Maand: juli 2016

Op Netflix vind ik ‘Archer‘ één van de leukste komedie-series. De knotsgekke belevenissen van de self-absorbed ’top-spion’ Sterling Archer en zijn collegae zijn vaak onbedaarlijk grappig, vooral door de leuke karakters en de vele snedige dialogen, vol subtiele verwijzingen naar de popcultuur. Ook lopen heel veel grappen heel lang door. Zoals de uitroep ‘phrasing‘, de continue verwarring rondom de term ‘literally‘ en Archer’s ‘I thought I had something for this‘, als die weer eens een snedige opmerking wil maken, maar er even niet kan op komen.

In dit seizoen 7 is de spionagedienst opgeheven en begint Archer van lieverlee maar een detective-bureau in LA. Formeel heel dit ‘Figgis Agency’, omdat Cyril de enige is die de goede papieren heeft, maar natuurlijk neemt niemand hem echt serieus. En zo is het business as usual: met een Malory Archer die met een glas in de hand de troepen aanstuurt, een Krieger die met zijn eigen bizarre experimenten bezig is en een Archer en Lana die als vanouds met elkaar kibbelen.

Er ontvouwt zich zo een reeks van 10 episodes, waarvan het aardige is dat alles één groot verhaal is, waarin alles draait om actrice Veronica Deane, de nieuwe love-interest van Archer. Twee van de leukste episodes zijn dan die nog waarin iedereen, inclusief Veronica, wordt gegijzeld door een stel clowns.

Waar ik moeite mee had waren echter meer dingen: ten eerste wordt heel weinig gedaan met alle nevenpersonages: Pam, Cheryl, Ray, maar ook Cyril: zij voegen dit seizoen nauwelijks iets toe. Ten tweede hebben we ook de relatieperikelen tussen Archer en Lana al eerder gezien. En ten slotte had ik moeite met het grote mysterie waarmee seizoen 7 begint en eindigt: een neergeschoten Archer die schijnbaar dood in een zwembad drijft. Pas in episode 10 ontdekken we dat hij het echt is. Maar is hij nu echt dood? Dat lijkt toch echt niet te passen bij hem, want vanaf de martelscene  in de pilot leek hij toch altijd onverwoestbaar! Ik weet niet goed wat we hier mee aan moeten… Maar goed, het is wel een echte cliffhanger voor seizoen 8. En ondanks dat dit seizoen me niet overtuigde, ben ik wel nog steeds benieuwd!

 

 

Inmiddels is bekend dat het fantastische Game of Thrones nog twee seizoenen zal kennen van in totaal nog maar 15 episodes. Dat is erg weinig, goed beschouwd! Het einde is dus echt al in zicht! En ik ben heel benieuwd hoe het eindigt. Net zoals bij het begin van het vorige seizoen wil ik daarom weer proberen de verhaallijnen te voorspellen (waarbij ik ook enkele al uitgezette verhaallijnen laat staan). Niet dat ik veel bij het juiste eind zal hebben; dat was namelijk de vorige keer ook niet zo. Maar misschien dat ik bij bepaalde zaken toch in de buurt kan komen! Na de break meer!

Lees verder “Hoe gaat de serie ‘Game of Thrones’ aflopen?”

You know the drill! Van goed naar slecht!

The Guard | Kostelijke film met Brendan Gleeson als een bijzonder eigenzinnige Ierse politie-agent in de provincie, die de spil wordt in een internationale drugssmokkelzaak. De samenwerking met de correcte Amerikaanse -en zwarte- FBI-agent Wendell (mooie rol van Don Cheadle) loopt op zijn zachtst gezegd stroef. Sprankelend vormgegeven en met een mooi plot. Geweldig!

