Van goed naar slecht:
| Tenet
| For Sama
| Spirits in the Forest
| Hail Caesar
| The Riot Club
| Big Daddy
| Zombieland Double Tap
| It, Chapter 2
| The invention of Lying
Na de break de volledige recensies!
Tenet | Deze nieuwste film van golden boy Christopher Nolan is in alles weer een echte Nolan: een volledig eigenzinnige puzzel-film waarin volop met het fenomeen ’tijd’ gespeeld wordt. Alles draait er hier om dat vanuit de toekomst er dingen naar ons gestuurd worden die in omgekeerde richting door de tijd bewegen (een verschijnsel dat ‘inversion’ heet). Een Russische gangster-oligarch (sterke rol van Kenneth Branagh) speelt hierin een centrale rol. John David Washington (ja; de zoon van Denzel) is intussen de protagonist die de wereld moet behouden van haar ondergang en hij doet dat met een onnavolgbaar avontuur dat zich (even heel kort samengevat) halverwege de film ombuigt en in tegenovergestelde richting verder gaat. Het is vrijwel onmogelijk dit über-ingewikkelde plot helemaal te doorgronden, maar met begrippen als bijvoorbeeld ’temporele tangbewegingen’ is deze film wel wederom erg fascinerend!
For Sama | Deze documentaire is door de Syrische filmmaakster Waad geschoten in de tijd dat zij, haar man (de dokter Hamza) en haar baby Sama koppig weigeren te vertrekken uit de stad Aleppo als die frontlinie wordt in de oorlog tussen het leger van Assad en het verzet. Russische vliegtuigen die onophoudelijk de stad bombarderen, dode kinderen die vanuit het puin van weer een kapot geschoten gebouw worden opgediept en Hamza die bloederige spoedoperaties uitvoert in een geïmproviseerd ziekenhuis: Waad heeft het allemaal gefilmd. En dat is ongelooflijk rauw en ‘in your face’. Het is echt verbijsterend dat een dictator als Assad bereid was zijn hele eigen land te vernietigen om maar aan de macht te blijven. Als klein lichtpuntje blijkt dan nog dat Waad en haar gezin uiteindelijk, als de stad is gevallen, toch nog levend weg hebben kunnen komen…
Spirits in the Forest | Begeesterde docu-film van Anton Corbijn die gaat over wat de muziek van Depeche Mode betekent voor een zestal mensen verspreid over de hele wereld. En dat is prachtig: de portretten zijn allemaal bijzonder en de hier tussendoor gesneden scenes uit live-concerten van Depeche Mode, waar de geportretteerden natuurlijk deel zijn van het publiek, zijn opeens veel betekenisvoller. Corbijn weet dus kortom het publiek van Depeche Mode een gezicht te geven en dat is heel bijzonder. Voor mij zeker een reden weer eens een Spotify-playlistje van DM op te zetten!
Hail Caesar | Deze film van de Coen-broertjes is een ode aan de film-industrie uit de jaren ’50. We volgen de regelneef Eddie Mannix die 24 uur per dag bezig is de filmsterren te pamperen, de producties in goede banen te leiden en de grote baas tevreden te houden. Intussen wordt de grote ster uit de film ‘Hail Caesar’ ontvoerd… Dit is niet de beste Coen-film, maar met een heuse sterrencast, de geestige dialogen en het heerlijk meeslepende plotje, is dit zonder nog steeds meer dan de moeite waard!
The Riot Club | Deze film gaat erover hoe een elitair studentendispuut bij een etentje in een restaurant buiten de stad zich vreselijk misdraagt. Hun extreem corporale en arrogante gedrag leidt tot een verbouwde eetzaal en een mishandelde restauranteigenaar. Maar natuurlijk gaan de jongens zelfs met hun rijke papa’s en dure advocaten uiteindelijk vrijuit. Ik vond deze film wel een beetje ongenuanceerd, maar deze was toch heel genietbaar door de sterke rolbezetting, met onder meer de altijd geweldige Freddie (‘Cucumber’) Fox.
Big Daddy | Dit is een aardige comedy van Adam Sandler waarin hij min of meer zichzelf speelt: de kinderlijke nietsnut die niet verder komt in het leven. Als door een bureaucratische dwaling het zoontje van een vriend van hem (gespeeld door Jon Stewart, nota bene) wordt gedropt, besluit hij het kind te houden om hiermee zijn vriendin te tonen dat hij wel degelijk een verantwoordelijke volwassene kan zijn. En natuurlijk gaat hij zich dan hechten aan het knulletje (gespeeld door de Sprouse-tweeling die daarna bekend werd van vele Disney-kinderseries). Redelijk genietbare film al met al.
Zombieland Double Tap | Deze film is net als haar voorganger op zijn best een lekker vlotte en soms bijna kluchtige komedie over een post-zombie-apocalyptische wereld waarin vier heel verschillende mensen een soort verbondje hebben gesloten. In deze film komen er barstjes in dit bizarre familietje. Met de nog steeds geestige rollen van Jesse Zuckerberg (als pedant autistje) en Woody Harrelsom (type ruwe bolster, blanke pit) is dit al met al toch wel aardig vermaak.
It, Chapter 2 | Natuurlijk; dit is de verfilming van een vermaard boek van Stephen King. Natuurlijk; de rollen in deze film zijn prima ingevuld. En natuurlijk; de eerste film (Chapter 1) vond ik eigenlijk best wel goed. Maar toch vond ik deze film niet zoveel aan. Ik heb ook niet zoveel met het horrorgenre en de al te makkelijke schrikeffecten die zijn ingebouwd, maakten geen indruk. Het verhaal wordt getrouw verteld, maar wordt wel erg lang uitgerekt, zeker als de afloop (ja: de Loser-Club gaat -spoiler alert- Pennywise verslaan) er al zo dik bovenop ligt. Nee, vrij matig…
The invention of Lying | Deze komedie deed me qua uitgangspunt een beetje denken aan ‘Yesterday’, in de zin dat alles zich afspeelt in de ons bekende wereld, maar met één verschil. Was dat in genoemde film dat de band The Beatles nooit bestaan heeft; in deze film is dat, dat het concept ‘liegen’ niet bestaat. Tot sukkelaar Ricky Gervais op dat lumineuze idee komt. De film is best grappig als wordt getoond hoe het zou zijn als mensen altijd de waarheid zouden spreken. Maar het plot is slecht uitgewerkt en zakt behoorlijk door de hoeven als dat zich toespitst op religie en een liefdesgeschiedenisje. Al met al toch vrij matig.