Verhalen en meer van Christian Deterink
Van goed naar slecht:
| The Ballad of Buster Scruggs
| The Incredibles 2
| Okja
| Alpha
| Sicario
| Sicario 2 – Day of the Soldado
| Pixels
| The hunt for the wilderpeople
| Bohemian Rhapsody
| 22 July
| Icarus
Na de break de volledige recensies!
Ik heb recent weer een nieuwe bundel samengesteld met enkele van mijn beste verhalen: ‘Projector2’. Het naadloze vervolg op mijn eerdere best of-bundel ‘Projector‘. Als opwarmertje ga ik kort alle verhalen langs uit deze bundel!
Verhaal 6: Hamburg
Dit is voor mijn doen een zeer kort verhaal dat ik heb geschreven voor een verhalenwedstrijd dat als thema ‘Duitsland’ had. Nee, het is niets geworden met die wedstrijd, maar het verhaal, dat is gebaseerd op een vrij bekende ‘urban myth’ is toch niet onaardig. Ik ben ook zeker niet de enige die een ‘broodje aap’ opwarmt tot verhaal; Harry Mulisch deed het ook eens in zijn verhalenbundel ‘De Elementen‘. Klik het plaatje aan voor het verhaal.
Ik heb nooit nagelaten dit boek uitvoerig te prijzen als één van mijn absolute favorieten. En daarom wilde ik het ook graag eens opnieuw lezen, en dan wel in de Engelstalige versie.
Ook dat blijkt al snel een genot te zijn, want oh, wat is dit een fantastisch boek! In de kern is het een raamvertelling waarin zes verhalen verteld worden van de in totaal zeven pelgrims die afreizen naar de Tijdtombes op de afgelegen planeet Hyperion, het oord waar god/monster The Shrike rond waart. En al die verhaaltjes zijn kostelijk en passen ook nog eens heel mooi in elkaar in het enorm grootschalige en complexe toekomstbeeld dat Simmons heeft geschetst van de 28e eeuw.
Bijzonder blijft ook nog steeds Simmons’ ode aan zijn eigen literaire helden. De gekozen vorm is bijvoorbeeld een variatie op ‘The Canterbury Tales’ van Chaucer. Maar vooral de dichter Keats speelt een centrale rol, zelfs letterlijk. Dat Simmons hierin misschien wel een beetje doordraaft doet misschien af aan de geloofwaardigheid, maar dat neem je graag voor lief in het kostelijke verhaal dat Simmons vertelt.
Conclusie: ook bij herlezing kan ik niet anders dan opnieuw de loftrompet te steken over deze absolute klassieker!
Ik heb -wonderlijk genoeg misschien- drie verhalen geschreven waarin het plot gedreven wordt door de nalatenschap van een hoogbejaarde en vermogende grondlegger/oprichter aan de hoofdpersoon van het verhaal. Een opvallende overeenkomst, zou ik zeggen! De drie verhalen wil ik hierbij graag nog eens onder de aandacht brengen:
De Bliksemschicht gaat over een ontboezeming van de hoogbejaarde stichter van bierbrouwerij Hirstheimer (bekend van de leus: ‘Got a cruel thirst? Get a cool Hirst!‘) aan zijn neef en erfgenaam Jake.
In De Hondsdagen merkt hoofdpersoon Corentin dat hij tot zijn verbazing is aangewezen als erfgenaam van de nalatenschappen Wilhelm Karel Rudolf baron Van Wikhoven, waaronder diens Kasteel Herteloo. Maar of hij hier nu zo blij mee moet zijn?
En in Het Goud van Maximiliaan wordt de jonge David bij zijn oom C. Sterling Dench geroepen, de steenrijke oprichter van een miljardenconcern. David is diens enige familie, maar of hij van die oude barse baas de nalatenschap krijgt? Hij moet daar wel wat voor doen, blijkt al snel!
We leven misschien wel in de Gouden Eeuw van de tv-serie, heb ik al eerder betoogd, en zijn de afgelopen jaren getrakteerd (onder meer door de nieuwe betaalzenders zoals Netflix) op absolute pareltjes. Zie ook mijn top 6 van favoriete tv-series.
Natuurlijk inspireren die series ook, en hierna wil ik ten minste drie van mijn verhalen nog eens voor het voetlicht brengen die zeker
Westworld: I know this much is true en Een Makkelijke Keuze
Fargo: Hope, Faith & Frank
Black Mirror: De Poolster
Op zich lijkt dit boek qua verhaal genoeg interessants te herbergen; een naamloze jonge vader vertelt over Deedee, het vriendje van zijn zoon Ruben, maar vooral over diens vader Ivan, een immigrant vanuit de Balkan, die lange tijd uit zicht was.
De vertelwijze vind ik evenwel te weerbarstig, want je krijgt als lezer maar heel zijdelings en mondjesmaat zicht op waar dit verhaal echt om lijkt te draaien; de dramatische geschiedenis rondom Ivan en zijn broertje, uit de tijd voor hij in Nederland kwam.
Intussen gaat het vooral veel over hoe de hoofdpersoon Ivan tegenkomt in het kroegleven in ‘De Delta’ of bij de karate-les van de voornoemde zoons. Dat schiet allemaal niet op, net als dat Van Mersbergen verzuimt om dialogen in aanhalingstekens te zetten; je hoeft het de lezer toch ook niet te makkelijk te maken, toch?
Nee, ik was niet echt enthousiast over dit boek. En ben er ook niet in geslaagd het helemaal uit te lezen…
Dit is een gevalletje ‘Spuit 11’, dat geef ik meteen toe. Maar ik vroeg me onlangs opeens af wat er eigenlijk was gebeurd met dat verhaal dat ik nog had ingezonden voor de ‘Harland Awards 2017’.
Nou, dat blijkt alweer maanden geleden de gedeelde 63e plaats te hebben gehaald van de voorselectie van die wedstrijd. Met de 178 inzendingen is dat ruim in het ‘linkerrijtje’ zo gezegd, maar dit resultaat is nou ook weer niet iets om echt heel warm van te worden.
Hoe dan ook, toch even een korte melding nog hiervan… Het verhaal zelf is overigens hier te vinden.