Filmrecensies Mei – Juli 2020

Na de break de volledige recensies!

Midsommar | Deze filmhuisfilm vertelt over hoe de geboren Zweed Pelle zijn Engelse en Amerikaanse vriendengroepje (allen studenten) meevraagt naar het midzomerfeest van de commune waar hij opgroeide. Al snel blijkt dat allemaal helemaal niet zo vriendelijk als gedacht! En vooral voor Dani, die net haar zus en ouders op nogal nare wijze heeft verloren, wordt het allemaal nogal heftig. Dit is een hele bizarre, maar zeer meeslepende en volstrekt originele film met hier en daar stevig binnenkomende horrorelementen. Héél bijzonder! Echt een film die nog heel lang blijft na-ijlen!

Les Misérables | Deze film kun je framen als ‘Training Day’ in de Franse banlieues. De nieuwe aanwas Ruiz mag meelopen met twee ervaren agenten die, zo blijkt al snel, alle regels aan de laars lappen om zich te handhaven in dit wereldje. Eerst lijkt de film te draaien om een wat curieuze ontvoering van een leeuwenwelp, maar het tweede deel van de film is een grimmige aanklacht tegen de sociale ongelijkheid in deze Franse voorsteden. Heftige en indrukwekkende film!

Howl’s Moving Castle | Er zijn veel hele goede Japanse tekenfilms (veelal van Studio Ghibli) op de markt, zoals ‘Princess Mononake‘ en ‘Spirited Away‘. En ook dit is weer een hele goede! Bijzonder is hier dat de Japanners een zeer Europees aandoende fantasiewereld als uitgangspunt nemen, waarin het meisje Sophie door een heks wordt betoverd tot oude vrouw en daarna betrokken raakt bij tovenaar Howl in diens wandelende kasteel en de op handen zijnde oorlog. De animaties zijn sprankelend, net als het hoogst originele sprookjesachtige verhaal. En passant is de film een aanklacht tegen oorlog. Goed gedaan!

Dolores Claiborne | Erg fijne verfilming van een boek van Stephen King. Horror is in dit sociale drama niet te bekennen. Maar dat maakt niet zoveel uit. Sterke titel-rol van Kathy Bates over de taaie vrouw die jarenlang een gegoede dame, een sekreet van een wijf, verzorgd heeft, maar dan toch nog wordt verdacht van de moord op haar.

Honeyland | Deze filmhuisfilm (of eigenlijk: een documentaire, want dat is het!) gaat over een vrouwtje die onder schamele omstandigheden in een verlaten Macedonisch dorpje woont met haar gebrekkige moedertje. Ze verdient de kost met de honing die de bijen haar geven. Op een dag komt er een Turks gezin in het dorp wonen en dat verandert alles: het brengt alles en met name het precaire evenwicht tussen mens en natuur uit evenwicht. Interessante film, die wel heel erg gescript lijkt trouwens.

The Gentlemen | Dit is een misdaadfilm van Guy Ritchie in de lijn van (onder meer) Snatch. Verwacht dus veel snedige dialogen, Britse humor, snelle scenes en grafisch geweld. Neem daarbij een ensemble-cast met onder meer Hugh Grant in een opmerkelijke rol en je hebt een hele behoorlijke film. Leuk!

Escape from Pretoria | Deze ‘prison break’-film in de lijn van ‘Escape from Alcatraz’ en ‘The Shawshank Redemption’ biedt inhoudelijk misschien weinig verrassingen, maar is wel erg goed uitgewerkt. Dit keer wordt er eens een keer niet een gat of tunnel gegraven, maar weten de gevangenen gewoon veel sleutels na te maken. Bij vlagen heel spannend en met goede rollen van onder meer Daniel Radcliffe.

Wind River | Deze film is te karakteriseren als grimmige thriller, spelend in het besneeuwde en steenkoude Wyoming. Jager Jeremy Remmer helpt de FBI-agente Elizabeth Olsen uit te knobbelen wie verantwoordelijk is voor de dood van een Indiaans meisje. De sfeer is goed getroffen en de film weet veel emotionele dieptes aan te boren. Goed gedaan!

The Boy Who Harnessed the Wind | Dit is een film van en met Chiwetel Ejiofor. Als langdurige droogte en hongersnood het straatarme Malawi teisteren, knobbelt de zoon van Trywell (Ejiofor) een plannetje uit om met alleen een fietsdynamo en een oude pomp een installatie te bouwen die, met windenergie, de droge gronden kan irrigeren. Dit simpele gegeven is eigenlijk te weinig om een hele film lang interessant te blijven, zeker aangezien de titel de afloop al zo duidelijk weergeeft. De film is echter wel goed vormgegeven. Grappig ook om butler Geoffrey uit ‘The Fresh Prince’ hier nog terug te zien als dorpsoudste!

Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga | Normaal vind ik films met Will Ferrell niet zoveel aan, maar nu werd ik toch aangenaam verrast! Want dit is bij vlagen een kostelijke film waarin dat (vooral voor Amerikanen) zo ontzettend quirky Europese songfestival op heerlijk ironische, maar ook liefdevolle wijze op de hak wordt genomen: met volop uitzinnige en knotsgekke acts, over-de-top uitdossingen en glazuurverwoestende liedjes. Maar ook laten enkele echte Songfestival-winnaars, zoals Conchita Wurst, nog even hun gezicht zien. Voeg daarbij een aardig plotje rond de IJslandse ‘loser’ Lars die met de lievige maar naïeve zangeres Sigrit het festival wil winnen, en je hebt gewoon aardig vermaak.

Happy Gillmore | Blijkbaar is dit het filmdebuut van Adam Sandler in wat op zich nog best een redelijk genietbare komedie is. Het gaat over een lompe maar weinig getalenteerde ijshockeyer die bij toeval verzeild raakt in het spelletje golf en dan het toernooi wil winnen om het in beslag genomen huis van zijn oma terug te kunnen kopen. Ook met Ben Stiller als tyrannieke opzichter in het verzorgingstehuis. Aardig, bij vlagen best grappig, maar soms wel erg plat vermaak.

Er is wieder da | Merkwaardige Duitse komedie over hoe Adolf Hitler terugkeert in hedendaags Duitsland. Er ontstaat een soort documentaire-achtige film als Adolf door het land reist om de stemming van het volk te peilen en hij wordt zelfs een tv-bekendheid. De stijl van de film deed mij heel erg denken aan Borat, want ook hier zit het venijn er natuurlijk in dat een extreem personage het land en haar mensen een spiegel voorhoudt. Voor Duitsers vast een bijzondere film, maar ik vond er niet zoveel aan.

The Next Karate Kid | Deze film is op zijn best een studie naar hoe je een succesvolle franchise volledig om zeep helpt. Nou, dat doe je dus door het sterke plot van de oer-‘Karate Kid’ (met een duidelijk en dringend conflict, een sterke opbouw en een gefocust plot waar geen scene teveel is) vervangt door een wanordelijke janboel. Ook een sterke actrice als Hilary Swank (die de moeilijke taak heeft Ralph Macchio te vervangen) kan dan weinig met richtingloze scenes waarin ze bijvoorbeeld zorgt voor een adelaar (waarom?) en met Japanse monniken op The Cranberries danst (ja echt!). De karateles bij Mister Miyagi komt intussen volstrekt niet uit de verf. En vechtscenes zijn grotendeels afwezig; op een matig gevecht in de eindscene na. Nee, wat een aanfluiting dit!