TV-recensie ‘The Walking Dead’, seizoen 6

the-walking-dead-saison-6-season-premiere

Natuurlijk moest ik ook dit langverwachte zesde seizoen van ‘The Walking Dead’ bekijken, dat pas sinds zeer kort beschikbaar is op Netflix. Om toch te moeten concluderen dat ik in toenemende mate moeite krijg met het overkoepelende verhaal. Dat heeft drie redenen.

Ten eerste vind ik dat er in het grote verhaal te weinig progressie zit. Dat de grootste bedreiging voor Rick’s groep niet de zombies zijn, maar andere groepen mensen, dat weten we toch inmiddels wel (zie The Governor in seizoen 3/4 en Terminus aan het eind van seizoen 4 en het begin van seizoen 5). Seizoen 6 valt dan in herhaling door alweer concurrenten op te voeren: The Wolves, de Hilltop-kolonie van een man die zichzelf Jesus noemt en the Saviours.

Met laatstgenoemde groep kom ik tot mijn tweede bezwaar, want ik had er moeite mee dat Rick’s groep zo makkelijk besloot zelf de groep The Saviours aan te vallen. Natuurlijk: die hadden het eerder voorzien op Sasha, Daryl en Abraham, maar tot nu toe gebruikte Rick’s groep alleen geweld als ze direct zelf bedreigd werden; nog nooit was Rick’s groep zelf de dader. Nu wel. In ruil voor de helft van alles van de Hilltop-kolonie, dringen ze een Saviours-vestiging binnen en vermoorden koel-, nee: koudbloedig de aanwezigen in hun slaap. Dat is wel heel boud en voor mij was die stap te groot.

Mijn derde bezwaar gaat over de afloop van dit seizoen, want de groep The Saviours blijkt sterker dan verwacht en zo wordt (vrijwel) de hele groep opgepakt en voor duivelse leider Negan, gebracht, die vervolgens iemand uit de groep dood slaat… Maar wie??? Een ‘leuke’ cliffhanger dus, maar niet heus! Want dit is gewoon irritant en bovendien vrijwel een kopie van het einde van seizoen 4, toen iedereen, geknield op een rijtje, ook al dreigde te worden geëxecuteerd, toen door de Terminus-mensen.

Nee, naar mijn idee loopt de serie hier enigszins van de rails. We zijn echt dringend toe aan iets nieuws: niet langer dan eeuwige gedraal in de bossen en verlaten durpjes van Georgia, niet langer die kleine oorlogjes tussen concurrerende groepjes, maar eindelijk een volgende stap! Een flinke schaalvergroting en zicht op een soort oplossing, bijvoorbeeld. Ik hoop echt dat seizoen 7 die progressie eindelijk en ook snel gaat bieden; anders ben ik bang dat ik afhaak….

Filmrecensies September – Oktober 2016

Van goed naar slecht:

filmThe Big Short | Deze film gaat over de aanloop naar de financiële crisis van ’08 en die moest ik daarom natuurlijk zeker zien, gezien mijn interesse in dit onderwerp (zie bijvoorbeeld 1, 2 en 3 en mijn verhaal Doppelganger). De film gaat kortweg over een aantal outsiders in het financiële wereldje die de crisis zien aankomen en hierop besluiten te anticiperen. Ze doen hiervoor iets ondenkbaars: ze gaan short op de zeer solide geachte hypotheekobligaties (dit betekent dat ze speculeren op verlies ervan). Iedereen verklaart hen voor gek, maar dat het een keer mis moest gaan met de praktijken van de banken, bleek maar al te waar te zijn. Kortweg kwam die erop neer dat pakketjes hele slechte hypotheken -verstrekt aan mensen die ze eigenlijk niet kunnen betalen-  eindeloos werden opgehakt tot producten (CDO’s), waarvan niemand meer weet waaruit ze eigenlijk bestonden en die cynisch genoeg altijd een triple-A status hadden.
De meest cynische scene zit dan echter nog in het einde van de film; als wordt getoond hoe na de crisis de frauduleuze bankiers worden veroordeeld, banken worden bestraft en worden opgedeeld en strenge wetgeving wordt uitgevaardigd. Oh nee, geintje, volgt er dan, natuurlijk gebeurde dit niet; want in het echt is de machtige banken-lobby in staat gebleken grote hervormingen tegen te gaan en ook is er slechts één bankier gestraft (een arme sukkelaar in Frankrijk die het iets te bont had gemaakt). En zo is het daarna weer snel business als usual geworden. Eigenlijk wisten we dit allemaal al, maar schokkend en onthutsend blijft het! Zeer relevante film, dus, die je zeker moet kijken. Ook omdat de film lekker excentriek en vlot is vormgegeven; met een fijne soundtrack en een sterrencast met een excellerende Christian Bale en Steve Carrell.

