Rush | De IMDB Top 250 AT is een goed middel om te bepalen welke film je zeker nog eens moet zien. Van de meest recente films heeft niet alleen (volledig terecht overigens) The Grand Budapest Hotel deze lijst gehaald, maar ook de film Rush uit 2013. En eveens terecht, blijkt nu ik de film heb gezien: dit is een werkelijk kostelijke bio-pic over de tweestrijd tussen Formule 1-coureurs Nikki Lauda en James Hunt. Prachtig verteld, meeslepend verhaal en mooie rollen van Daniel Bruehl (Goodbye Lenin) en Chris Hemsworth (Thor). Toppertje!
Noah | Het verfilmen van een bijbelverhaal lijkt me een bijna onmogelijke klus, omdat het al snel een heel brave en saaie vertoning wordt om toch vooral niemand tegen de schenen te schoppen. In deze valkuil trapt regisseur Aronofsky (van o.m. Black Swan) echter niet. Sterker nog; ik denk dat hij er zo’n beetje het beste van maakt. Op zijn beste momenten weet Noah (natuurlijk het verhaal over Noach en de ark) te imponeren en te sprankelen; met mooie beelden, gedurfde montages en grimmige actiescènes. Het verhaal doet soms ronduit fantasy-esque aan, zoals bij het in beeld brengen van de Wachters (een soort Ents, maar dan van steen). En ook het verzamelen van al die dieren op één schip is eigenlijk zo surreëel dat het prima past in een fantasy-setting. Al met al leidt dit tot een op zich prima genietbare film. De mooie rollen van Ray Winstone als kwaadaardige Kain-nazaat en Russell Crowe in de titelrol zijn het bekijken ook zeker waard. Maar het plot heeft toch echt wel wat zwaktes en de wel erg over-acterende Emma Watson (Hermione uit Harry Potter) begon mij op een gegeven moment ronduit te irriteren. Daarom hooguit een mager zeventje, waarbij ik dan weer wel de moedige en redelijk geslaagde poging van Aronosky om dit schier onmogelijke verhaal te verfilmen kan waarderen.
Monsieur Lhazar | Ingetogen en genuanceerde film over een Algerijnse vluchteling die in Montreal (Canada) als docent op een lagere school aan de slag gaat. Niet alleen hij heeft enkele demonen te overwinnen (zijn familie is vermoord in Algiers), maar zijn leerlingen ook (de vorige juf heeft namelijk zelfmoord gepleegd). Mooi gefilmde speelfilm, met prima acteurs ook nog eens.
The Monuments Men | Deze film heeft op het eerste oog alles in zich om een topper te zijn, bijvoorbeeld door de top-cast met Matt Damon, George Clooney, John Goodman, Cate Blanchett en zelfs good old Bill Murray. En bijvoorbeeld door de ambitieuze plot die draait rondom een groep Amerikanen die aan het einde van WOII Europa in worden gestuurd om geroofde kunstschatten te redden. Alhoewel onderhoudend wordt het echter nooit heel bijzonder. Misschien wel door het slappe spanningsloze plot, want eigenlijk is de film niets meer dan een verslag hoe de Monuments Men min of meer slagen in hun missie. Niet meer dus dan een redelijke film…
Rio 2 | Ik heb Rio 1 gemist, maar kon meteen het verhaaltje oppakken over de zeldzame blauwe macaw-vogel Blu. Hij is inmiddels gesettled in Rio met vrouw Jewel en koters, maar het Amazonewoud lonkt als daar mogelijk nog meer soortgenoten blijken te wonen. Het plot is aardig opgezet maar kleurt wel heel netjes tussen de lijntjes. Zo is Blu een precies dezelfde soort stuntelige ‘held’ als bijvoorbeeld Po in Kung Fu Panda en is er natuurlijk ook hier weer een over de top schmierende slechterik (in dit geval een kaketoe met veel gevoel voor drama). De animaties maken echter veel goed en dit maakt deze film toch goed genietbaar, zonder overigens een topper in het genre te worden.
21 Jump Street | Deze buddy-comedy heeft ruwweg dezelfde blurb als de gelijknamige jaren 80 serie: agenten gaan undercover op een school om een drugsbende op te rollen. De film blijkt al snel prima in elkaar te zitten en ook voldoende humor te bevatten om de aandacht vast te houden. De plot is mooi rond, Jonah Hill speelt een erg goede rol en zelfs Johnny Depp (de ster van de oerserie) komt nog even langs. Gewoon een prima komedie!
Behind the Candelabra | Deze film gaat over Liberace, de buitenissige ster-pianist die bekend stond om zijn uitzinnige kitscherige performance. Hoofdpersoon is echter de jonge Scott (gespeeld door Matt Damon), die een relatie krijgt met de veel oudere Liberace (knappe rol van Michael Douglas). Wat volgt is een redelijk rechtlijnig verslag van de ups en downs in die relatie. Wat ik hier node miste was een goed en dwingend plot, volgens de basisregels voor een goed filmscript. Waar is het beginincident, waar is het conflict? Waar is de blinde vlek? En waar is de climax in het verhaal? Inderdaad, die zijn er allemaal niet. En dat maakt deze film, die op zijn best een liefdevolle ode is aan Liberace (die uiteindelijk zou sterven aan Aids), toch geen groot succes.
Pompeii | Combineer de bekende actiescènes uit Gladiator met de al even bekende vulkaanuitbarsting ‘die je wist dat zou komen’, en je krijgt deze film. Actie krijg je dus voldoende voorgeschoteld, net als een indrukwekkende bak met special effects rondom de verwoesting van Pompeii. Een gedragen plot dat de meest voor de hand liggende clichés overstijgt is echter niet aanwezig. En daarom is deze film, ondanks prima acteurs als Kiefer Sutherland (Jack Bauer uit 24), Carrie-Ann Moss (Trinity uit The Matrix) en Kit Harrington (Jon Snow uit Game of Thrones) uiteindelijk toch nauwelijks de moeite van het kijken waard…
Transcendence | Deze sf-film blijkt al snel niet te mikken op de filmkijker die gaat voor actie, maar juist op kijkers die gaan voor een prikkelend intelligent verhaal. En dat lukt aanvankelijk nog aardig, als Johnny Depp (nu eens een keer niet vanouds schmierend als Jack Sparrow, Willy Wonka of Tonto) als dodelijk zieke wetenschapper nog net voor zijn dood zijn hele ‘zelf’ uploadt in een superkrachtige computer. Dit op boeiende idee (Kan je op die manier ‘onsterfelijk worden? Kan een artificiële intelligentie ooit zelfbewust zijn en zelfs de mensheid overvleugelen?) wordt echter al snel kapot gemaakt door een ridicuul verhaaltje dat echt te slecht is om na te vertellen. En zo gaat deze film helaas volledig ten onder in zijn eigen pretenties. Jammer!
Anchorman 2 | Na het zien van zo’n beetje de helft van deze film, had ik het wel zo’n beetje gehad. Wat een flauwe, platte humor, wat een stom verhaaltje en wat een irritante hoofdrolspeler (Will Ferrell). Nee, ik vond hier helemaal niets aan. Het bizarre is dat het nog een sequel is ook. Nou, ik laat deel 1 graag aan me voorbij gaan! Wat een flop!