Na het eerste tweeluik uit de Hyperion-quadrologie (1 2) ben ik maar meteen doorgestoomd naar dit boek, ‘Endymion‘, de derde in de reeks. En dat blijft smullen geblazen!
De stijl van het boek is behoorlijk anders dan de twee voorgangers, want nu wordt een groot deel verteld in het ik-perspectief van de ongedachte ’titelheld’ Raul Endymion, die de nogal onmogelijk lijkende taak krijgt om Aenea (‘The One Who Teaches’) te beschermen; de messiaanse figuur waar het voorgaande deel al over repte. En zij hebben een flinke reis te maken…
Deze passages in ik-perspectief worden afgewisseld met stukken in hij-perspectief over Father Captain De Soya, die Aenea juist moet zien uit te leveren aan de vijand; de ‘Pax’.
Met deze ‘Pax’ heeft Simmons een fascinerend nieuw dystopisch toekomstbeeld geschapen, namelijk eentje waarin de Katholieke kerk met behulp van ‘cruciforms’ die daadwerkelijk eeuwig leven mogelijk maken (en aan de term ‘born again christian‘ een letterlijke betekenis geven) kans heeft gezien de macht in het universum te grijpen. Verder blijkt ook de TechnoCore, de gemeenschap AI’s die vernietigd leken na deel 2, nog verre van uitgeroeid te zijn!
Vastgesteld moet worden dat dit boek niet meer de rijkdom biedt van al die kostelijke verhaaltjes, zoals die in met name deel 1 verteld werden. Dit boek is dus zeker geen raamvertelling meer, maar eerder te kenschetsen als een veel eenduidiger sf-roman die zich richt op de avonturen van de hoofdpersonen. Dat is echter wel kostelijk gedaan. En zo is dit wederom op haar eigen manier weer een heerlijk boek. Heel fijn om eens te herlezen, nu in het Engels!