij woont, die schennis blijkt te plegen met zijn eigen dieren. Of de timmerman die hem in een kamer aan een leren touw hangt en hem dan achterlaat met een valse hond die hem zal vermoorden als hij zich naar beneden laat zakken.
Ergens op de achterflap werd het boek een afdaling in de hel genoemd en volgens mij is dit een zeer rake typering. Heel realistisch is het misschien niet, want daarvoor lijkt het gehele verhaal me toch wel erg dik aangezet. Maar een fascinerend boek is het zeker. Lezen! (als je er de sterke maag voor hebt)
The Godfather I en II | Van alle films die ooit gemaakt zijn, staan deze twee epische werkjes van Francis Ford Coppola nog steeds op eenzame hoogte wat betreft de unanieme publieke verafgoding. Nu ik deze films voor het eerst integraal na elkaar heb bekeken, kan ik niet anders concluderen dan dat de status van deze films als klassieker zonder meer terecht is.
Hetgeen niet wil zeggen dat ik volledig overtuigd was. Met name deel I (stammend uit begin jaren ’70) deed toch wel gedateerd aan. Natuurlijk bevat deze film veel elementen die in die tijd zonder twijfel grensverleggend waren (en nadien heel vaak zijn geïmiteerd), maar of die de tand des tijds echt heeft doorstaan? Bij deel II had ik die twijfel veel minder, misschien ook wel omdat dit gewoon de beste van de twee films is; het schakelen tussen de jonge Vito en diens zoon Michael Corleone met name vond ik heel geslaagd.
Al met al is dit dus een terechte klassieker. Maar misschien was ik zelf nog wel meer omver geblazen door dat ene andere meesterwerk van Coppola: Apocalypse Now.
Scarface | Ik heb deze misdaadklassieker maar eens opnieuw bekeken (de laatste keer was heeeeel lang geleden) en ik werd niet teleurgesteld. Het meest opvallende vond ik de hoofdrol van Al Pacino, die ik kort geleden ook zag in The Godfather. Het is echt ontzettend knap hoe Pacino van de Tony ‘Scarface’ Montana uit de film echt een volledig ander mens maakt als Michael Corleone uit The Godfather. Laatstgenoemde is een bedachtzame, gedistingeerde mafia-don, terwijl Scarface een opvliegend Cubaans straatvechtertje is. Heel boeiend om te zien. En natuurlijk een zeer sterke film dit!
Star Wars VII – The Force Awakens | Ik ben helemaal geen Star Wars fan, maar deze film is gewoon prima in orde en zeker een bioscoopbezoekje waard (ook om de 3D-beelden natuurlijk). De actiescènes zien en goed uit, maar het is met name mooi om te zien hoe knap J.J. Abrams (nota bene dezelfde persoon achter de nieuwe Star Trek films) met het materiaal omgegaan is. Alle vertrouwde geliefde elementen komen in deze film namelijk terug, maar hij geeft hier net voldoende een orignele draai aan om de film geen herhalingsoefening te maken. Goed vermaak!
The hateful Eight | De achtste film van Quentin Tarantino (ook al in de bios bekeken) is helaas ook zijn minste. Dat maakt het nog steeds bekijkenswaardig, maar briljant? Eh, nee. Daarvoor is het plotje (over hoe een bounty hunter een bandietenvrouw inrekent en vervolgens haar bende achter zich aan krijgt) te weinig boeiend. De film heeft weer die typische Tarantino-traagheid in zich (denk bijvoorbeeld aan die eindeloos uitgerekte scene aan het begin van Inglorious Basterds), maar hier wordt het soms vervelend. Bijvoorbeeld als we moeten toekijken hoe een voordeur herhaaldelijk moet worden dichtgetimmerd, koffie wordt ingeschonken en een stoofpot wordt gegeten. Intussen gebeurt er eigenlijk weinig. Acht mannen raken met de gevangene ingesneeuwd in een blokhut en natuurlijk ken je Tarantino goed genoeg om te weten dat er (veel) doden gaan vallen. Dat gebeurt ook, in over-de-top geweld met veel bloed. Maar dat verdoezelt niet dat de film in de kern bijna saai is. Wat de film toch nog interessant maakt zijn onder meer de mooie rollen van onder meer Samuel L. Jackson en Kurt Russell. En de originele filmmuziek van Morricone, niet te vergeten!
The perks of being a wallflower | Aan de oppervlakte lijkt dit een dertien-in-een-dozijn highschoolfilm over de worsteling van een jongeling om zijn plaats op school en in de wereld te vinden. Maar de film blijkt al snel dieper te graven en grotere thema’s te raken. Met een fijne soundtrack, prima hoofdrollen en een dwingend verhaal leidt dit tot een goed genietbare film.
Great Expectations | Deze tv-film van ruim 2,5 uur is natuurlijk gebaseerd op het beroemde boek van Charles Dickens. Als fan van deze schrijver kon ik ook dit verhaal, over hoe de wees Pip dankzij een onbekende weldoener de kans krijgt de gegoede klasse te betreden, zeer waarderen. Grote thema’s, maatschappijkritiek en kleurrijke personages zijn weer ruimschoots aanwezig, zoals in alle werken van Dickens. Net als trouwens de te grote toevalligheden die het plot bij elkaar moeten houden. Aan zoiets zie je dan toch weer dat Dickens geen hedendaagse schrijver is, want tegenwoordig kom je daar niet meer mee weg. De verfilming van het materiaal is ondertussen prima, waarbij met name de glansrol van Gillian ‘Scully’ Anderson als Miss Havishaw opvalt. Mooie film dus!
Chez Nous | Aardige Nederlandse film van scenarist Frank Houtappels, bekend van de serie ’t Paard. In een zeer effectief maar ook wel erg vaak gezien plotje wordt het typisch Amsterdamse festijn van de Gay Parade gemixt met de blurb van ‘hustle’-films als Ocean’s Eleven. En zo bereidt Alex Klaassen de diefstal van een diamanten collier voor om hiermee zijn gaycafé van de ondergang te redden terwijl in de grachten naast het museum de boten varen. De film heeft een lekker tempo en een feel-good sfeer over zich. Daarmee prima vermaak, zonder heel bijzonder te worden.
The Ridiculous 6 Het enige belachelijke aan deze film is dat er blijkbaar een financier c.q. filmstudio is gevonden om dit wangedrocht te produceren. Want dit is echt een oerdomme, tenenkrommend ongrappige ‘komedie’, spelend in het Wilde Westen. In die zin lijkt deze film wel wat op het ook al zeer teleurstellende ‘A Million Ways to Die in the West’, het western-vehikel van Seth MacFarlane. Nee, een hele grote sof dit…
Dit boek valt het beste te typeren als ‘Skynet gaat de beurs op’. Robert Harris (een nog onbekende schrijver voor me) haakt in op de angst dat de machines het zullen gaan overnemen. En waar Skynet in The Terminator de mensheid uitroeit, neemt het Vixal4-systeem dat de briljante wiskundige Alex Hoffmann in dit boek heeft ontwikkeld, op ongekende wijze de internationale beurshandel over.
Harris bouwt zijn verhaal zeer overtuigend op en getuigt ook van een grote kennis van het bizarre wereldje van de internationale beurshandel, die al deels is overgenomen door computers: algoritmes die kolossale hoeveelheden aandelen kopen en vaak na slechts een paar seconde weer doorverhandelen. Vixal4 is de doorontwikkelde versie van zo’n algoritme, die op enig moment de wereldeconomie aan de afgrond brengt om hier flink aan te verdienen. En daarnaast blijkt Vixal4 ook nog eens een heel eigen willetje te hebben en haar tentakels veel verder te hebben uitgestrekt dan ooit kon worden verwacht.
Hiermee heeft Harris een zeer actueel thema te pakken en hij maakt er ook nog eens een spannende thriller van die zonder al te veel moeite te verfilmen is. Het zal me niet verbazen als dat snel zal gebeuren!
Dit is één van de weinige boeken die ik nog niet van Paul Auster, een favoriete schrijver van me, heb gelezen. En dat is weer genieten. Het verhaal is voor Austeriaanse begrippen vrij recht toe recht aan en gaat over het leven van het jonge straatschoffie Walt. In het St. Louis van begin Twintigste Eeuw wordt hij door een zonderling in de leer wordt genomen met de belofte dat hij Walt zal leren om te vliegen. Een knotsgekke premisse natuurlijk, maar na een lange studie bij deze Meester Jehudi, en veel ontberingen slaagt Walt er nota bene echt in om te zweven. Met zijn Meester breidt Walt zijn kunsten uit tot een kermisact waarmee ze het achterland van Amerika door trekken in de ‘Roaring Twenties’, om vervolgens te stranden op de drempel van het succes. Walt ontwikkelt namelijk ondraaglijke hoofdpijnen met zijn zweef-act en hij is genoodzaakt te stoppen. Maar dat is niet het laatste van zijn ongeluk, want op weg naar Hollywood voor een nieuwe start worden ze aangevallen door zijn gewelddadige oom Slim, die Meester Jehudi doodt. Maar laat ik niet meer verklappen.
Het verhaal is meeslepend en bijzonder en daarom absoluut weer een traktatie. Wat echter in dit boek minder gebeurt dan in vele van Auster’s andere zijn de verhaaltjes-in-de-verhaaltjes en de loopjes met de werkelijkheid en alles daarbuiten, waar ik deze schrijver juist zo om waardeer. Maar desondanks was dit boek zeer de moeite waard!
In mijn zoektocht naar interessant aanbod op Netflix stuitte ik op de comedy-serie ‘Arrested Development’, en ja: dit is wel weer behoorlijk geniaal! De wederwaardigheden rondom de steenrijke, maar aan lager wal geraakte familie Bluth zijn kostelijk. De serie begint ermee dat de pater familias, George, door de politie wordt opgepakt voor frauduleuze activiteiten als de CEO van zijn Bluth Company. Diens brave en plichtsgetrouwe zoon Michael besluit met tegenzin diens taken waar te nemen, maar hij heeft heel wat te stellen met zijn disfunctionele familieleden, die allemaal uit de ruif van het bedrijf blijken te vreten. Zoals de egoïstische materialistische zus Lindsay, de oudere broer ‘Gob’, die in alles mislukt, ook als goochelaar en kleine broer Buster; een extreem geval van een mama’s kindje dat volledig wordt overheerst door zijn moeder, de ongevoelige, drankzuchtige en egocentrische Lucille (het is niet toevallig dat de actrice Jessica Walter ook Mallory Archer van een stem voorziet in Archer). Is Michael dan de enige die enig normbesef en fatsoen tentoonspreidt? Nee, want we hebben ook nog zijn bleue en über-brave zoon George Michael, waar door de hele familie mee wordt gesold.
De serie was destijds met de hand-held camerabeelden en de alom aanwezige voice-over (de stem van nota bene regisseur Ron Howard) baanbrekend en kreeg al snel een cult-aanhang. Het grote publiek haakte echter af en daarom heeft deze serie slechts 4 seizoenen: zonde! Want na dit kostelijke eerste seizoen had ik hier nog best veel meer van willen zien! Maar goed; ik kan in ieder geval nog uitkijken naar 3 seizoenen meer…