Maand: juli 2019

Tv-recensie ‘Stranger Things’, seizoen 3

Deze veelgeroemde serie begon natuurlijk met een fantastisch eerste seizoen. Een seizoen die een prachtige pastiche was van al die films en thema’s uit de jaren ’80, soms zelfs heel letterlijk. En op zich was ik blij met het nieuws dat er nog enkele extra seizoenen zouden volgen. Maar inmiddels vraag ik me af of dat wel zo’n goed nieuws was. Achteruitkijkend was seizoen 2 toch wel echt teveel een herhalingsoefening.

En dan seizoen 3. Helaas biedt ook dit teveel meer van hetzelfde en daarbij vertoont het duidelijk meer zwakheden. Aardig gevonden is op zich dat alles draait om het nieuwe winkelcentrum (The Starcourt Mall) in Hawkins, echt zo’n typisch verschijnsel uit deze tijd. En de vele referenties naar onder meer Back to the Future en The Terminator zijn ook op zich geestig.

Maar wat me toch wel stoorde is dat alwéér dezelfde ’teampjes’ op pad gaan als een nieuwe bedreiging zich aandient: Joyce en Hopper, Dustin en Steve, Nancy en Jonathan en natuurlijk het ‘stelletje’ Eleven en Mike. Dat is wel erg gemakzuchtig.

Ook het plot laat toch wel te wensen over. Oké, dat de ‘mind flayer’ nog steeds rondwaart in Hawkins en weer van zich laat horen, dat kan. Maar dat de Russen heimelijk een kolossale onderaardse installatie (een gemiddelde Bond-schurk waardig) in Hawkins, midden in het Amerikaanse hartland, hebben gebouwd, tja, dat is toch wel moeilijk om in mee te gaan. Zeker als een clubje koters, onderling vrolijk kibbelend, die onderaardse vesting ook nog eens heel simpel binnen weet te dringen. Dan wordt het naar mijn idee allemaal iets te kluchtig en te onbenullig, hoe leuk dat nieuwe personage van Erica (het betweterige zusje van Lucas) op zich ook is.

Alles komt natuurlijk weer samen in een finale die, alhoewel prima uitgevoerd, toch eerlijk gezegd niet zo heel opmerkelijk meer is. Of het moet zijn dat Hopper het deze keer niet overleeft (of toch niet….?).

Hiermee is dit inmiddels een serie die haar glans toch wel echt heeft verloren en helaas al iets te lang doorloopt. Jammer…

Tv-recensie ‘The Last Czars’

Dit is een gedramatiseerde documentaire over de laatste tsaar van Rusland, Nicolaas II. Met het soortgelijke en zeer matige docu-drama ‘The Roman Empire‘ in het achterhoofd, begon ik met wat twijfel te kijken, maar dit blijkt gelukkig een veel betere serie te zijn.

Het meeslepende (maar niet geheel onbekende) verhaal wordt verteld door de voormalige Franse tutor van de kinderen van de tsaar. Hij wordt in 1925 gevraagd om een jonge vrouw te ondervragen die claimt Anastasia te zijn; de jongste dochter van de voormalige keizer. Dat is misschien verteltechnisch vrij onlogisch, want uiteindelijk gaat het verhaal natuurlijk over de ondergang van tsaar ‘Nicky’ zelf.

Die blijkt, daar zijn de geschiedenisboeken het over eens, vooral een enigszins wereldvreemde onnozele hals te zijn: hij meent het allemaal nog niets eens zo slecht, maar een eindeloze serie foute keuzes leiden tot bloederig neergeslagen opstanden, een verloren oorlog tegen Japan, een kelderende populariteit onder het volk en een de dramatische verlopende WOI. Zijn liefhebbende en strenggelovige vrouw ‘Alix’ papt dan ook nog eens aan met een sinistere en zeer charismatische Siberische monnik die op die manier veel invloed krijgt in het hof. We hebben het dan over Raspoetin natuurlijk; een zeer intrigerende historische personage!

Dat Nicky de situatie keer op keer niet goed inschat blijkt ook wel uit het feit dat hij in 1917, als alles echt fout gaat, er niet meteen voor kiest naar het buitenland te vluchten. Aanvankelijk wordt hij nog redelijk netjes behandeld door Kerenski (zeer boeiende vraag: waar zou Rusland nu staan als deze Kerenski aan de macht had kunnen blijven en niet na een half jaartje weer omver was geworpen door de bolsjewieken van Lenin?) maar als de extremere Sovjets de macht krijgen, kan de rampspoed niet uitblijven. Ik heb het dan natuurlijk de dramatische executie van het gehele keizerlijke gezin in Jekaterinburg in 1918.

