Verhalen en meer van Christian Deterink
Als aspirerend schrijver heb ik natuurlijk ook wel eens gedroomd van de publicatie van een boek van mij bij een heuse uitgever. Maar tegelijkertijd heb ik altijd geweten dat dit maar enkelen gegeven is. Een column in de Volks van afgelopen weekend van de literair agent Willem Bisseling hamerde de boodschap er nog maar eens ongemeen stevig in: “Je manuscript inleveren? Doe het niet!”
In dit stukje duik ik hier maar eens dieper in!
Lees verder “Over die slush-pile: ‘Ga toch lekker lezen!’”
Dit boek verscheen het eerst in 2014, maar dit is de herziene editie uit 2019 met de ondertitel ‘Hoe utopische ideeën de wereld veranderen’. Bregman geeft blijk van een heerlijk eigenzinnige visie op onze hedendaagse maatschappij. Zijn pleidooi voor een basisinkomen is het meest in het oog springende, maar in zijn boek trekt Bregman dit véél breder.
Hij stelt vooral hele terechte vragen: waarom zijn we eigenlijk ondanks alle welvaart steeds méér gaan werken? Met alles stress van dien. Waar komt die fascinatie en eenzijdige gerichtheid voor ‘de economie’ (een kunstmatig idee, niet meer dan dat) en het ‘bbp’ (idem) toch vandaan? Waarom accepteren we dat mensen in ‘bullshit jobs’ en zelfs welvaartverlagende banen (zoals lobbyisten, beurhandelaren, bankieren) de hoogste salarissen hebben? Waarom doen de meest briljante geesten van deze tijd geen baanbrekende uitvindingen meer, maar zijn ze in dienst bij zakenbanken om met nóg ingewikkelder financiële constructies nóg meer geld uit de economie te trekken voor hun bank?
Bregman beargumenteert overtuigend dat het tijd is voor de geboorte van nieuwe utopische ideeën, iets wat in de plaats moet komen voor het nog steeds overheersende kapitalisme en neoliberalisme. Systemen die ons misschien welvaart hebben gebracht maar óók hebben geleid tot een enorme -en nog steeds groeiende- ongelijkheid (zo is, stelt hij, in het hedendaagse VS de inkomensongelijkheid groter dan in het Romeinse Rijk, dat nota bene nog slaven had!).
Ik had natuurlijk al eerder met veel plezier artikelen van Bregman gelezen op de site van DeCorrespondent, maar werd toch nog aangenaam verrast door diens soepele schrijfstijl. Hij sleept je heerlijk mee van hoofdstuk naar hoofdstuk en van het ene originele en prikkelende inzicht naar het andere. Zo is dit een kostelijk en zeer boeiend boek en eigenlijk verplichte kost voor iedereen die ook maar enige interesse heeft in de grote maatschappelijke thema’s van onze tijd.
Van goed naar slecht:
| Captain Fantastic
| Nebel im August
| A time to Kill
| Oliver Twist
| Point Break
| School of Rock
| Hotel Transylvania
| Wendy
| Cowboys & Aliens
| Intacto
Na de break de volledige recensies!
Easton Ellis is eerst en vooral natuurlijk bekend van zijn boek ‘American Psycho’; zijn nogal onaangename personage Patrick Bateman heeft mij geïnspireerd tot het personage Harrison Bates in mijn verhaal ‘Ieder het Zijne‘.
Maar in dit boek schrijft Easton Ellis over zichzelf: de succesvolle schrijver die met vrouw en twee kinderen inmiddels in een buitenwijk woont en hier allerlei burgerlijke dingen moet doorstaan: een buurt-barbecue, een ouderavond op school. Easton Ellis schrijft dan wel met de nodige zelfspot over zichzelf, maar nog steeds vond ik hem soms nogal onuitstaanbaar: door zijn egoïsme, drugsgebruik en zijn obsessie met dure merkspullen.
Intussen begint zich steeds meer een soort Stephen King-achtige thriller te ontvouwen, als er steeds meer vreemde dingen gebeuren: de al genoemde Patrick Bateman duikt steeds op (een soort ‘De wraak van de protagonist‘ zou ik bijna zeggen), de knuffelbeer van dochterlief heeft kwaadaardige trekjes, en zo nog wel meer. Al met al heeft Bret nogal wat demonen te bevechten, met name zijn vorige boeken en ook een onverwerkt vader-complex spelen hem parten. En dit komt uiteindelijk tot een behoorlijk horror-achtige apotheose.
Ik vond het geheel echter niet overtuigend: het lijkt wel alsof Easton Ellis in arren moede maar over zichzelf is begonnen te schrijven en op enig moment bedacht er een thriller- / horror-sausje over te gieten. Nee, niet echt een succes…
Deze nieuwe serie bouwt natuurlijk voort op het universum zoals geschapen in ‘Avatar; the Last Airbender‘. En, alhoewel een serie bedoeld voor jongeren, is ook deze serie weer zeer de moeite waard. Want ja: alles klopt gewoon weer! De setting (een Oost-Aziatische wereld waarin er vier naties bestaan, die steeds aan één van de vier elementen verbonden zijn) is nog steeds erg sterk. Net zoals de rijkgeschakeerde en zeer geraffineerd in elkaar geknutselde verhaallijnen van deze fantasie-wereld.
