Maand: oktober 2018

Uitgelicht: Verhaal #5 uit mijn bundel Projector 2

Ik heb recent weer een nieuwe bundel samengesteld met enkele van mijn beste verhalen: ‘Projector2’. Het naadloze vervolg op mijn eerdere best of-bundel ‘Projector‘. Als opwarmertje ga ik kort alle verhalen langs uit deze bundel!

Verhaal 5: Het Goud van Maximiliaan
Dit is één van de (zeer) lange verhalen in een serie van drie die ik de laatste jaren heb geschreven, mijn ‘novellettes’. En van die verhalen is dit mijn meest dierbare. Ik heb me voor het verhaal ook rijkelijk laten inspireren door dingen die ik zelf goed vind: de strips Largo Winch en XIII van Jean Van Hamme bijvoorbeeld, maar ook boeken van Paul Auster en Patrick DeWitt. Klik het plaatje aan voor het verhaal.

Uitgelicht: de novelletes!

De laatste jaren schrijf ik eigenlijk steeds langere verhalen, tot zelfs een hele roman. Zo heb ik een drietal verhalen geschreven die allemaal rond de 30 pagina’s zitten (met een normaal lettertype). Deze noem ik mijn ‘novellettes’, omdat ze qua omvang ergens tussen een novelle en een verhaal in hangen. Bij deze breng ik mijn novellettes graag nog een keer onder de aandacht. In een willekeurige volgorde zijn dit:

* Het goud van Maximiliaan
* Een frisse wind
* Ieder het Zijne

Veel leesplezier!

Boekrecensie ‘Sapiens’, Yuval Noah Harari

Bij dit boek is de vergelijking snel gemaakt met Stephen Hawking’s ‘Een korte geschiedenis van de tijd‘, waarin die op populair-wetenschappelijke wijze de natuurkunde beschreef (als ik het zo kort mag samenvatten). In dit boek doet Harari hetzelfde met het verschijnsel ‘de mens’. En daarbij heeft hij voldoende interessants te melden in een bovendien zeer leesbare stijl…

Chronologisch vertelt hij hoe de Sapiens oprees van een vrij onbeduidende soort tot verreweg de belangrijkste soort op aarde. Hoe dit kon? Harari meent dat het vooral te maken heeft met het vermogen van de mens om te denken in ‘ingebeelde ordes’, imaginaire concepten dus. Dit stelde Sapiens in staat om in steeds grotere verbanden samen te werken, op grond van gedeelde ideologieën (dit kan een religie zijn, maar net zo goed het communisme of het kapitalisme). Harari is over die gedeelde ideologieën vaak nogal kritisch; over het kapitalisme stelt hij dat het eigenlijk een heel rare gedachte is om ervan uit te gaan dat alles altijd moet groeien. Eigenlijk is alleen het boeddhisme een gedachtegoed waar Harari enigzins positief over is.

Er zitten tal van interessante observaties in Harari’s boek. Maar in zijn verhaal, dat in een ‘big history’-stijl de traditionele disciplines als de natuurkunde en biologie aan elkaar verbindt, vertelt hij ook wel over heel veel dingen die ik al wel wist. Die passages, waarin Harari algemeen bekend geachte kennis nog eens sappig hervertelt,  zijn het minst interessant. Maar door de tal van eigenzinnige verfrissende inzichten blijft het boek tot het eind toch boeiend.

Tv-recensie ‘Maniac’

Dit is een serie van vooralsnog één seizoen die draait om de twee getroebleerde personen Owen en Annie. Owen is de enige niet-geslaagde telg uit een steenrijke familie. Hij worstelt ermee dat hij door zijn familie wordt gedwongen om een valse getuigenis af te geven om zijn broer Jed te redden. Annie zit aan de drugs en heeft het nog steeds niet verwerkt dat ze ruzie had met haar zus Ellie toen die om het leven kwam bij een verkeersongeval.

Ze besluiten allebei mee te doen aan een farmaceutisch testprogramma dat mensen met medicatie en door een computer (‘GRTA’ geheten) gegeneerde dromen, van al hun psychische problemen moet helpen. Maar dat verloopt verre van verwacht, mede omdat de bedenker van het programma, James Mantleray, dat GRTA naar zijn eigen moeder heeft gemodelleerd; een arrogante zelfhulp-goeroe met wie hij een problematische relatie heeft.

De serie heeft een fijne excentrieke vormgeving en uitwerking. Veel van de episodes gaan uiteindelijk over de met elkaar verstrengelde dromen die Owen en Annie hebben en die zijn vaak kostelijk. Ook komt alles uiteindelijk mooi bij elkaar in een prima plot-einde. Al met al dus een kostelijke serie. Mocht er nog een seizoen 2 komen: i’m in!

Tv-recensie ‘Better Call Saul’, seizoen 4

Het nieuwe seizoen van deze serie rond de wordingsgeschiedenis van louche advocaat Saul Goodman (die van Walter White) gaat rustig verder waar seizoen 3 is gebleven. En dan bedoel ik ook echt rustig! Al eerder heb ik opgemerkt dat de snelheid toch een beetje uit deze serie is gelopen en dat is in het seizoen 4 zeker niet anders.