filmThe Royal Tenenbaums | Dit is de eerste film van Wes Anderson, wiens recentere werken ‘Moonrise Kingdom‘ en ‘The Grand Budapest Hotel‘ ik fantastisch vond. Voldoende elementen uit die films zijn ook hier al te herkennen. De heerlijke eigenzinnige sfeer bijvoorbeeld, de lekker karikaturale personages en natuurlijk de scenes die bol staan van de visuele vondsten en grapjes. Hiermee vond ik ook deze film zeer te genieten. Mooie rollen ook van onder meer Gene Hackman.

filmInferno | Dit is natuurlijk de verfilming van het boek van Dan Brown. En eigenlijk heeft de film hetzelfde manco als het boek: het hele verhaal hangt veel teveel van toevalligheden aan elkaar en komt veel te gekunsteld over. De film is voor de rest overigens wel goed gemaakt en in een IMAX-filmzaal prima te genieten. En ten slotte raakt de film natuurlijk een aardig en zeer belangrijk thema: worden heel veel problemen op de wereld niet veroorzaakt door overbevolking? Ik denk dat Zobrist daar serieus echt een punt had!

filmThe A-Team | Stel je deze scene voor: Hannibal en zijn team hebben een transportvliegtuig gestolen en ze worden gevolgd door een horde gevechtsvliegtuigen. Hun vliegtuig wordt uit de lucht geschoten en ontploft. Maar gelukkig hebben de mannen zich tijdig opgesloten in de tank die in de laadruimte stond. Die tank schudt de brokstukken van zich af en valt schijnbaar ongehavend omlaag. Om de val te vertragen begint Hannibal met het kanon naar beneden te schieten. Dit werkt en aldus plonzen ze in een meer en kan iedereen zonder een schrammetje uitstappen. “I love it when a plan comes together!“, knort Hannibal tevreden.
Deze scene vat de hele film wel samen, die alleen voor de liefhebbers van  ongecompliceerde hersenloze actiefilms een succes is. Een echt retro-‘A-team’-gevoel blijft achterwege en gek genoeg wordt ook het achtergrondgegeven (“In 1972 a crack commando unit was sent to prison by a military court for a crime they didn’t commit. These men promptly escaped…“) met voeten getreden. Vrij matig allemaal…

filmMoneyball | Deze film vertelt het waargebeurde verhaal van een klein honkbalteam, waar de manager (Brad Pitt) op enig moment begint met het gebruiken van wiskundige modellen om zijn team bij elkaar te kopen. Jonah Hill speelt hierbij de sukkelige nerd die hem helpt. En natuurlijk lukt het ze om met een team vol ongedachte, goedkoop opgekochte, en gemankeerde spelers de grote miljardenteams te verslaan en boven zichzelf uit te stijgen. Misschien vinden liefhebbers van American Baseball hier wat aan, maar ik vond deze film werkelijk dood- en doodsaai. Echt een grote sof…

Recensie ‘Over leven en schrijven’, Stephen King

boverlevenenschrijven_ls13fc

Van alle hedendaagse schrijvers is Stephen King misschien wel de absolute grootmeester. Alhoewel niet elk boek van hem een even groot succes is, volgens mij, is zijn enorme lijst met geweldige romans en verhalen zonder meer imposant te noemen. Als dan deze schrijver een boek schrijft over het schrijven, dan moet je dat natuurlijk lezen! Daarom vond ik het zeer prettig dat dit boek in de boekenlijst is opgenomen van de vervolgmodule van de Schrijversacademie. Het zal inmiddels het elfde of twaalfde boek zijn dat ik in het kader van deze studie gelezen heb.

Stephen King geeft al meteen aan dat hij geen uitgebreid schrijfboek wil schrijven; hij wil het heel kort houden. En inderdaad is het boek niet al te dik. King begint te vertellen hoe het bij hem ging: hoe hij opgroeide en op welke manier hij begon met schrijven. Hoe zijn eerste boek Carrie tot stand kwam; en alles daarna. Hierna gaat King dieper in op het schrijven. Het schrijven noemt hij telepathie. En bij het schrijven bevindt hij zich op een imaginaire plek in zijn hoofd waar hij maximaal ontvankelijk is voor de verhalen die tot hem komen.

Maar ook belangrijk is de gereedschapskist die je ter beschikking staat bij het schrijven: de woorden, de grammatica. King legt hierbij opvallende accenten. Zo gaat hij heel lang in op bijwoorden, waarbij zijn voorkeur er naar uitgaat die zoveel mogelijk te schrappen. Verder vindt hij niet de zin het meest basale element in een verhaal, maar de alinea. En ook probeert hij aannemelijk te maken dat plot niet belangrijk is; dat zijn alleen vertelling, beschrijving en dialoog. Dat laatste snap ik bij King; hij is het soort schrijver dat duidelijk niet van tevoren heeft bedacht hoe een boek eindigt. Zoals hij het zelfs zegt: zijn boeken beginnen er vaak mee dat hij personen in een bijzondere situatie brengt; hoe ze zich hier vervolgens uit redden; dat ligt min of meer open.