En ook geeft deze nieuwe cyclus een mooie draai aan het concept van de Avatar, de enige die alle vier de elementen kan ‘benden’ en zo het evenwicht op de wereld moet bewaken. Ten eerste doordat Korra (de nieuwe Avatar) zo verschilt van Aang: zij is een zelfbewuste, koppige, impulsieve meid die wel houdt van een potje vechten, en daarmee meteen zó anders dan de zachtaardige en vredelievende Aang.
Maar óók is de wereld die ca. 70 na de eerste cyclus speelt, nogal veranderd: een beetje op een manier die lijkt op het verschil tussen ca. 1860 en ca. 1930, zeg maar. De industriële revolutie heeft dus toegeslagen en opeens zijn er auto’s, elektriciteit, radio en vliegtuigen, om maar iets te noemen. Maar óók zitten de mensen helemaal niet meer zo te wachten op de Avatar! In een briljante omkering gaat seizoen 1 om een opstand van de ‘non-benders’ tegen de elite van ‘uitverkorenen’ die wèl kunnen benden.
Ook zijn de makers er wederom in geslaagd interessante karakters neer te zetten, zoals de steile Tenzin (een zoon van Aang) en Korra’s vrienden Mako, Asami en Bolin (waarbij Bolin min of meer een zelfde soort ‘comic relief’ geeft als Sokka in de eerste cyclus). Maar vooral zijn ze er weer in geslaagd om tal van nieuwe boeiende en ook geraffineerde en genuanceerde verhaallijnen uit te stippelen!
Wat mij verder opviel is dit: In seizoen 2 wordt onder meer verteld over het ontstaan van de eerste Avatar en de weelderige animatie-stijl die voor de ‘historische’ passages is gebruikt, deed me heel erg denken aan de Kung Fu Panda-films. Net als dat de super-schurken Zaheer en co uit seizoen 3 erg lijken op de superschurk Tai Lung uit de eerste worp van voornoemde franchise.
Misschien iets te opzichtig leentjebuur gespeeld? Het maakt allemaal niet uit, want de verhalen blijven intrigerend, tot aan seizoen 4 toe, dat zelfs afsluit met een bijzondere girl-romance tussen Korra en Asami. Bijzonder, hoe een populaire Amerikaanse serie voor tieners het thema homoseksualiteit zo volstrekt vanzelfsprekend laat zien. Het is maar één van de vele redenen om deze serie te bekijken, want dit is al met al gewoon heel goed!
Dit boek is een verhalenbundel bestaande uit vier losse verhalen, waarvan het belangrijkste het titelverhaal is. Dit gaat over een schrijver op leeftijd, die op vakantie in Venetië een obsessie ontwikkelt voor de 14-jarige Poolse jongen Tadzio. Als er een plaag uitbreekt, weigert de man te vertrekken, alsof hij dan al weet dat zijn eigen naderende dood onafwendbaar is. En is dit misschien óók waarom hij zo gefascineerd raakt door die jeugdige schoonheid van het object van zijn obsessie?
Het eerste verhaal gaat over een aantal buitenissige mensen in een sanatorium; een onderwerp waar Mann naar ik meen vaker over geschreven heeft.
Dit is zeker geen gewoon boek. Het is nogal duidelijk te lezen dat het boek in het prille begin van de 20e eeuw is geschreven: met het statige en -ja ook- oubollige taalgebruik, de eindeloos doormeanderende zinnen, de zeer uitgebreide omschrijvingen en het ‘alwetende verteller’-perspectief.
Hiermee vond ik dit wel een interessant boek, maar eerlijk gezegd ook niet erg meeslepend en een beetje gedateerd. Ergens in het derde verhaal, een nogal breedvoerig verteld Indisch sprookje, verloor ik toch een beetje de aandacht…
Dit nieuwe seizoen vertelt over het F1-seizoen van 2020; en dat doet het wederom, net als seizoen 1 en 2, meeslepend en onderhoudend. Nog steeds bijzonder hoeveel sommigen uit het F1-wereldje van zichzelf laten zien; zoals Guenther Steiner. Opvallende gebeurtenissen, zoals de racewinsten van ‘Checo’ Perez en Pierre Gasly en de mega-crash van Grosjean, worden in een mooi kader ingepast. Al met al wederom erg smakelijke televisie! Volgend seizoen wel graag iets meer aandacht voor Max. Het is te hopen dat Max daar zelf voldoende aanleiding voor gaat geven; bijvoorbeeld door nu echt eens wereldkampioen te worden!