State of play | Boeiende en intelligente politieke thriller met als hoofdpersoon Cal McAffrey (Russell Crowe), een journalist van de Washington Globe. In een onderzoek naar een moord stuit hij op een politieke intrige, die uiteindelijk allemaal lijkt te draaien om de belangen van een grote, Halliburton-achtige corporatie die kolossale militaire contracten afsluit met de VS. Met mooie rollen ook van Ben Affleck, Helen Mirren en Robin Wright.

The Walk | Mooie vlotte bio-pic over de Fransman Philippe Petit, die het in zijn hoofd haalt om te koorddansen tussen de twee torens van het WTC in NYC (toen dat nog kon, ja, snif). Joseph Gordon-Levitt speelt een prima rol in een zonder meer alleraardigste film. Met overigens een eindeloos uitgerekte apotheose: de wandeling van Petit op het koord tussen de Twin Towers.

Ex Machina | Boeiende sciencefiction film over de jonge programmeur Caleb die naar het afgelegen buitenverblijf van de legendarische en steenrijke internet-goeroe Nathan wordt geroepen. Deze Nathan experimenteert met Artificiële Intelligentie (AI) en Caleb moet de Turing-test uitvoeren bij zijn fem-bot Ava. Die test moet uitwijzen of Ava echt een ‘menselijk’ bewustzijn heeft. In het schimmenspel dat volgt wordt Caleb verliefd op Ava, lijkt Nathan een bruut, maar is het uiteindelijk Ava zelf die een heel slim spelletje heeft gespeeld om te kunnen ontsnappen. Mooi gedaan!

In Bruges | Leuke misdaadkomedie met Colin Farrell en Brendan Gleeson. De beide acteurs spelen de huurmoordenaars Ray en Ken die na een misgelopen klus, waarin per ongeluk een jongetje is gedood, naar Brugge (of all places) gestuurd worden. Een ‘shit hole‘, volgens Ray. Toch heeft hun baas Harry (Ralph Fiennes) hun juist hier heen gezonden om hen nog enkele mooie dagen te geven voor Ray’s eigen aanstaande dood. Ja, dat lees je goed: dood. Ray zal namelijk moeten boeten voor zijn fout en Ken is degene die de trekker moet overhalen. Met dit basisgegeven ontstaat een aanstekelijke film die prima het genieten waard is!

A Most Wanted Man | Onderhoudende spionage-thriller van Neerlands eigen Anton Corbijn met de laatste grote rol van Philip-Seymour Hoffmann. Een Tsjetsjeense terrorist (?) arriveert in Hamburg en gaat hier op bezoek bij de bank die een groot fortuin beheert van diens vader. De spionagediensten, niet alleen de Duitse, maar ook de Amerikaanse, houden alles nauwlettend in de gaten. Mooie film met een prettige cadans die niet eens een keer enorm jachtig is, zonder overigens al te spectaculair te worden.

The Kids are all right | Speelfilm over een ongewoon gezinnetje, bestaande uit twee moeders en hun twee kinderen. Als de sperma-donor van die beide koters opduikt, zorgt dit voor veel strubbelingen in de relatie tussen Nic en Jules, de beide vrouwen. Mooie, liefdevol gemaakte film, met een fijne ‘feel’ over zich.

Before Sunrise | Ik ben deze filmtrilogie van Richard Linklater (ook van Boyhood) verkeerd-om begonnen met het laatste deel. In dit eerste deel zien we hoe Jesse (Ethan Hunt) en Celine (Julie Delphy) elkaar voor het eerst ontmoeten en één dag samen doorbrengen in Wenen. De film sprankelt door het spel van de hoofdrolspelers, de vele (wat zeg ik, bijna eindeloze!) boeiende dialogen en natuurlijk het bitterzoete zelfs enigszins dramatische einde. Deel 2 ook nog maar eens kijken!

