Tv-recensie ‘Game of Thrones’ – seizoen 7

got7bIk heb lang uitgekeken naar het nieuwe seizoen en nu is het na 7 luttele afleveringen alweer voorbij! Natuurlijk valt er veel -heel veel- te zeggen over ‘GoT7′ ! Allereerst dat er weer fantastische dingen in zaten, zoals de veldslag tussen Daenerys met haar draak en het leger van Lannisters. Die slag natuurlijk waarin Dany’s draken het opnamen tegen de White Walkers! Of Petyr Baelish die ten onder gaat aan zijn eigen gekonkel… Maar daarnaast moet ik constateren dat er helaas ook nogal wat valt op te merken op dit seizoen! Daarover na de break meer! En ‘brace yourself’, want dit wordt geen kort artikeltje!

Lees verder “Tv-recensie ‘Game of Thrones’ – seizoen 7”

Boekrecensie ‘Austerlitz’, W.G. Sebald

sevDit is een heel bijzonder boek, al is het alleen maar om de stijl. Sebald geeft er blijk van lak te hebben aan de gangbare conventies en gebruikt daarom in het geheel geen structurerende elementen als alinea’s of hoofdstukken. Zelfs soms een keer een zin eindigen, lijkt Sebald een vervelende onderbreking te vinden. En zo staat het boek vol met soms ellenlang doormeanderende zinnen.

Dit zou een vervelend boek kunnen opleveren, maar dat is geenszins het geval. Want Sebald heeft gewoon een heel fijn pennetje en vooral een enorme verteldrift. En zo sleurt hij je meedogenloos het verhaal in, waarin de ik-persoon vertelt over zijn ontmoetingen met de excentrieke, welbespraakte Austerlitz. Die blijkt als kind aan het begin van de oorlog door zijn joodse ouders naar Engeland te zijn gestuurd, waar hij opgroeit als domineeszoon Daffyd in Wales. Zijn ouders heeft hij nooit meer gezien en zo blijft Austerlitz zijn hele leven het gevoel houden dat hij nergens bij hoort.

Maar hiermee is het boek zeker niet volledig samengevat. Want wat Sebald ook doet is prachtige observaties op je loslaten en kostelijke semi-wetenschappelijke beschouwingen over tal van onderwerpen, zoals de wonderlijke eigenaardigheden van de Middeleeuwse vestingbouw en de opbouw en werking van Theresienstadt (tijdens de oorlog een Joods Getto).

En overal houdt hij je goed bij de les, ondanks, zoals gesteld, het gebrek aan stijlelementen: ook als je leest over hoe de ik-persoon vertelt over hoe Austerlitz vertelt over hoe Vera (een voormalige buurvrouw van zijn ouders) vertelt over de oorlog (“Vera zei, zei Austerlitz, dat…”), dan raak je geen moment in de war.

Sebald’s lak aan de stijlregels deed me erg denken aan het boek ‘Alles wat is‘ van James Salter, dat precies hetzelfde laat zien. Want ook dat boek lakt veel van die onwrikbare regels als de laars. Komt het misschien omdat zowel Sebald als Salter gearriveerde schrijvers zijn van gevorderde leeftijd? Hebben bejaarde schrijvers zoals zij gewoon geen zin meer om te voldoen aan al die zogenaamde voorschriften? Het lijkt er wel op en het geeft er ook blijk van dat je al die schrijf- en stijlregels misschien wel vooral niet te serieus moet nemen. Want ook zonder weten zowel Sebald als Salter een geweldig mooi boek te schrijven.

Kortom: dit is een boek dat je zeker moet lezen!

Uitgelicht: ‘De Tsunami-verhalen’

beestOp 26 december in 2004, tweede kerstdag, verwoestte een tsunami onder andere grote delen van Indonesië, Thailand en Sri Lanka. In totaal lieten zo’n 236.000 mensen het leven, waaronder ook enkele tientallen Nederlanders.

Deze rampzalige gebeurtenis inspireerde me tot het schrijven van twee volledig losstaande verhalen, die wel allebei dezelfde titel hebben; ‘Het Beest’. Natuurlijk refereert die titel, maar dat hoef ik hopelijk niet helemaal uit te spellen, (mede) naar die tsunami zelf, die enorme vloedgolf die het land verzwolg… Maar natuurlijk ook naar iets meer.

Lees hier de beide verhalen:

Het Beest I

Het Beest II

 

Recensie ‘House of Cards’, seizoen 5

hoc5Laat ik maar met de deur in huis vallen: van alle seizoenen van ‘House of Cards’ vond ik dit verreweg de minst interessante. Met name omdat het verhaal me maar matig kon boeien. Alles draait erom dat Frank Underwood de laatste fase ingaat van de strijd om het presidentschap tegen de republikein Conway. En met wat geniepige trucs lukt hem dat ook nog! Om er achter te komen dat hij, nu echt als gekozen president, meteen onder vuur komt te liggen en er ook enkele spoken uit het verleden (Rachel, Zoë) weer lijken op te doemen. Het doet hem komen tot een bijzonder besluit.

