De serie Fargo is al drie seizoenen lang wat mij betreft een absolute topper in het serie-aanbod op Netflix (1 2 3). En nu is er dus ook een seizoen 4, dat wonderlijk genoeg als allereerste uitgezonden werd door onze Belgische vrienden van Canvas. Dus bij wijze van uitzondering was dit zowaar een aanleiding om me nog weer eens tot de ouderwetse lineaire tv te wenden.
De vraag was natuurlijk of het akelig hoge niveau van de vorige seizoenen kon worden vastgehouden. Zou het basis-idee: een origineel vormgegeven zwart-komisch misdaadverhaaltje op het platteland van Amerika vol met buitenissige karakters en ongedachte helden (met de film Fargo alléén als inspiratie) niet een keer sleets raken? Zou het niet een herhalingsoefening gaan worden? En zou er alweer een interessant verhaal kunnen worden verteld? (elk seizoen bevat immers min of meer een apart verhaal)
Gelukkig kun je op al deze vragen bevestigend antwoorden. Ja, ja en ja! Sterker nog: misschien is dit wel het beste seizoen ooit! Meteen wordt de toon gezet met een knotsgek vertrekpunt: het gebruik van de maffia-families in Kansas City (plaats van handeling dit seizoen, we spreken begin jaren ’50 van de vorige eeuw) om de jongste zoon uit te wisselen, om zodoende een oorlog te vermijden. Maar nadat de Joden, Ieren en Italianen elkaar toch nog van de apenrots hebben gevochten, is het nu de beurt aan de zwarten.
En zo draait het seizoen om het conflict tussen deze zwarten, onder leiding van Loy Cannon (een briljante rol van Chris Rock) en de Italianen, al snel na de dood van de oude Don, onder leiding van de impulsieve Josto Fadda (ook al een hele fijne rol van Jason Schwartzman). Maar daarmee is verre van alles verteld, want een even belangrijke rol spelen bijvoorbeeld een corrupte politieagent met een obsessief-compulsieve stoornis, een lesbisch stel bandieten, een zuster die als een Engel des Doods vele ziekenhuizen langs gaat en een heel pienter meisje. En alhoewel hierdoor het verhaal aanvankelijk wel heel breed uitwaaiert, slaagt maker Noah Hawley erin alles uiteindelijk prachtig samen te brengen. Én te verbinden met de rest van het Fargo-universum: namelijk door te laten zien dat het jongetje Satchel uiteindelijk opgroeit tot de Mike Milligan uit seizoen 2.
Dit seizoen is dus, om samen te vatten, echt televisie van de bovenste plank! OK: misschien is deze serie wel voor de fijnproever, maar die fijnproever wordt dan wel heel erg smakelijk getrakteerd! Top!
Dit is natuurlijk het langverwachte derde deel van de trilogie die begon met ‘
Maar tegelijkertijd moet Cromwell voortdurend voorzichtig laveren tussen de impulsieve koning Henry en de belangrijke heren van adel, zoals Suffolk, Norfolk en Exeter, die hem nooit als gelijke zien, maar altijd als slechts de zoon van een simpele smid. Cromwell weet maar al te goed hoe dun het koord is waarop hij loopt en beseft dat àls Henry plotseling zou komen te overlijden, hij waarschijnlijk niet eens meer tijdig via een haven het land uit zou kunnen uitvluchten, voor de oude adel hem aan de hoogste boom zou ophangen.
Dit nieuwe seizoen van Archer is op zijn best een studie naar hoe een serie die ooit zo onbedaarlijk geestig was, zo ernstig kan ontsporen. Want helaas; er is allemaal héél weinig meer aan. Ik zie ook nu pas dat ik niet eens de moeite heb genomen van seizoen 10 nog een recensie te maken (van 
Hij staat weer voor de deur; de zomervakantie! Ik heb al 
Dit is een Australische Netflix-serie geschreven door, gespeeld door èn over Josh Thomas. We maken kennis met deze wat quirky en nerdy jongeman, als in de eerste episode zijn vriendin Claire het met hem uitmaakt, omdat hij homoseksueel zou zijn. Dat had ze dan wel weer goed geobserveerd! En zo begint een nieuwe ontdekkingstocht van Josh; met diverse vriendjes, relatiestrubbelingen en seks.
Van goed naar slecht: