Van goed naar slecht:
| Death to 2020
| Chappie
| Oblivion
| The Mule
| Quand on a 17 ans
| Whatever it Takes
| Skies above Hebron
| Jachterwachter
| The Devil All The Time
| Red Sparrow
| T-34
Na de break de volledige recensies!
Verhalen en meer van Christian Deterink
Van goed naar slecht:
| Death to 2020
| Chappie
| Oblivion
| The Mule
| Quand on a 17 ans
| Whatever it Takes
| Skies above Hebron
| Jachterwachter
| The Devil All The Time
| Red Sparrow
| T-34
Na de break de volledige recensies!
Dit is een bundel met enkele vroege verhalen van de Canadeze schrijver Yann Martel. Hij is vooral bekend geworden door zijn (succesvol verfilmde) boek ‘Life of Pi’, maar hij heeft veel meer geweldige boeken geschreven, zoals ‘De hoge bergen van Portugal‘, ‘Beatrice & Vergilius’ en ‘Zelf’. Daarmee is hij zonder meer één van mijn favoriete schrijvers geworden!
Ook deze bundel is meer dan de moeite waard. Wat bewijst Martel zich toch een fantastische verteller, omdat hij steeds weer slaagt heel leesbaar en meeslepend te blijven, hoeveel literaire experimenten hij ook met je uithaalt. Elk verhaal is op zijn eigen manier boeiend, heel origineel en ook zonder meer emotioneel zeer geladen: of het nu gaat over een jonge man die zijn beste vriend bij zijn sterfbed ondersteunt, of een gevangenisdirecteur die blijk geeft nogal moeite te hebben gehad met de executie van een gevangene.
Wat fantastisch gedaan allemaal, echt heel bijzonder! Er rest maar één conclusie: lezen dit boek!
Je kan veel negatiefs over dit boek zeggen: dat het nogal een niemendalletje is, met wel erg karikaturale personages en met een verhaaltje dat er wel héél dik bovenop ligt. Maar als je iets milder bent in je oordeel is dit best een aardig verhaal (op zijn hoogst van novelle-lengte) over een aspirerende zanger die enkele principes overboord moet gooien om beroemd te worden, maar dan tot inkeer komt. Op zijn best weet het boek het kneuterige Hollandse glamour-wereldje heel goed te treffen.
Als je dan ook nog bedenkt dat het boekje in 48 uur is geschreven door de Daan en Stijn die we kennen van Streetlab, dan is dat best een prestatie. Aardig tussendoortje voor een luie, regenachtige middag!
Deze serie uit de Star Trek franchise omspant maar liefst 7 seizoen van gemiddeld 25 afleveringen elk; in totaal in ieder geval 172 episodes. Om het kijken van deze serie een beetje doenbaar te houden, besloot ik de beste ca. 50-60 episodes maar eens te kijken (ten minste, volgens de site Trek Ranks.com).
En dat was een uitstekend idee, want ja: de episodes die ik hiermee gezien heb, waren vaak erg de moeite waard. Dit is Science Fiction op zijn best: als tal van concepten en ideeën over hoe het leven er in outer space uit kan zien, volop worden geëxploreerd. Dat leidt tot vaak boeiende storytelling.
Neem daarbij dat de ensemble-cast van Voyager ook blijft boeien: is het niet de krachtdadige Captain Janeway, die je steeds meer leert kennen als iemand die moeilijke keuzes of uitdagingen niet uit de weg gaat, dan wel ‘The Doctor’ (danwel een hologram, maar tegelijkertijd een enorm boeiend en vaak geestig personage) en natuurlijk Seven of Nine, die uit de klauwen van de Borg is bevrijd.
Zo ga ik na deze serie op dezelfde manier me nog maar eens wagen aan het beste uit ‘The Next Generation’ en wellicht zelfs nog andere Star Trek series.
Arjen Lubach is terecht vermaard om zijn inmiddels zeer invloedrijke wekelijke programma ‘Zondag met Lubach’, waarin hij op messcherpe wijze actuele onderwerpen behandelt. Ondanks dat het tegelijk komedie is, zou ik wel willen beweren dat dit misschien wel het meest relevante tv-programma is dat de publieke zender momenteel biedt.
Waarmee ik meteen wil benadrukken dat ik niet alles van ‘allerkunner’ Lubach zo hoog waardeer. Zijn thriller ‘IV‘ bijvoorbeeld (over de man die koning Willem IV had moeten heten) vond ik ronduit slecht en ook zijn cabaretprogramma (onlangs op NPO2 Extra) vond ik niet echt geweldig.
