Tv-recensie ‘Homeland’, seizoen 8

Deze spionage-serie haalt de laatste jaren (1 2 3 4) continu een hoog niveau en zo ook zeker dit laatste seizoen, dat een waardige afsluiting vormt voor een heel fijne serie!

We volgen natuurlijk wederom Carrie, die maandenlang onder barre omstandigheden in een Russische gevangenis heeft gezeten. En dat terwijl ze sowieso al mentaal niet zo stabiel was! Ze moet echter meteen weer aan bak als de Amerikaanse president omkomt in een neergestorte helikopter in Afghanistan. Maar was dit een aanslag of een technisch mankement? Om hiervoor bewijs te vinden gaat Carrie tot het uiterste, terwijl de wereld op de rand van een kernoorlog komt te staan…

Dit seizoen was zeer onderhoudend, spannend en had een goed verhaal. Ook de laatste scene, waarin iets wordt getoond over hoe Carrie en Saul er zelf uit springen, vond ik zeer geslaagd. Kortom: dit is een steengoede serie, kijken!

Boekrecensie ‘Vergeven en vergeten’, Philip Kerr

Dit boek is deel 13 (van 14) in de fameuze serie rondom Bernie Gunther, de sarcastische en welbespraakte voormalig Berlijnse politierechercheur, die, zo weten we na 12 delen (1 2 3 4 5), meer dan goed voor hem was te stellen heeft gehad met de kopstukken van Nazi-Duitsland. Terecht vergaarde de serie veel roem omdat die heel goed is ingebed in de historische feiten van het boeiende tijdsgewricht van Duitsland kort voor, tijdens en kort na WOII.

Dit dertiende deel (vertaald van het veel ronkender klinkende ‘Greeks bearing gifts‘) speelt inmiddels al weer ver na die oorlog, de late jaren ’50 precies, als Bernie onder een valse naam overleeft in München. Maar natuurlijk wordt hij toch weer een avontuur ingezogen, dat zich nu hoofdzakelijk afspeelt in Griekenland. Hier stuit hij op enkele landgenoten (en ex-nazi’s) die alsnog al het geroofde goud van de grotendeels uitgeroeide Joodse gemeenschap van Salonika (Tessaloniki) in handen willen krijgen. Het leidt tot een typische Gunther-verwikkeling; vol slim detectivewerk, spitse conversaties, gezwaai met pistolen, ongedachte plotwendingen en een femme fatale (of niet?).

Hiermee is dit boek zonder meer een goed deel in de reeks, maar is het ook een waardige afsluiting? (Deel 14 ‘Metropolis‘ verhaalt immers, zo heb ik al begrepen, alleen nog over het begin, als de jonge politie-agent Gunther in de jaren ’20 roem vergaart met het opsporen van een serie-moordenaar.) Tja, daar twijfel ik wel een beetje aan; alhoewel Kerr aan het einde toch een min of meer positieve draai probeert mee te geven; door Gunther te laten beseffen dat er misschien ondanks alles tòch nog hoop is. En tja, na zoveel avonturen gun je een dolende geest als Bernie ook wel zijn welverdiende rust !

Boekrecensie ‘De ontembare’, Guillermo Arriaga

Dit is met recht een beest van een boek. Al is het maar door de omvang: met die 800 bladzijden plus was ik in ieder geval zelf wel even getemd. Maar ook door de inhoud, want het verhaal van Arriaga is rauw, gewelddadig, zeer masculien ook, en gaat uiteindelijk misschien wel over de nauwe band tussen mens en wolf.

Het verhaal gaat hoofdzakelijk over de jonge Juan Guillermo, die opgroeit in een volkswijk in Mexico-Stad. In een noodlottige opeenvolging van gebeurtenissen wordt niet alleen zijn broer vermoord, maar sterven daarna ook zijn ouders en oma, de familie-hond en zelfs de kanaries, waarna hij als wees achterblijft. Hij neemt een ontembare wolfshond in huis die al snel 100% wolf blijft te zijn. En intussen broedt hij op wraak op de moordenaars van zijn broer, een groep jonge godsdienstwaanzinnigen die zich de ‘goede jongens’ noemen. Parallel hieraan schetst Arriaga het relaas over hoe een jonge Inuït-jager in het verre Canada geobsedeerd raakt door de jacht op een machtige wolf.