Deze serie vertelt dit fascinerende verhaal op boeiende wijze. De overigens wel erg Engels-Engels pratende acteurs vervullen hun rol prima, met name Ben Cartwright als Rasputin. En hiermee is dit een prima genietbare docu-serie. Goed gedaan!

Boekrecensie ‘Voor de val’, Noah Hawley

Deze schrijver kennen we natuurlijk van de excentrieke serie ‘Legion‘, maar vooral van drie heerlijke seizoenen ‘Fargo‘! Van beide series is hij de showrunner, maar hij is dus ook schrijver (net als bijvoorbeeld David Benioff dat is).

En ook als schrijver is Hawley zeer te genieten. Met dit boek schotelt hij je een zondermeer interessante vertelling voor over hoe een zakenvliegtuigje in zee crasht en slechts twee inzittenden overleven. Dat gegeven is vooral gebruikt om een raamvertelling aan op te hangen, waarin vrijwel alle inzittenden van dat vliegtuigje aan bod komen. Een malafide Wall-street-bons, de baas van een tv-station, een stewardess die wil stoppen met haar werk, een door haar geobsedeerde co-piloot en een consciëntieuze piloot bijvoorbeeld. Hawley weet hen allen vakkundig tot leven te brengen en kenschets hiermee en passant allerlei eigentijdse worstelingen in de levens van deze mensen.

Maar hoofdpersoon is toch de schilder Scott, die de crash op miraculeuze wijze overleeft en te maken krijgt met de mediastorm die volgt. Hij duikt uiteindelijk onder bij de tante van de kleuter JJ, de andere overlevende. En ten slotte confronteert hij de lompe tv-presentator die allerlei onzin-theorieën over de vliegtuigcrash de wereld in helpt. Hawley stelt hier onverbloemd de hijgerigheid van de hedendaagse media ter discussie en houdt  hiermee en passant hedendaags USA een spiegel voor.

Al met al is dit hiermee een zeer sterk boek. Als ik toch een kritiekpuntje mag geven: van de achterflap-tekst klopt erg weinig; wie schrijft die dingen toch? Hebben die mensen überhaupt het boek gelezen? En het is niet voor het eerst dat ik dat constateer. Heel vreemd!

Tv-recensies ‘Russian Doll’ en ‘The Umbrella Academy’

In deze dubbelrecensie ga ik in op twee Netflix-originals die ik onlangs bekeken hebben.

‘The Umbrella Academy‘ is hierbij te zien als het antwoord van Netflix op al het Marvel-geweld: door eigen ‘superhelden’ op te voeren. En dat lukt best aardig. Op zijn best is dit een lekker excentriek vormgegeven en vlotte serie rond de 6 (of 7) adoptiefkinderen van een steenrijke magnaat die allemaal bijzondere gaven hebben. Als volwassenen zijn ze echter lang niet allemaal geslaagd. Robert Sheehan (uit Misfits) speelt heel meeslepend Klaus, een drugsverslaafde losbol met talloze issues. En het muizige viool-meisje Vanya (fijn gespeeld door Ellen ‘Juno’ Page) blijkt onvermoede krachten te hebben. Het plot wordt intussen met name gedreven door kind Vijf (sterk gespeeld door Aidan Gallagher) die als jongeling uit de toekomst terugkeert en probeert een armageddon te voorkomen… Alles komt mooi bij elkaar in een ploteinde dat voldoende overlaat voor het inmiddels aangekondigde tweede seizoen. Hiermee is deze serie, ondanks enkele zwaktes, zeer de moeite waard!

Dan ‘Russian Doll‘, het Netflix antwoord op ‘Groundhog Day’; de filmklassieker met Bill Murray die steeds dezelfde dag moet beleven; de dag dat één of andere bever in een suf bergdorpje het eind van de winter moet voorspellen. In ‘Russian Doll’ gebeurt de cynische Nadia ongeveer hetzelfde; als ze steeds weer doodgaat en opnieuw begint in het toilet tijdens haar verjaardagsfeestje. In de serie komt het plot wat traag op gang en is die Nadia ook maar een rare snijboon. Maar het wordt toch interessanter als ook ene Alan een zelfde groundhog-day-ervaring heeft. Uiteindelijk blijkt dat ze beiden een probleem in hun leven te overwinnen hebben voor ze verder kunnen in de tijd… Dat is aardig bedacht, maar toch ook niet heel bijzonder. Daarom vond ik de uitwerking toch niet heel erg overtuigend.

Hiermee is samenvattend ‘The Umbrella Academy‘ toch het beste vermaak. ‘Russian Doll‘ heeft als variatie op het Groudhog-day-thema plottechnisch te weinig te bieden en is de mindere van de twee series. Wat beide series evenwel gemeen hebben is een vaak fantastische muziekkeuze, vol met ongedachte en nooit-gehoorde liedjes die heel goed passen bij de situatie. Dat is echt knap gedaan!