Ik heb *ahem* flink aan mijn bekendheid heb gewerkt met mijn recente succesvolle deelname aan ‘Met het mes op tafel‘ (zie de afleveringen van 26 en 29 sept!). En omdat ik natuurlijk verwacht dat de bezoekersaantallen van deze blog opeens *kuch* door het dak gaan, wil ik graag jou, argeloze bezoeker, van dienst zijn met een kleine CD.nl Crash Course! Lees verder “Een kleine CD.nl ‘Crash course’”
Maand: september 2022
Boekrecensie ‘Wolkenstad’, Anthony Doerr
Dit boek doet niet alleen door de naam denken aan de moderne klassieker ‘Wolkenatlas‘ van David Mitchell (het boek dat ik niet genoeg kan bewieroken). De achterflap verraadt namelijk dat dit boek óók een raamvertelling is. Er worden namelijk vijf personen worden gevolgd in drie heel verschillende universums; en toch is er natuurlijk iets dat hen bindt.
Alle vijf de hoofdpersonen blijken op hun eigen manier allemaal nogal buitenbeentjes. In en rond het Constantinopel van 1453, vlak voor de historische val, zijn dit Omeir, een ossendrijver met een (duivelse?) hazenlip, en het onstuimige meisje Anna, dat niet deugt voor haar werk als borduurster. In hedendaags Lakeport, Idaho, zijn dat de bejaarde Zeno, die zich zijn hele leven buitenstaander heeft gevoeld, en Seymour, een autistische jongen die valt voor de complottheorieën van een kwaadaardige ophitser. En in de verre toekomst is dat het meisje Konstanze, de enige overlevende van een virusinfectie op een interstellair ruimteschip. En allemaal hebben ze iets te maken met een oud-Grieks geschrift over Aethon, een schaapsherder die op reis gaat op zoek naar de mythische Wolkenstad (of eigenlijk Wolkenkoekoekstad), vele ontberingen moet doorstaan en knotsgekke, sprookjesachtige dingen meemaakt (zo verandert hij respectievelijk in een vis, ezel en kraai).
Dat klinkt allemaal misschien enorm vergezocht en misschien zelfs tè belachelijk, maar vergis je niet. Want: oh, wat zijn de belevenissen van al die personages allemaal prachtig beschreven. Verbeeldingsrijk, poëtisch, betoverend zou ik zelfs zeggen! Met een vaak bitterzoete toon en met een dramatisch plotontwikkeling. Doerr weeft het geheel samen tot een weergaloze meeslepende vertelling, waarin de kracht van boeken en het doorgeven van verhalen uiteindelijk centraal lijkt te staan.
Hiermee is dit boek een absolute triomf wat mij betreft! Een zeldzaam pareltje! Een boek dat ook metéén toetreedt tot mijn lijstje favoriete boeken! En ook daarin lijkt het dus op het voornoemde ‘Wolkenatlas‘, want ook dat boek is in diezelfde lijst te vinden!
Tv-recensie ‘The end of the f***ing world’, seizoen 1-2
Dit is een wat oudere serie op Netflix die ik toch maar eens een kans heb gegeven. En dat was een prima keuze, want dit is een heel aardige serie rondom twee Britse tieners, beide behoorlijk verknipte einzelgängers, die besluiten er vandoor te gaan. Een nihilistische
coming-of-age-roadtrip volgt…
De jongen, James (gespeeld door Alex Lawther die we nog kennen van Black Mirror) speelt daarbij met fantasieën het meisje Alyssa, te vermoorden. Maar in plaats daarvan groeien ze naar elkaar toe tijdens al de knotsgekke verwikkelingen die volgen. Soms bloederig en rauw, maar ook heel vaak juist heel grappig. Seizoen 1 en 2 vormen daarbij samen een mooi afgerond geheel. Prima gedaan dit!
Boekrecensie ‘A Head Full of Ghosts’, Paul Tremblay
Dit is een boek dat werd aangeraden door Thomas Olde Heuvelt en alleen daarom al was er natuurlijk al voldoende reden me hier eens aan te wagen.
Maar nu ik het boek uit heb, blijf ik in verwarring achter. Want is dit nou een super-spannend horror-boek, zoals ook de ronkende recensie van Stephen King op de voorkaft belooft? Of is dit boek een grotendeels mislukte poging tot fan-fictie? Ik ben er nog steeds niet uit…
Om te beginnen met een positieve noot: ja, dit boek is zeker hartstikke goed geschreven! Tremblay heeft een heel mooi pennetje en laat vele geestige passages, mooie associaties/metaforen en sterke beschrijvingen op je los. En natuurlijk ook enkele heel griezelige scenes!
Maar dan het plot. Alles draait om een gezinnetje waarin Marjorie, de oudere zus van Merry lijkt te zijn bezeten door een demon; genoeg voor een paar huiveringwekkende scenes. Maar dan beweegt het plot zich een andere kant op dan ik op dat moment had verdacht. De gelovige vader besluit namelijk om de benodigde duiveluitdrijving door een priester te laten filmen ten behoeve van een realityshow. Vanaf dit moment begon bij mij de twijfel te rijzen: wat wilde de schrijver nou: redelijk gratuite (want makkelijke) kritiek geven op de hedendaagse tv-cultuur en sociale media ? Het wordt ook steeds schimmiger wat er nu aan de hand is: speelt Marjorie nou alles of toch niet? Of is de vader eigenlijk de echte krankzinnige? Óf, en dat vermoeden rijst pas in het laatste hoofdstuk, Merry zélf??? Want (spoiler alert!) zij is het die uiteindelijk haar hele familie vergiftigt, al dan niet omdat ze misleid was door haar grote zus… Zo laat het verhaal heel veel te raden over! Geniaal, of juist niet?
Daar komt bij dat Tremblay zich duidelijk wel heel erg heeft laten inspireren door andere boeken en films in het genre; “The Exorcist” natuurlijk voorop. In een wat mij betreft nogal onnodige appendix legt Tremblay het allemaal zelfs zeer uitgebreid nog even uit uit. Dus wat doet Tremblay eigenlijk? Speelt hij een vernuftig spel met het genre, of weet hij daar eigenlijk niets aan toe te voegen en komt hij niet boven het niveau van erg matige fan-fictie uit? Ik ben er nog niet uit.
Voor nu daarom slechts 3 uit 5 sterren…