Tv-recensie ‘Avatar The Last Airbender’

Al eerder heb ik de loftrompet gestoken over de animatieserie ‘Avatar: The Last Airbender‘ van Nickolodeon. Ik niet als enige overigens; de serie krijgt zeer hoge beoordelingen en al jaren is gepoogd de serie goed te vertalen naar een live-action-formaat.

Ook al eerder heb ik bericht over de kolossale mispeer van M. Night Shyamala-dingdong in deze: die film was op alle fronten gedrochtelijk en die franchise werd logischerwijs héél snel weer gestaakt.

Maar nu heeft Netflix het dus gewaagd weer een nieuwe tv-serie te maken. En, om maar in de deur in huis te vallen; die is een stuk beter! De casting is over het algemeen goed tot zeer goed (toppers wat mij betreft de acteurs die Aang en Iroh vertolken) en ook is nu wel de actie rondom het ‘bending‘ flitsend in beeld gebracht.

De storytelling echter; daar is nog wel wat over te zeggen. De 20 afleveringen van twintig minuten zijn ingekookt tot 8 afleveringen van dubbel die lengte, en omdat alles dus sneller gaat, doet zeker in het begin de vertelling wat houterig aan. Bijvoorbeeld als in dialogen steeds wel heel veel moet worden uitgelegd. Maar dat wordt gelukkig wel steeds beter. Prima gedaan is dat men allerlei elementen uit de oorspronkelijke serie nu heeft samengevoegd (zoals dat Jet en zijn guerilla-groepje nu opeens in de afleveringen over Omashu zitten).

Ook vind ik dat aan de toonzetting toch nog wel wat schort: die is veel zwaarder en minder humoristisch dan het origineel.

Maar toch; in het geheel is dit een héél aardige poging! Ik kijk uit naar seizoen 2 en 3 (ten minste; ik neem aan dat die nog gaan komen!)

Tv-recensie ‘Shameless’, seizoen 3-6

Deze Amerikaanse serie is hard op weg zich te nestelen op een koppositie in mijn all-time favorites (tussen series als Breaking Bad, Game of Thrones, Black Mirror, The Sopranos en Fargo) en komische series als ‘Community’ en, vooruit, ‘The Big Bang Theory’.

De serie weet dat te bewerkstelligen door een uniek midden te vinden tussen een drama en comedy; het genre wordt ook wel dramedy genoemd, las ik ergens.

En het volgen van al die kostelijke hoofdpersonages blijft gewoon smullen geblazen: de drankzuchtige über-egoïstische Frank, die als chronisch werkloze overal een slaatje uit probeert te slaan. Of diens impulsieve dochter Fiona, die het goed bedoelt, maar zichzelf altijd weer in de nesten werkt. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de vijf (of meer!) andere Gallagher-telgen (en de mensen om hun heen). Dat alles speelt zich af te midden van de grimmige volkswijk Southside, Chicago IL, waar de L-line nooit ver weg is. Heerlijk, wat een ge-wel-di-ge serie!

Boekrecensie ‘Legende van een zelfmoord’, David Vann

Intrigerend debuut van David Vann, mijn nieuwe favoriet sinds ik zijn grimmige maar ook fascinerende ‘Goat Mountain‘ heb gelezen.

Dit is overigens een verhalenbundel en na een wat taaie start met niet zulke opmerkelijke verhalen wordt dit boek bij de novelle ‘Sukkwan Island’ pas echt interessant.

In pijnlijk detail wordt hierin verteld over hoe de 13-jarige Roy samen met zijn weinig geslaagde en geestelijk labiele vader ergens ver weg van alles op een onbewoond eiland in de outback van Alaska gaat wonen. Zijn vader is niet helemaal fris in zijn hoofd en huilt zichzelf elke nacht in slaap. De ‘beloofde’ zelfmoord lijkt dus nooit ver weg te zijn. Maar als die dan uiteindelijk plaatsvindt, is die om teveel redenen zeer schokkend, vooral omdat er niets van de flaptekst lijkt te kloppen. En zo wordt dit relaas intens beklemmend, dramatisch en grimmig.

Mij viel ook in dat het verhaal misschien wel een grimmige afrekening van Vann is met zijn eigen jeugd, door de zaken om te draaien. Maar misschien verklap ik dan al teveel van het plot.

Hoe dan ook: alleen al met deze novelle is dit boek zeer lezenswaardig!