Deze film gaat over het tijdperk van de stomme film: de hoofdpersoon George is een beroemde acteur, die echter in de problemen komt als films met geluid in zwang raken. Omdat hij de overgang niet wil maken, raakt hij aan lager wal, dit terwijl het danseresje Peppy, wiens pad hij eerder heeft gekruist, er juist wel bij vaart en de nieuwe ster aan het firmament wordt.
Het briljante aan de film is dat de vorm de inhoud volgt, want ook deze film is in zwartwit en ‘stom’. Dat werkt verbazingwekkend goed, ook met alleen beelden weet deze film het verhaal prachtig te vertellen. Hiermee is de film zonder meer een bijzondere belevenis.
Zelf keek ik natuurlijk ook goed of de film voldeed aan Bart van Lierde’s set met regels voor een succesvol filmscript (zie elders op deze site) en: inderdaad, dat klopt precies. George bevindt zich aanvankelijk in een relatief evenwicht (want het tijdperk van de stille film loopt op zijn einde), het beginincident is dat zijn filmbaas geluidsfilms wil maken en hij geen baan meer heeft, zijn blinde vlek is dat hij niet inziet dat de stille film gedoemd is te verdwijnen en dat hij zich zal moeten aanpassen, de keerpunten in de film (een door hem zelf gemaakte stille film flopt onder meer) brengen hem verder in de problemen, en pas als hij zijn blinde vlek onder ogen ziet, komt alles goed (want Peppy geeft hem een grote rol in haar nieuwe film). Eind goed, al goed!