Boekrecensie ‘Speech is a river’, Ruth Mead

Dit is een boek dat je niet snel zou gaan lezen als je niet zelf zou stotteren. Ruth Mead vertelt in dit boek hoe ze zelf van het stotteren herstelde.

Centraal hierin staat de metafoor van ‘little me’ (je rationele ik) en ‘big me’ (je intuïtieve ik, je onderbewuste). En volgens Mead is het probleem dat ’the wrong guy in charge’ is. De eerstgenoemde krijgt dus teveel de overhand en die probeert het spreken te regisseren en te controleren. Dit terwijl je het spreken veel beter aan ‘big me’ kunt overlaten: je onderbewuste ‘kern’ die begrijpt dat spreken is als een rivier: het stroomt vanzelf.

Hiermee hanteert dit boek een fundamenteel andere filosofie dan die waar alle stottertherapieën op drijven, zoals Del Ferro (wat ik zelf ooit gedaan heb) en McGuire en Hausdorfer: die gaan juist over het krijgen van controle over je spreken (bijv. via ademhaling) en moedigen daarmee juist ‘little me’ aan om nóg belangrijker te worden. En dat is precies waar al deze methodes uiteindelijk falen: overal zie je dat stotteraars éérst flink verbeteren als ze een ’truukje’ of handvat gekregen hebben, maar als ze daarna merken dat het toch niet altijd werkt om vloeiend te spreken, wordt het daarna alleen maar erger… Je faalt immers zélf omdat je de techniek blijkbaar niet goed toepast.

Dit boek is in een soort Stream of consciousness-stijl geschreven: alsof we getuige zijn van het bewustwordingsproces dat Mead zelf heeft moeten doormaken. Het boek mist hiermee node een duidelijke structuur en dit gaat wel heel erg ten koste van de leesbaarheid. Maar voor mensen die met dit onderwerp bezig zijn, zeer interessante kost door de zeer goede inzichten!

Tv-recensie ‘Lupin’

Deze Netflix-serie wordt gedragen door de hoofdrolspeler Omar Sy, die we kennen uit de sterke Franse film ‘Intouchables’. In deze serie speelt Omar Sy de hoofdrol als Assane Diop, die zich spiegelt aan zijn grote held Arsène Lupin, gentleman-inbreker, zeg maar de Franse tegenhanger van Sherlock Holmes. In een aardig plotje revancheert hij zich op Hubert Pellegrini, een verachtelijke steenrijke machtswellusteling: zeg maar een soort Strauss-Kahn in de overdrive. Deze man liet ooit Assane’s vader opdraaien voor de diefstal van een peperduur collier om hem daarna zelfs te laten vermoorden toen die eenmaal in de gevangenis zat.

Verwacht evenwel geen al te hoogstaand drama, maar vooral een lekker vlot en licht avonturenverhaaltje, waarin je vooral niet al te zwaar aan geloofwaardigheid moet tillen. Want de kunstjes die Assane uithaalt zijn soms wel erg boud.

Maar al met al een genietbare serie!

Boekrecensie ‘De sekte’, Mariette Lindstein

Deze thriller portretteert de jonge vrouw Sofia, die verzeild raakt in de New Age-beweging ViaTerra, die steeds meer trekken krijgt van een sekte. Als ‘secretaresse’ van de charismatische leider, Franz Oswald, zit ze bovenop de steeds extremere gebeurtenissen die plaatsvinden. En begint ze te beseffen dat ze ook zelf niet kan ontsnappen.

De spanningsopbouw is traag en ook het plot is eigenlijk weinig opzien barend. De schrijfstijl is verder ook vrij matig.

Wat nog wel aardig werkt in dit boek is de afwisseling tussen lange hoofdstukken over Sofia’s belevenissen, en korte intermezzo’s over de verknipte jongen Fredrik, van wie je pas later begrijpt wat die te maken heeft met het grote verhaal.

Al met al is dit best een aardige thriller, maar heel bijzonder wordt het helaas niet.

 

Boekrecensie ‘De kapitein en de Glory’, Dave Eggers

Dit boekje is een vlijmscherpe satire over het vierjarige bewind van Donald Trump. In een nachtmerrie-achtig sprookje wordt De Man met de Gele Veer (onmiskenbaar Trump) gekozen als de nieuwe kapitein van het schip The Glory.

En al snel gaat het allemaal al heel snel helemaal mis. Eggers schetst zo op messcherpe en ongenadige wijze een ontluisterend portret van met afstand de slechtste president in de Amerikaanse geschiedenis. De entourage van Trump wordt al even scherp gefileerd: zo komt Jared Kushner terug als ’trekpop’.

Het leidt tot een boekje dat vooral een hele scherpe aanklacht is tegen het Amerikaanse volk, dat heeft laten gebeuren dat ze zichzelf vier jaar lang hebben laten regeren door een complete idioot.

Boekrecensie ‘De Pelikaan’, Martin Michael Driessen

De premisse van dit boek is aardig gevonden: twee mannen chanteren onwetend elkáár. Dit idee is ingepast in een slaperig stadje ergens in voormalig Joegoslavië. De twee mannen zijn beide verre van geslaagd in het leven: de eerste, Andrej, is vrijgezelle postbode die stiekem de post open stoomt op zoek naar geld en meer. De tweede, Josip, is een man die door een nogal ongelukkig huwelijk er een verhouding op na houdt met een dame uit de grote stad.

De toon die Driessen aanslaat is die van tragikomedie, bijna een klucht, want Josip en Andrej worden zelfs vrienden van elkaar gedurende het verhaal maar blijven lange tijd onwetend van elkaars malversaties en chantage-praktijken. Maar ook de omgeving: de Balkanoorlog en het nog steeds woekerende antisemitisme, komen prominent in het boek aan de orde.

Al  met al vond ik dit een aardig boekje voor tussendoor.