Maand: juni 2017

Dit is een boek met losse verhalen over het dagelijkse leven in Iran, dat fascinerende land in het kruidvat dat het Midden-Oosten heet. Politieke verhandelingen of socio-economische analyses hoef je echter niet te verwachten. Dit is een soms heel persoonlijk over hoe Erdbrink het dagelijkse leven ervaren heeft in de Teheran.

En dat is boeiend genoeg om te lezen. Bijvoorbeeld omdat je leest dat de bevolking vaak veel vooruitstrevender en meer vrijgevochten is dan de ayatollah’s misschien wel zouden willen. Soms vond ik de persoonlijke beslommeringen van Thomas echter niet altijd even interessant. Maar ondanks dat is dit een zeer lezenswaardig en interessant boekwerk.

Mede op basis hiervan zou ik het land graag eens willen bezoeken!

Dit boekje kreeg je cadeau in de week van het Spannende Boek. En het is een hartstikke leuk werkje. Deon Meyer vertelt een verhaal over zijn blijkbaar vaste speurders, Bennie Griessel en Vaughn Cupido. Hiermee heeft hij al een paar mooie personages te pakken. Zo is het bij Vaughn grappig dat hij zijn zinnen doorspekt met Engelse uitdrukkingen, iets wat in Zuid-Afrika echt gebeurt bij mensen die switchen tussen het Afrikaans en Engels.
Het plotje gaat inmiddels over de zoektocht naar de dader van de moord op een Engelse kunsthistorica. Al snel blijkt dat dit allemaal verband houdt met de jacht op een zeldzaam en peperduur schilderij van Nederlandse Carel Fabritius (van wie ook ‘Het Puttertje’ was, waarover La Tartt schreef). En dit leidt tot een prima plot met een passende en ongedachte ontknoping. Meyer bewijst zich dus, zonder enige literaire aspiraties, een goede thriller-auteur te zijn. Leuk!

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: dit is een knetter-knetter-knetter-goed boek. Iedereen die op zoek is naar een hardboiled thriller met literaire kwaliteiten, look no further, want dit absolute pareltje in het genre is alles wat je zoekt!

Voor mij kwam dit overigens niet als een absolute verrassing want de boeken van Dennis Lehane zijn eigenlijk zonder uitzondering goed, zowel zijn Kenzie-Gennaro-serie als losstaande romans als ‘Mystic River’. Maar zijn allerbeste werk is toch wel de Coughlin-trilogie, de serie die verhaalt over het Amerika in de vroege twintigste eeuw vanuit het perspectief van de gebroeders Coughlin, waarvan er eentje de wet zal dienen (hierover lazen we in het fantastische ‘De infiltrant’) en de ander de wet zal overtreden. Over die laatste, Joe, lazen we al in het kostelijke ‘Nachtleven’ en nu dus ook in deze afsluiter van de trilogie.

Dit boek gaat over de jaren veertig, als Joe Coughlin inmiddels in Florida is opgeklommen tot een gerespecteerd zakenman, die echter nog steeds zeer duidelijke lijntjes met de onderwereld heeft. En dit boek begint ermee dat Joe zich zorgen begint te maken dat dit wel eens verkeerd kan uitpakken, want hij verneemt dat door iemand in het wereldje de opdracht is gegeven om hem te vermoorden.

Wat volgt is een wervelend meeslepend verhaal, dat vanaf pagina 1 tot de laatste pagina niet alleen overtuigt, maar ook vervult met eerbied. Want Lehane bewijst zich wederom een rasverteller en een fenomenale plotbouwer. En hiermee kon ik eigenlijk niet meer stoppen met lezen tot aan het ijzersterke maar ook zeer dramatische einde. Een absoluut monument, dit boek! Lezen!

Dit is een veelgeroemd boek en daarom ben ik het ook maar eens gaan lezen (in een afgeschreven bieb-boek van een eurootje). Om zeker niet teleurgesteld te worden! En dat terwijl het toch wel een ander soort boek is dan ik had verwacht. Ik had een subtiele en poëtische roman over de liefde verwacht, maar deze roman doet gewoon veel meer; eigenlijk is het een beschrijving van het hele leven van één man; de hoofdpersoon Philip Bowman. We beginnen vanaf het moment dat dit personage afzwaait als militair in WOII en krijgen daarna kortweg zijn hele leven voorgeschoteld, in een soort helikopterview-vertelling. Wat daaraan bijdraagt is dat Salter zijn hoofdpersoon consequent heel afstandelijk ‘Bowman’ blijft noemen.
Dit alles zou een oninteressant boek kunnen opleveren, ware het niet dat Salter heel knap steeds heel precies en kernachtig kan doordringen tot de essentie. En dan maakt het niet uit waar het over gaat; de liefdes van Bowman, zijn werk, of zelfs de zijpaadjes die soms worden ingeslagen (zoals de passages over Bowman’s (ex-) collega Eddins). Hij weet steeds precies net datgene te beschrijven waar het om gaan.
Ja, die Salter heeft dus een fijn pennetje en vooral ook een heel scherpe blik op de aard der dingen. Ik las dat hij al in de tachtig was toen hij dit boek schreef en dat verklaart veel: de rijke levenservaring is namelijk maar al te merkbaar. Hiermee is dit een prachtig en zeer meeslepend boek. Ik zeg: lezen!