King gaat ook meer gedetailleerd in op bijvoorbeeld dialoog en personages en bij al die aspecten geldt steeds hetzelfde: oefening is heel belangrijk (een goed schrijver is een fervent lezer!) en eerlijkheid, 100% eerlijkheid. Ten slotte vertelt King meer over het schrijfproces: het herschrijven en schrappen en ook nog over hoe je kunt zorgen dat je uiteindelijk daadwerkelijk uitgegeven wordt.

Het boek eindigt ten slotte met een appendix over een schokkende gebeurtenis in King’s leven tijdens het schrijven van dit boek: een zwaar verkeersongeval. Het is hetzelfde ongeluk dat hij als verhaalelement heeft gebruikt in de Donkere Toren (waarin hij wordt gered door Jake Chambers), maar nu lezen we meer over hoe dit allemaal heeft plaatsgevonden en hoe dit zijn schrijven heeft beïnvloed.

Al met al is dit boek zeer boeiend en voor aspirerende schrijvers eigenlijk verplichte kost. Lezen!

Boekrecensie ‘The pier falls’, Mark Haddon

000cb713-300Mark Haddon ken ik reeds van twee hele goede boeken: The Red House, een vlijmscherp familieportret, en ‘The curious incident of the dog in the night‘, over een jongen met Asperger. Dit is dan diens eerste verhalenbundel en dat is wederom smullen. Het eerste verhaal is meteen het titelverhaal en beschrijft hoe op een middag de pier instort in een engelse badplaats. Hierna volgen tal van andere verhalen, bijvoorbeeld over een jongetje die met een vriendje een pistool ontvreemd, maar net zo goed een interpretatie van de klassieke Ariadne sage. Al met al leidt dat tot een zeer imposant boek. Doch, zeker in het Engels, vond ik het wel een behoorlijk pittige leesopgave, want Haddon’s schrijfstijl is zeker niet altijd even makkelijk. Daarom kun je waarschijnlijk beter toch maar gewoon de vertaling lezen. Maar wees verzekerd: dit is literatuur met een hoofdletter L.

Boekrecensie ‘Vechtmemoires’, Joost de Vries

2399456692De schrijver Joost de Vries kan ik zeer waarderen: zowel zijn debuut ‘Clausewitz‘ als zijn tweede roman ‘De republiek‘ vond ik zeer de moeite waard; zelfs in die mate dat ik dat laatstgenoemde boek gewoon maar even heb opgenomen in mijn Top 5 Nederlandse boeken.

En dan nu dit boek. dat kan worden gekenschetst als een verzameling van essays. En dat is wederom genieten! Joost schrijft over van alles: herinneringen uit zijn jeugd en bespiegelingen over zijn eigen leven, zijn mening over het overmatige gebruik van ironie door de jongere generatie en essays over bekende schrijvers, zoals Arnon Grunberg, Hillary Mantel en Tommy Wieringa. Eigenlijk maakt het niet zoveel uit waar Joost over vertelt, hoe dan ook is het bij hem boeiend en wist hij mijn aandacht zeker vast te houden. Zoals ook een kostelijk stuk over hedendaagse (of ja; alweer enigszins gedateerde) pop-cultuur als Jackass en The Walking Dead. Ook het stuk over de film The Grand Budapest Hotel (die ik zelf ook fantastisch vond) was erg sterk. En zo is dit weer een boek om van te smullen. In een paar dagen tijd uitgelezen!

Boekrecensie ‘De asielzoeker’, Arnon Grunberg

Waarom ik precies aan dit boek begonnen ben, is me eigenlijk in retrospect niet helemaal helder meer. Was het omdat ik dit boek heel goedkoop tweedehands op de kop kon tikken? Of omdat ik toch nog een keer wilde kijken of ik mijn vorige, niet geslaagde, ontmoeting met Grunberg’s werk kon ‘rechtzetten’? Ik weet het niet, maar hoe dan ook, had ik me toch beter de moeite kunnen besparen om tijd en energie in dit boek te steken, want ja: Arnon Grunberg gaat ‘m niet worden voor mij.

2284134263Het verhaal gaat over Christian Beck (op zich leuk, eens een naamgenoot tegen te komen, dit gebeurt me zelden), wiens vrouw doodziek wordt. Als laatste daad van opstandigheid (of goedheid?) besluit ze een asielzoeker te trouwen, die hiermee meteen een verblijfsvergunning kan krijgen.Maar eigenlijk is dit basis-gegeven voor Grunberg eigenlijk niets meer dan een kapstokje om al zijn algemenige observaties en aforismen aan op te hangen. Over de aard van het geluk bijvoorbeeld, of de liefde, het leven en de illusie.

Mijn mede-amateurschrijfster José, die ik sprak over dit boek vond juist dit aspect van het boek geweldig: die schmierende zwartgalligheid over het leven, die illusieloosheid van Grunberg, ze vond het heerlijk. Maar ik moet zeggen dat ik hier erg weinig mee kon; ik zoek in een boek een krachtig en goed verteld verhaal en dat vond ik in ‘De asielzoeker’ in ieder geval niet. Jammer. Voor mij is Arnon Grunberg nu over en sluiten! Definitief!