The Water Diviner | Dit is het regie-debuut van Russell Crowe. Hij speelt zelf de hoofdrol van Joshua Connors, een Australier wiens drie zonen allemaal lijken te zijn gesneuveld in de Slag op Gallipoli (we praten hedendaags Turkije, WOI). Als zijn vrouw ook nog zelfmoord pleegt, reist hij zelf naar het land om poolshoogte te nemen. En daar blijkt dat niet alleen een zoon nog leeft, maar dat hij ook zelf de liefde lijkt terug te vinden. Prima film dit.

Trainwreck | De Amerikaanse stand-up comédienne Amy Schumer kende ik met name door haar grove grappen, maar deze film van haar is toch prima in orde. Amy speelt min of meer zichzelf, een eigenzinnige vrouw die zich weigert te binden aan een man. Tot Aaron opduikt. Zeer genietbare en bij vlagen erg geestige film.

The Program | Deze film gaat over de opkomst en ondergang van Lance Armstrong, zevenvoudig Tour-winnaar, die zijn hele team inclusief zichzelf aan een intensief doping-programma zette (hence the movie title). Dat is een kansrijk beginpunt, maar helaas is daar in deze film maar weinig mee gedaan. Goed beschouwd is dit niet meer dan een redelijke documentaire, zoals je die in dozijnen hebt op Discovery, maar dan met extra veel re-enactments. Jammer, bij deze film werd node een schrijver gemist die van een materie een meeslepend script had kunnen kneden.
Mensen die geïnteresseerd zijn in Lance Armstrong zou ik daarom eerder aanraden de echte documentaire ‘Stop at Nothing‘ te kijken (beschikbaar op Netflix). Dit geeft een veel beter beeld van de man en diens omvangrijke doping-bedrog.

Indepence Day – Resurgence | Deze film gaat rustig door waar de vorige, met Will Smith, twintig jaar geleden, eindigde. De invasie van aliens heeft toen gezorgd voor verbroedering en de wereld heeft twee decennia vrede en eenheid gekend (ja ja, herken de moraliserende vinger). Maar dan keren de aliens terug! Dit leidt wederom tot een belachelijk plot, vol onverholen Amerikaans patriottisme en misplaatst soldaten-machismo, waarin de grootste moeite wordt gedaan om de kolossale schaal van de bedreiging (het ‘alien ship’ past net in de Atlantische Oceaan) nog enige menselijke proportie mee te geven. Erg matig, maar als spektakelfilm in een iMax bioscoop nog net genietbaar….

Bruno | Sascha Baron Cohen heeft enkele legendarische typetjes op zijn naam staan, zoals Borat. De film waarin deze Amerika rondreist en daar en passant de soms erg bekrompen Amerikanen te kijk zet, was erg geestig. In deze film gebeurt eigenlijk precies hetzelfde, alhoewel de Bruno die nu Amerika rondreist, wel Borat’s dia-negatief lijkt. Was laatstgenoemde namelijk een bekrompen, vrouwonvriendelijke racist, Bruno is juist een excentrieke uber-homo. De opzet is echter exact hetzelfde: met extreem gedrag, grappige of beschamende reacties van omstanders uitlokken. En dat kunstje is helaas een beetje uitgewerkt. Daarom niet meer dan een matige film.

Breach | Schijnbaar waargebeurd verhaal over hoe rookie Eric in de FBI heimelijk moet uitvinden of zijn directe baas Hanssen (een rol van Chris Cooper) spioneert voor de Russen. Omdat meteen uit de beginscène blijkt dat dit zo is, wordt alle spanning uit het plot geslagen. Wat dan overblijft is een ronduit doodsaaie film. Die IMDB score van 74 is onbegrijpelijk.

Dat ik de tv-serie ‘Game of Thrones’ enorm waardeer, is inmiddels uit eerdere posts (1, 2) van mij wel gebleken. En daar verandert seizoen 6 niets aan: potverdomme, wat een vol, rijk en krachtig verhaal! Ik heb er zelfs een abonnement bij HBO voor afgesloten om het te kunnen blijven volgen. En nu is seizoen 6 alweer ten einde, wat gaat het toch snel!

En om maar meteen met de conclusie te beginnen: ja, het was weer fantastisch! Toch wel vooral door het plot: dat is over het geheel genomen behoorlijk briljant. Wat wil je ook, met een showrunner als David Benioff, die ik als romanschrijver ook al geweldig vind? Wat ik heel goed vind is hoe steeds weer blijkt dat alles heel vernuftig in elkaar zit. Zo zit ergens in seizoen 3 al een dialoog met Arya waarin ze zegt dat ze geen enkele God vereert,  de oude noch de nieuwe. Wie dan wel?, wordt dan gevraagd. De dood, antwoord ze. Een mooie vooruitschaduwing naar hoe ze later in de leer gaat bij de Faceless Men, een sekte huurmoordenaars die de God van de Dood aanhangen. Het is maar een van de vele voorbeelden die laten zien hoe ingenieus het verhaal in elkaar is gezet.

De verwikkelingen in seizoen 6 zijn op heel veel vlakken natuurlijk ook veel beter dan de plotlijnen die ik aan het begin van seizoen 6 uitgestippeld had. Heel veel daarvan is niet uitgekomen; en de meeste keren komt dat omdat ik toch weer heb onderschat hoe bruut het verhaal is en hoe genadeloos wordt omgesprongen met de hoofdpersonages. Dat bijvoorbeeld Tommen, Margaery, Pycelle, Rickon en Olly allemaal het loodje zouden leggen, dat had ik toch niet verwacht! Sommige lijnen had ik echter wel weer voorspeld: dat Jon tot leven werd gewekt bijvoorbeeld (oké, dat lag er al snel dik bovenop), dat de Starks Winterfell zouden terugveroveren op Bolton, dat Theon Greyjoy zijn vloot aanbiedt aan Daenerys en dat Cersei wraak neemt op de Sparrows. Helemaal fout had ik het dus ook niet…

Zeker in de laatste episodes van dit seizoen beweegt het plot zich al met al razendsnel en –nu komt het kritiekpuntje- naar mijn idee op punten ook echt tè snel. Dat gevoel had ik vooral erg sterk bij de laatste verwikkeling rond Arya Stark. Die blijkt namelijk opeens terug te zijn gekeerd in Westeros, twee zoons van Walder Frey te hebben gedood, die te hebben verwerkt in een vleespastei, om die aan Walder voor te zetten voor ook hem te doden. Wacht eens even; hier worden toch wel wat stapjes overgeslagen! We hadden niets meer van haar gezien tot ze ‘afscheid nam’ van Jaqen H’ghar in Braavos! Op zich is het een duidelijke verhaallijn dat Arya zich ontwikkelt als de ‘assasin’ waar ze in is getraind, maar hier had ik graag gezien dat de makers wat langzamer waren gegaan en iets meer tijd hadden genomen om haar verhaal tot haar recht te laten komen. Zelf had ik het al intrigerend genoeg gevonden als seizoen 6 afsluit met een scene dat Arya aanmonstert op een schip terug naar Westeros.

Hier raak ik ook meteen aan een belangrijke zwakte die in de hele serie aanwezig is. Namelijk dat heel erg inconsequent wordt omgegaan met reistijden. Soms duren die eindeloos. Denk dan met name aan al die trips van ongedachte duo’s, waar deze serie in grossiert: Arya met Sandor, Brienne met Jaime, Jorah met Tyrion en Jaime met Bronn. Zelfs in seizoen 6 nog doet bijvoorbeeld Sam er een vol seizoen over om van The Wall, met een tussenstop op kasteel Tarly, naar Oldtown te reizen. Dat is gek als aan de andere kant de reizen soms kneitersnel gaan: zo zitten in seizoen 6 Theon en Yara binnen één episode van de ‘verkeerde kant’ van Westeros al in Volantis op Essos en maakt Varys binnen een half uurtje tv-tijd een retourtje Dorne vanuit Meereen. Tja, dat is misschien goed voor de snelheid van het plot, maar erg geloofwaardig wordt het zo niet… Dat is toch echt wel een klein minpuntje.