Ik weet niet precies waarom ik mijn interesse begon te verliezen… Is dat omdat het verhaal ‘af’ lijkt te zijn, nu Frank eindelijk de machtigste man op aarde is? Of is het omdat de waarheid de fictie voorbij heeft gestreefd: de realiteit met een oranjeharige clown in het Witte Huis die de wereldorde op het spel zet is immers veel onwaarschijnlijker en enger dan deze serie laat zien… Hoe dan ook, ik ben even klaar met deze serie.

Boekrecensie ‘De helden van New York’, R.J. Ellory

ellotVan deze schrijver heb ik eerder enkele boeken gelezen (1 2) en daarmee heeft hij bewezen een uitstekende thriller-schrijver te zijn met een literaire kwaliteit. De vraag is alleen wel of hij dit ook bewijst met dit boek, één van zijn vroegere werken.

Het is een thriller over een getroubleerde Newyorkse politierechercheur die onderzoek doet naar een seriemoord. Op het eerste oog lijkt dit allemaal vreselijk clichématig: hoeveel rechercheurs met rafelrandjes (gedragsproblemen, gebroken gezin, drankprobleem, etc. ) bestaan er immers wel al niet? En daarbij: hoeveel boeken zijn er niet al geschreven over seriemoordenaars? (ik moet toegeven dat ik hier zelf ook aan heb bijgedragen, mijn eigen roman ‘Het ware paradijs‘ handelt ook over de zoektocht naar een seriemoordenaar).

Het is daarbij twijfelachtig of Ellory met zijn hoofdpersoon Frank Parrish die clichés weet te overstijgen. Natuurlijk; de hoofdpersoon maakt enige ontwikkeling door in het boek, met name in positieve zin omdat Frank weet te dealen met zijn vadercomplex, als hij bedenkt dat die (ooit een corrupte politie-agent) misschien minder erg was als gedacht. Maar intussen heeft Ellory wel vreselijk veel woorden nodig voor zijn verhaal. En dat wordt hierdoor ronduit langdradig als ook de zoektocht naar de seriemoordenaar niet echt opwindend kan worden. Hiermee is dit verreweg Ellory’s matigste boek dat ik heb gelezen. Mijn tip: lees één van de andere boeken van hem.

Teaser voor mijn roman ‘Het ware paradijs’ 3#8

dbe03In het kader van de schrijfwedstrijd ‘Schrijf en Huiver‘ heb ik een volledige roman geschreven, ‘Het ware paradijs’. Een historische thriller die speelt in het Duitsland van vlak voor en tijdens WOII, en draait rond de zoektocht naar een serie-moordenaar. Het boek heb ik beschikbaar gesteld via dit blog; niet alleen digitaal (als e-pub en pdf) maar desgevraagd ook op analoog; op papier dus, de vorm van een heus boek. Om je er voor te interesseren het boek te lezen, stel ik graag wat personages aan je voor.

#3. Korstian Kehlmann

Maar weinig mensen kennen Korstian bij zijn voornaam, om de eenvoudige reden dat iedereen hem ‘Herr Kommisar’ noemt. Kehlmann is de alom zeer gerespecteerde hoofdcommissaris van de politie van Kurstein. Het onderzoek naar de moordzaken die zijn gepleegd door de serie-moordenaar wordt door hem geleid en drukt zwaar op zijn gemoed. Kehlmann is zeer plichtsgetrouw en rechtschapen en precies om die reden walgt hij van het opkomende nationaalsocialisme in Duitsland.

Boekrecensie ‘American Gods’, Neil Gaiman

agodsDeze schrijver kende ik al van twee eerdere boeken (1 2), die allebei erg sterk waren. Daarom waagde me ik maar eens aan dit bepaald vuistdikke boek, bij wijze van vakantieboek. En dat was geen straf, alleen al door de kostelijke en vaak humorvolle schrijfstijl van Gaiman.

Het plot intussen draait om de premisse dat met de mensen die naar de Nieuwe Wereld zijn getrokken, ook hun goden mee zijn gekomen. Maar al die oude goden leiden in Amerika een kwijnend bestaan, omdat mensen andere goden op het schild hebben gehezen, zoals de media en de tv. De ex-gedetineerde Shadow wordt ingehuurd door ene ‘Wednesday’ (Wodan / Odin) en belandt op die wijze midden in het strijdgewoel tussen de oude en nieuwe goden.

Dit alles lijkt een knotsgekke premisse van een boek, maar Neil Gaiman werkt het allemaal meeslepend en ingenieus uit in een heerlijk surrealistisch plot vol mooie wendingen, waarin alles op het eind mooi samen komt. Niet voor niets is inmiddels van het boek ook een tv-serie gemaakt. Al met al is dit dus gewoon weer een erg goed boek. Maar bereid je wel voor op een flinke kluif!