Arriaga laat beide verhaallijnen langzaam samen komen in een boek met voor de rest volop allerlei soms erg buitenissige uitstapjes. Dit maakt dit boek zeker niet makkelijk leesbaar. Net als het feit dat de driftige, jaloerse en wispelturige hoofdpersoon Juan Guillermo ook bepaald geen sympathiek personage was, met wie je makkelijk meeleeft. Maar intrigerend vond ik dit boek zeker! Heel leuk om een keer een boek te lezen van deze Mexicaanse schrijver, die ook de scripts van een aantal zeer sterke films schreef, zoals ‘Babel’!

Boekrecensie ‘Erebus’, Michael Palin

Dit boek trok natuurlijk mijn aandacht omdat ik eerder een hele goede roman gelezen heb waarin de noodlottige zoektocht van kapitein Franklin naar de noordwestpassage (in zijn schip de ‘Erebus’) centraal stond. Ik heb het dan natuurlijk over ‘The Terror‘ van Dan Simmons.

Dit boek van Michael Palin is vooral een navertelling van het roerige bestaan van dit schip, dat werd gebouwd als oorlogsschip in de nadagen van de Napoleontische oorlogen, maar daarna met name werd gebruikt als schip voor ontdekkingsreizigers: eerst een memorabele en succesvolle reis richting Antarctica en de Zuidpool en daarna, zoals gesteld, de op rampspoed uitdraaiende zoektocht in het Canada rond de poolcirkel naar de vermeende noord-westpassage (we spreken over een tijd waarin het Panama-kanaal nog niet bestond en zo’n verbinding heel handig zou zijn geweest, en die misschien in deze tijd als gevolg van de opwarming van de aarde en de zeeën wel eens alsnog een feit zou kunnen worden).

Michael Palin vertelt hierover op smakelijke wijze, met dezelfde soort meta-uitstapjes als bijvoorbeeld Frank Westerman (hij schrijft met andere woorden ook over het schrijven van dit boek). Het best op dreef is hij als hij vertelt over de Antarctica-reizen, waarbij hij regelmatig put uit bijvoorbeeld historische dagboekfragmenten en brieven. Van de Noordwest-reis kan hij eigenlijk alleen vertellen over de zoektocht als de Erebus en Terror al van de aardbodem lijken verdwenen, maar hiermee laat hij de ongetwijfeld ijzingwekkende doodsstrijd van bevelhebber Franklin en zijn mannen in het midden en onbesproken; iets waar Simmons in zijn speculatieve roman natuurlijk juist zeer uitgebreid over vertelde.

In totaal was dit een heel interessant en genietbaar boek voor iedereen die van een goed stukje geschiedschrijving houdt.

Nieuw verhaal: ‘Redux’

Je zou kunnen zeggen dat dit het vierde verhaal is dat ik heb geschreven sinds het uitbreken van het corona-virus. De eerste twee pennenvruchten (‘Ararat‘ en ‘Ararat [II]‘) gaan heel letterlijk over een virusuitbraak, maar het derde (‘Oog om oog, tand om tand‘) was een oud verhaal dat ik eindelijk eens heb afgerond.

En dan nu dit verhaal, dat ik zou willen plaatsen in de serie verhalen die geïnspireerd is op tv-series, zoals ook ‘Een zekerheidje‘ (Westworld), ‘Een makkelijke keuze‘ (wederom Westworld), ‘De Poolster‘ (Black Mirror) en ‘Hope, Faith & Frank‘ (Fargo) dat zijn.

Dit verhaal is dan misschien het soort plot dat je ook zou kunnen tegenkomen in de genoemde serie Black Mirror. Om het verhaal te lezen kun je het plaatje aanklikken!