Maar dit minpuntje kan natuurlijk niet verhoeden dat het weer echt smullen geblazen was. Ik begin me echter wel af te vragen hoeveel verhaal er nu nog over is. Zouden er echt nog twee vervolgseizoenen gevuld kunnen worden? Heel veel gras lijkt nu te zijn weggemaaid door die pijlsnelle verwikkelingen in dit seizoen! Er begint bijvoorbeeld een schromelijk tekort te ontstaan aan personages en aan bad guys, volgens mij! En een einde lijkt zich nu al aan te dienen: namelijk dat Daenerys met de hulp van de huizen Tyrell, Martell en Stark koningin Cersei van de troon stoot en eindelijk de ijzeren troon opeist. Zelfs de showrunners schijnen te hebben gezegd dat ze voldoende hebben aan nog vijftien episodes voor het verhaal. Nou ja, we zullen zien… Ik ben natuurlijk alweer zeer benieuwd naar het volgende seizoen!

Aanvankelijk was ik niet zo heel erg te spreken over deze populaire Amerikaanse serie. Ik had moeite met het plot: ten eerste vond ik het volstrekt ongeloofwaardig dat Brody na 8 jaar gevangenschap bij islamistische extremisten, zonder veel moeite zijn leven weer oppakt. En ik kon niet zo heel veel met die erg Amerikaanse paranoia over de ‘The War on Terrr’.

Maar tegelijk bleef de serie trekken, gezien de toch erg lovende kritieken. Ik besloot in te stappen in seizoen 3, dus vlak na de aanslag op Langley. En ik werd toch niet teleurgesteld: het verhaal is boeiend genoeg. Ten eerste door de interessante personages. Vooral de manische Carrie Mathison, die goed is neergezet door Claire Danes, alhoewel het soms tegen het over-acteren aan zit.

Van de twee seizoenen is 4 wel duidelijk de beste; omdat dit verhaaltechnisch het meest te bieden heeft, als Carrie stationshoofd in Pakistan wordt en de strijd aangaat met terroristenleider Al Haqqani. Met name dat uiteindelijk de Amerikaanse ambassade uitendelijk zelfs wordt overlopen door Haqqani, vond ik intrigerend. Hier treedt het plot namelijk buiten de verwachtingen, omdat het veel erger misgaat dan je denkt. En opeens begrijp je: Carrie’s missie in Pakistan komt helemaal niet toch nog op haar pootjes terecht. Haqqani gaat gewoon winnen!

Het is een verhaaltechnische vondst die me deed denken aan George Martin’s plotbouw voor ‘A Song of Ice and Fire’, de boekenserie waar ‘Game of Thrones‘ op is gebaseerd. Wat ik heel knap vind van Martin is dat hij de lezer/kijker uit de comfort-zone sleurt: normaal gesproken weet je altijd wel dat de held nooit iets echt ernstigs overkomt. En normaal gesproken winnen de goeien, natuurlijk. Juist om die reden wist Martin meteen toen hij begon aan het epos, dat Eddard Stark dood moest. En dat vervolgens ook Robb (de ‘brave borst’ waarvan iedereen verwachtte dat hij zijn vader zou kunnen wreken) het moest ontgelden. Die onverwachte wendingen komen voor de lezer/kijker keihard aan en laten je opeens op het puntje van je stoel zitten; omdat je weet dat niemand veilig is en echt alles kan gebeuren. En juist dit element maakt de serie ‘Game of Thrones’ tot en met seizoen 6 tot een enorm succes.

En dus ook Homeland; ik heb genoten van deze twee seizoenen. Ik ga me toch maar aan seizoen 5 wagen dan!