Tegelijkertijd wreekt zich wederom het grote manco van de prequel: we weten al waar het naar toe gaat! Dat maakt met name de verhaallijn rond Mike Ehrmantraut en Nacho (beide op enigerlei wijze reeds in dienst van Gus Fring) eigenlijk vrij nietszeggend. En bij Jimmy (Saul in wording) is eigenlijk alleen nog de grote vraag wat er met Kim Wexler -diens vriendin- gebeurt. Want die is ten tijde van Breaking Bad helemaal van het toneel verdwenen…

Toch blijven vormgeving en de wijze waarop het verhaal worden verteld om te smullen. De zwendeltjes van Jimmy zijn goed uitgewerkt en ook de dramatische verwikkeling rond de bouwer van het drugslab dat later door Walter White zal worden gebruikt, is meeslepend. Daarom is dit een serie om toch -met al haar manco’s- te blijven volgen.

Tv-recensie ‘La casa de papel’, deel 1

Dit is een hit-serie op Netflix, en dat is op zich wel te begrijpen. De Spaanse makers hebben namelijk een heel doeltreffende vorm van hun vertelling gekozen: de serie begint meteen met de  kern van het verhaal: de overval op de Spaanse Munt (het huis van papier(-geld) uit de titel). En vervolgens wordt met heel veel flash-backs in beeld gebracht hoe het hiertoe gekomen is.

Ook is het een heel aardig idee dat ‘De Professor, de leider van de overval, zich buiten het al snel door de politie omsingelde gebouw van de Munt ophoudt, zodat hij alle bewegingsvrijheid houdt.

Vanaf dit moment wordt het echter snel minder, naar mijn idee. De zes of zeven overvallers die in de Munt het personeel gijzelen en intussen zelf geld bijdrukken, zijn namelijk nogal veel onderling aan het kissebissen. Ze zijn zelfs zo druk met elkaar dat je je afvraagt hoe ze óók nog het gebouw en al die gijzelaars (meer dan 60!) bewaken. En inderdaad, dat kan natuurlijk ook helemaal niet! Hiermee wordt het verhaal al snel zeer ongeloofwaardig…

De Professor bouwt intussen ook nog eens een relatie op met nota bene Raquel, het hoofd van de politie-eenheid die de gijzelingssituatie moet zien te beëindigen. Dat is erg onlogisch voor de anders zo berekenende Professor. Bovendien leidt dit tot absurde scenes, bijvoorbeeld als de Professor bewijsmateriaal op een autosloperij probeert te vernietigen en bijna door Raquel wordt gesnapt. Diezelfde Raquel is overigens zelf ook weer zo in beslag genomen door privé-kwesties dat ze intussen voortdurend hopeloos incompetent overkomt.

Nee, dit is al met al een serie die heel aardig begon, maar toch bezwijkt onder het zwakke plot, waarin steeds veel te gemaakt is gezocht naar weer een nieuwe sensationele plotwending. Ik haakte aan het eind van deel 1 af…

Uitgelicht: verhalen geïnspireerd door Paul Auster

Ik vind Paul Auster één van de meest interessante hedendaagse schrijver (1 2 3 4 5 6). Zijn boeken zijn nooit voorspelbaar en zitten vol met prikkelende ideeën en verhalen-in-verhalen. En vrijwel altijd is de dunne scheiding tussen waarheid en illusie een belangrijk thema. Auster heeft me ook zeker geïnspireerd bij een aantal verhalen. Hierna licht ik er enkele uit:

De taxidermist – Uiteindelijk gaat dit verhaal, dat alleen aan de oppervlakte een sappige detective is, over de wanhoop van een zoekende schrijver. Auster schreef hier ook over in zijn onvolprezen New York Trilogy. De naam van de hoofdpersoon is zelfs een vrij directe referentie.

Een frisse wind – Dit lange verhaal gaat, net als veel Auster-verhalen uiteindelijk over een identiteitsverwisseling en vervreemding. Een vervagende identiteit zit bijvoorbeeld ook in ‘The Locked Room‘ en ‘Invisible‘.

Het goud van Maximiliaan – In dit lange verhaal heb ik gebruik gemaakt van een heel interessant verhaaltje-in-een-verhaal uit het boek ‘Moon Palace‘, over iemand die op een ongedachte plek een goudschat vindt.

De wraak van de protagonist – Dit laatste verhaal is sterk geïnspireerd op ‘Man in the Dark‘, tevens het eerste boek dat ik ooit van Auster las. Het gaat erover, om het even heel kort samen te vatten, dat verzinsels misschien niet altijd zo onschuldig zijn…!

Nieuwe blog op Ruimtemakers-Oost

Ik heb weer een nieuw blog-bericht geplaatst op de site van Ruimtemakers-Oost, deze keer over de nieuwe stations van twee steden waar in gewoond/gewerkt heb: Breda en Arnhem. Ondanks dat het beide qua vorm mooie stations zijn, vind ik dat er nog wel wat is te zeggen over de functionaliteit ervan!

Klik het plaatje aan voor de link!