Verhalen en meer van Christian Deterink
We moeten het even hebben over voetbal. Het meest bekeken spelletje op aarde en ook ik ben een gematigd fan. Helaas is in het moderne voetbal de uitleg van twee cruciale spelregels echter volledig ontaard. En dat leidt maar al te vaak tot tenenkrommende toestanden! Ik bedoel de handsregel en de buitenspelregel. Beide bespreek ik hierna in deze korte blog.
Lees verder “Over twee regels in het moderne voetbal”
Hierna de filmrecensies, van goed naar slecht:
| One battle after another
| Elio
| Ron’s gone wrong
| The Descendants
| Smokin’ Aces
| Guy Ritchie’s The Covenant
| The Holdovers
| Jumanji-The Next Level
| The Very Excellent Mr. Dundee
| The next three days
| Nobody 2
| Legend
| The Love Guru
De volledige reviews na de break!
Lees verder “Filmrecensies September-Oktober 2025”
Als John Banville (die ik al eerder las natuurlijk), zich waagt aan het genre thriller / detective, dan kun je al voorspellen dat hij daar een literaire ‘spin’ aan geeft. En dat gebeurt ook, want ja: deze man kan prachtige volzinnen schrijven en is stilistisch heel sterk.
Ontstaat er intussen ook nog een interessant verhaal? Mwah. Ik werd eerlijk gezegd niet meteen het verhaal in getrokken, moet ik zeggen: het depressieve Dublin van de jaren 50, de twee hoofdpersonen (detective Strafford en patholoog Quirke), noch het begin-gegeven: dat Rosa Jacobs’ dood in een garage geen zelfmoord is.
Maar Banville bouwt zijn verhaal mooi op en het wordt toch boeiend. Wat mij wel opviel is hoe los Banville om gaat met vertelperspectief; iets waar ik als amateur-schrijvertje toch wel een beetje moeite mee heb. Al met al toch nog een aardige thriller, zonder heel bijzonder te worden.
Dit is een animatieserie voor volwassenen over Mizu, een kind van een westerse vader en Japanse moeder. Met haar blauwe ogen wordt ze beschouwd als minderwaardig, of zelfs als een monster.
Mizu is vastbesloten zich te wreken op alle vier de westerlingen die zich illegaal in het hermetisch voor de buitenwereld afgesloten 17e eeuwse Japan ophouden.
Dat leidt al snel tot een zéér meeslepend verhaal. Prachtige vormgeving, zeer sterke personages, en fantastisch vormgegeven vechtscenes. Maar vooral de originele, genuanceerde en geraffineerde story-telling vond ik erg sterk! Een hoogtepunt is misschien wel aflevering 5, waarin op heel kunstige wijze drie verhaallijnen door elkaar verteld worden en, met hun emotionele gelaagdheid, elkaar versterken.
Al met al een top-serie dus! Kijken!
Mijn boek “St. Vincent” is definitief afgerond. Ruim 140.000 woorden, 5 delen, 38 hoofdstukken, een proloog, epiloog èn intermezzo; dus het is een flinke, hele flinke, roman geworden! Ga voor het gehele boek naar deze pagina.
Als teaser licht ik steeds een willekeurig element, een persoon of een locatie toe. In deze alweer zesde episode: Setebos.
HJC Setebos is de oude jaarclub van Vincent Vegelijn, nog vanuit zijn studententijd. De jaarclub is genoemd naar de god Setebos uit ‘The tempest’ van William Shakespeare; en is bijgenaamd ‘the many handed like a cuttlefish’. De jaarclub begon ooit met zijn achten, zoals een octopus natuurlijk ook acht tentakels heeft. Maar ze zijn inmiddels nog met zijn vijven over. En van die jaarclubgenoten is Saco van Kaam de beste vriend van Vincent.
Dit boek begint heel interessant, als je langzaam merkt dat je leest dat het meisje Kathy in een parallelle dystopische werkelijkheid opgroeit, waarin menselijke klonen, zoals zij, worden opgekweekt om later te kunnen dienen als donateur van hun organen. Een beklemmend gegeven dat wel wat lijkt op ‘The Handmaid’s Tale’!
Dit alles had het begin kunnen zijn van een meeslepend verhaal, maar dat is helaas niet het geval. Want afgezien van dit duistere basisgegeven, is dit eigenlijk een verbazingwekkend saai boek. We lezen namelijk bijvoorbeeld heel veel over de herinneringen van Kathy aan de kostschool waar ze opgroeide en dat kabbelt eigenlijk maar voort van het ene vrij onbenullige voorval naar het volgende. De driehoeksverhouding tussen haar, Ruth en Tommy, is ook al geen moment interessant. En alles leidt ook niet tot een climactische apotheose. Nee, al met al géén geweldig boek.
Hierbij een kort overzicht van de series die ik de laatste tijd tot me genomen heb:
Black Rabbit: Vooral de main cast (Jude Law en Jason Bateman) trok me naar deze serie, die blijkt te gaan over alles rondom dit Newyorkse restaurant. Veel over misdaadperikelen, verbeeld in donkere scenes. Aardig, maar niet genoeg om de aandacht vast te houden…
The Bear: Nóg een serie over een restaurant. Nu lijkt het wel bijna een sequel van het geweldige ‘Shameless‘, dan over hoe de briljante Lip zich in het restaurantwezen stort! Immers: ook deze serie speelt in een gruizig aangezet Chicago en heeft als hoofdrolspeler Jeremy Allen White. Helaas is dat niet zo en ontbreekt in deze serie vooral node de humor die Shameless zo leuk maakte. Nee. Niet verder gekeken….
The Decameron: Dit lijkt wel een soort toneelstuk/kostuumdrama waarin in het door pestilentie geplaagde Middeleeuwse Italië, een bonte groep personages samen hokt in een landhuis, met alle bijna soms kluchtige intriges van dien. Nee, niet boeiend genoeg om de aandacht vast te houden…
Love, death & robots: Deze serie blijft ook in dit nieuwste seizoen 4, ‘Volume IV’, kostelijk. Kleine miniatuurtjes van soms nog geen tien minuten, heel uiteenlopend in sfeer, intentie, vormgeving en verhaal. Voor de fijnproever niet te versmaden! Inclusief de RHCP als puppets!
Comedy: Ik schreef al eerder over ‘It’s always sunny...’ en ‘Schitt’s Creek‘. Beide series volg ik nog steeds en met name de eerste serie blijft fascineren: over hoe ‘The Gang’ steeds weer nieuwe dieptepunten weet aan te tikken; merkwaardig genoeg is dat vaak onbedaarlijk geestig. Hele fijne televisie; en inmiddels is het ook nog één van de langstlopende series in de VS! Zéér aan te raden.