In een krant las ik laatst een interessant stuk over de hausse van goede tv-series van tegenwoordig. De constatering werd gedaan dat die allemaal op een belangrijk punt verschillen van series van enkele decennia geleden: namelijk dat de plotten allemaal veel ingenieuzer en complexer zijn geworden. Was het bij een episode van een jaren tachtig serie als bijvoorbeeld ‘Kojak‘ nog mogelijk om tussendoor even weg te lopen om koffie te zetten of een broodje te smeren en dan vervolgens moeiteloos het verhaal weer op te pakken, tegenwoordig is dat toch veel lastiger. Zo niet onmogelijk.
Ik ben het daar grondig mee eens en ik vind dat ook een erg goede ontwikkeling. Ik vind het bijzonder dat bij bijvoorbeeld de serie ‘Game of Thrones’ de scenaristen heel trouw aan de boeken zijn gebleven en maar heel weinig verhaallijnen geschrapt of versimpeld hebben. De standaard Hollywood-traditie om alles maar eenvoudiger te maken omdat anders de kijker het niet meer zou snappen (het zogeheten ‘dumbing down‘) is hiermee eindelijk eens doorbroken.
Bij de serie ‘House of Cards‘ zie je dit in extremis terug. Want, mijn hemel, hier wordt voorwaar geen simpel plot over je uit gerold! Zonder enige introductie dendert dit tweede seizoen weer door waar we in seizoen 1 waren gestopt en zeker in het begin had ik moeite ook al weer te bedenken wie wie was en hoe het allemaal ook al weer zat. En alle verwikkelingen waarin Frank Underwood, inmiddels Vice President, terecht komt, zijn ook al verre van eenvoudig. Politieke spelletjes rond nieuwe wetten en verdragen, de Senaat en het Congres die in toom moeten worden gehouden; er wordt nogal wat gevraagd van de kijker! Zeker gezien de enorme vaart waarin alles wordt verteld…
Wat mij betreft schiet de serie hiermee toch wel soms een beetje door. Sommige verwikkelingen worden wel heel schetsmatig en kort door de bocht aangestipt en dit doet wel wat af aan het kijkplezier, omdat je toch details ontgaan. Maar ondanks dat blijft dit een fascinerende inkijk in het politieke bedrijf van de Verenigde Staten, die zonder meer de moeite van het kijken waard is.