Het boek ‘Stoorzender’ is evenwel zeker geen nieuwe poging tot een thriller, zoals ‘IV’. Nee, hij vertelt gewoon heel down to earth over zijn leven en alles wat hem bezig houdt. En dat is vaak toch best interessant, bijvoorbeeld als hij praat over hoe giftig de social media kunnen zijn, hoe hij met zijn bekendheid omgaat en hoe bizar het muziekwereldje in de VS is.
Tegelijkertijd vertelt hij eigenlijk weinig nieuws. Er is volop overlap met onderwerpen uit zijn tv-programma en een anekdote over zijn vader zit zelfs letterlijk ook in zijn cabaret-show. Hiermee vond ik het boek over het geheel toch te weinig om het lijf hebben.
Ook in dit nieuwe seizoen gaat hoofdpersoon Bob (Tom Waes) undercover, nu bij JP en Laurent Berger, twee broers die een wapenhandel runnen, maar belangrijker: Bob’s voormalige partner Kim hebben laten liquideren. De Bergers zijn al even volkse types als Ferry Bouman, want zij runnen tegelijkertijd een manege, inclusief kroeg met line-dance-feesten. Over Ferry Bouman (Frank Lammers) gesproken; ook hij speelt dit tweede seizoen een rolletje. Hij vormt wel meteen schijnbaar de enige Nederlandse inbreng in deze inmiddels voor het overige volledig Vlaamse productie.
Er ontvouwt zich een boeiend plot dat zeker de aandacht vast houdt. Misschien was ik iets minder onder de indruk dan over seizoen 1, maar dit is nog steeds een prima serie.
Het was me eerlijk gezegd ontgaan dat deze serie nog een tweede seizoen heeft gekregen, maar dat bleek dus zo te zijn! En ook dit tweede seizoen is ook meer dan de moeite waard, wat mij betreft.
Waarmee niet gezegd is dat dit een toegankelijke serie is die een breed publiek zal aanspreken. Daarvoor zijn de cartooneske maar tegelijkertijd zeer duistere toonzetting, de alom aanwezige zwarte humor, het extreem grafische geweld en de knotsgekke verwikkelingen en karakters véél te excentriek.
Ik heb het bij dat laatste natuurlijk allereerst over de hoofdpersoon; de volledig losgeslagen ex-agent Nick Sax, die nog steeds wordt gevolgd door het bosbessenblauwe fantasie-eenhoorntje Happy, dat ooit het ‘imaginaire vriendje’ was van Nick’s dochter Hailey. Maar ook Sonny Shine, een grote kindertelevisie-ster is een uitzinnig (en zeer sinister) karakter. Net zoals de man die zichzelf Smoothie noemt. En ten slotte Blue Scaramucci, die wordt bezeten door de Romeinse god van de dood, Orcus. Ja, echt.
Conclusie: voor de fijnproevers is de serie echt genieten! Jammer dat een derde seizoen als ik dat goed begrijp er echt niet in zit.
Het oeroude verhaal over de val van Troje heeft me altijd gefascineerd. Niet in de laatste plaats omdat het maar al te bekende heldenepos van Homerus óók een plaats heeft gekregen in ten minste twee sf/fantasy-boeken die ik gelezen heb, namelijk van respectievelijk Tad Williams èn Dan Simmons. Laatstgenoemde schrijver presenteerde in zijn boeken een kostelijke ‘alternatieve’ geschiedenis, waarin de Achaeërs en Trojanen op enig moment besluiten sámen op te trekken tegen de manipulatieve Goden op de berg Olympus, die maar eens moeten worden gestraft voor al dat gesol met de ‘nietige mensjes’.
Om voorgaande reden wilde ik ook zeker eens deze nieuwste worp van Stephen Fry lezen, die ook al heel mooi de Griekse mythologie beschreef in Mythos. En dat is wederom genieten. Fry richt zich tot je met een fijne vertelstem en loodst je soepel door de enorm uitgebreide en complexe mythologie rondom de opkomst en ondergang van Troje. Zeker als je de vele voetnoten waarmee hij de tekst doorspekt even laat voor wat ze zijn.
Vooral de aanloop van de Trojaanse oorlog wordt zeer uitgebreid belicht, maar natuurlijk eindigt Fry zijn relaas met die o zo bekende apotheose: de ‘Greeks Bearing Gifts‘ laten een enorm houten paard achter dat de naïeve Trojanen hun stad in slepen. Want Odysseus en kompanen hebben zich in het ding verscholen! Waarna de stad in een orkaan van geweld alsnog geheel wordt vernietigd.
Dit boek was dus zeker weer enorm genieten. Wellicht neem ik ook nog eens het tussenliggende boek dat Stephen Fry over de Griekse Helden schreef, nog eens ter hand!