Verhalen en meer van Christian Deterink
Met enige trots presenteer ik hierbij weer een nieuw verhaal, dat de naam ‘I know this much is true‘ heeft gekregen. Het verhaal draait om Cyril, een medewerker van het grote bedrijf BettiCo, die een getroebleerd verleden met zich mee torst.
Op een dag wordt hij ingewijd in het ultrageheime project waaraan BettiCo werkt en dat zet voor hem zijn hele wereld al snel helemaal op zijn kop.
Om het verhaal te lezen kun je het plaatje aanklikken. Veel leesplezier!
Dit boek is (met de nevenstaande kaft) recent heruitgegeven na verschijning van de film ‘The Great Gatsby’, met in de hoofd- en titelrol Leo DiCaprio. Hij speelt dus Jay Gatsby; de mysterieuze puissant rijke jongeman, die kolossale feesten geeft in zijn al even enorme villa in de lommerrijke Hamptons (even buiten New York op Long Island), maar intussen op iets heel anders uit is…
Het boek staat bekend als een absolute literatuur-klassieker en al snel blijkt waarom: het is in een prachtige bloemrijke taal geschreven, die soms misschien wel zeer poëtisch wordt. Het duistere tragische verhaal is verder, ondanks het gebrek aan vaart, zonder meer meeslepend. Door de ogen van Nick Carraway, de buurman van Gatsby die met hem bevriend raakt, begrijpen we langzamerhand hoe alles blijkt te draaien om de verloren liefde van Gatsby: Daisy, die (niet toevallig) in de villa tegenover dat van Gatsby woont en zichzelf heeft begraven in een liefdeloos huwelijk met een lomperik.
Het plot dat zich zo ontvouwt is zoals gezegd dramatisch, maar ook misschien wel wat erg sentimenteel-romantisch naar hedendaagse normen. Maar door de prachtige vertelstem, alle extra betekenislagen en de mooie kenschets van het New York van de roaring twenties is dit toch gewoon een heerlijk boek. Fijn!
Ik heb recent weer een nieuwe bundel samengesteld met enkele van mijn beste verhalen: ‘Projector2’. Het naadloze vervolg op mijn eerdere best of-bundel ‘Projector‘. Als opwarmertje ga ik kort alle verhalen langs uit deze bundel!
Verhaal 3: Hope, Faith & Frank
Dit verhaal is heel lichtjes geïnspireerd op ‘Fargo’, in de zin dat het speelt in een klein stadje in het Amerikaanse achterland met een duidelijke Zweedse achtergrond. ‘Johannisholm‘ is overigens een dorpje waar ik zelf ooit verbleef in Zweden. De namen van de drie hoofdpersonen zijn dan weer geïnspireerd op namen uit het prachtige muziekstuk ‘Behind the Lines’ van Wittrock, dat we met GOOG hebben mogen uitvoeren. Klik het plaatje aan voor het verhaal.
Van Henning Mankell spreken met name enkele van zijn boeken buiten de Kurt Wallander-serie me aan. Maar mede ingegeven door het feit dat dit het tiende en laatste deel is uit die Wallander-serie, heb ik het toch gelezen.
Het boek is duidelijk een afsluiting van de serie, als tal van elementen en personages uit eerdere boeken naar voren komen. Zoals Mona, de ex-vrouw van Wallander, maar ook Baiba Liepa, misschien wel de enige vrouw waar hij echt verliefd op was, uit het boek ‘De honden van Riga‘.
Hiermee beweegt het plot zich niet bepaald snel en dat maakt het boek soms wat saai. Dat plot draait trouwens om de verdwijning van de schoonouders van Linda, de dochter van Wallander. Deze Hakan en Louise von Enke blijken al snel iets te maken te hebben met een spionage-intrige rondom Russische duikboten die in de jaren ’80 de Zweedse territoriale wateren hebben geschonden.
Mankell is een zeer vaardig schrijver en neemt in dit boek nadrukkelijk de tijd om de worstelingen van de ouder wordende Wallander, en bijvoorbeeld zijn moeizame relatie met zijn dochter en ex-vrouw te beschrijven. Dat is goed gedaan, maar hierdoor mist dit boek als thriller wel vaart. Maar al met al wel een fraai slot van de Wallander-serie.
De Netflix-serie ‘Happy!’ heeft een behoorlijk absurde premisse: de lompe ‘hit-man’ en ex-politieman Nick Sax wordt door het ‘imaginaire vriendje’ van zijn dochter gevraagd haar te bevrijden uit de handen van haar ontvoerder, de sinistere ‘Very Bad Santa’. Maar dat imaginaire vriendje, een potsierlijk bosbessenblauw eenhoorntje met vleugeltjes, komt op een verkeerd moment, want Nick heeft zich zojuist vreselijk in de nesten gewerkt en heeft de halve maffia van de stad achter zich aan zitten.
Wat volgt is een kolderiek en kluchtig plot vol actie en potsierlijk geweld, waarin Nick op enig moment inderdaad besluit zijn ontvoerde dochter op te sporen, een meisje dat hij nog nooit gezien heeft zelfs. En dat is de acht episodes van deze serie meer dan boeiend, vooral omdat de absurde verwikkelingen vaak onbedaarlijk grappig zijn. En bovendien valt het plot gewoon goed in elkaar. Conclusie: top-serie, kijken!
Deze serie ving mijn aandacht omdat één van de makers Dan Harmon is, natuurlijk ook de showrunner van de onvolprezen serie ‘Community’ (1 2 3). Die serie kenmerkte zich door vaak knotsgekke plotjes, zich allemaal afspelend in een bedrieglijk saai lijkende omgeving; een ‘community college’. En die ‘Dan Harmon’-touch zit ook heel duidelijk in Rick en Morty.
Deze serie is duidelijk sterk geïnspireerd op ‘Back to the Future‘, vooral omdat de twee hoofdpersonen duidelijk een persiflage zijn op Doc en Marty. Rick is echter een veel extremere versie van Doc: een briljante ‘mad scientist’ met een kwade dronk en een afwezig geweten, die het hele multiversum bereisd, maar intussen ook inwoont bij zijn dochter en de garage gebruikt als zijn laboratorium. Morty, diens kleinzoon, is dan weer een heel naïeve en beïnvloedbare tiener, maar ook iemand met juist een sterk moreel kompas. De beide karakters sluiten heel goed op elkaar aan en dat is één van de redenen voor het succes van de serie.
De andere reden is met name dat de plotjes heerlijk uitgewerkt zijn. Heel erg geestig, zeer origineel, natuurlijk vol ‘meta-humor’ en soms zelfs bijna filosofisch van aard; bijvoorbeeld die episode waarin ‘De Citadel’, een soort paradijs, bewoond met alleen maar Ricks en Morty’s, volledig ontspoort.
Maker Justin Roiland heeft ergens gezegd dat de serie een soort mengvorm is van de Matt Groening-series ‘Futurama’ en ‘The Simpsons’. En dat klopt wel. Want we krijgen enerzijds onversneden science fiction (als Rick zijn kleinzoon Morty weer naar één of ander parallel universum meesleept) en anderzijds een familie-komedie voorgeschoteld (als verwikkelingen in het gezin van Morty aan bod komen). En allebei die aspecten zijn even geestig.
Hiermee is dit een ronduit briljante serie. Laat seizoen 4 maar snel komen!
Dit boek is een recente Man Booker prijswinnaar en daarom veelbelovend. Al snel blijkt het een stilistisch zeer bijzonder boek te zijn; het is geheel opgebouwd uit citaten van iedereen die iets met het verhaal te maken heeft.
Dat werkt in eerste instantie verfrissend en kan ook bij vlagen geestig worden, bijvoorbeeld als allerlei mensen totaal verschillende herinneringen hebben van een zelfde avond (stond er nu een maan of niet?). Maar al snel begint die vorm tegen te staan en wordt het teveel een gebbetje; een trucje. Het hindert dan de vertelling enorm, ook omdat de bronvermelding van het citaat steeds aan het einde staat, wat de leeservaring bemoeilijkt.
Intussen heb ik nog niets verteld over het verhaal! Dat draait omde vroege dood van Willie, de elfjarige zoon van Abraham Lincoln, de Amerikaanse president tijdens de donkere jaren van de burgeroorlog. Hij is enorm aangeslagen door zijn dood en bezoekt de dode Willie nog regelmatig is diens tombe. En daar gebeurt iets bijzonders, als er een soort contact lijkt te ontstaan met al de dode zielen, die daar in een soort voorportaal van het hiernamaals rond dolen en die allemaal, net als Willie, nog geen afscheid kunnen nemen van hun leven. Deze dolende zielen zijn meteen de belangrijkste vertellers in dit boek.
Op zich is dit allemaal mogelijk wel interessant, maar helaas zit de gekozen vorm de vertelling teveel in de weg. Daarom naar mijn idee toch niet echt een succes…