Voor de echte serie-fijnproever is er naar mijn mening (naast het onvolprezen ‘Fargo’) dit pareltje te kijken op Netflix. ‘Master of None’ dus; over seizoen 1 was ik al lovend en dat wordt met seizoen 2 niet anders. De serie is naar mijn idee uniek in zijn soort en heeft een hele eigen ‘feel’ over zich. Komedie is het eigenlijk nauwelijks te noemen, terwijl het toch bij vlagen erg geestig kan worden. Maar de serie verbeeldt eigenlijk vooral op lichtvoetige maar ook heel sensitieve wijze het leven van jonge New Yorkers. Op een hele mooie manier komen tal van aspecten daarvan aan de orde. Zoals in dit seizoen bijvoorbeeld de episodes over religie, homoseksualiteit (van Dev’s vriendin Denise) en first dates in het tijdperk van social media en dating-apps.
Ook erg bijzonder is een episode die geheel bestaat uit kleine miniatuurtjes van zomaar enkele stadsbewoners, waarbij de belevingswereld van een dove wordt vertoond door al het geluid te dempen (heel geestig is dan dat de dove vrouw al handgebaren makend duidelijk maakt aan haar vriend dat ze vaker gebeft wil worden, en vervolgens een boze moeder op zich af krijgt; haar dove kind kent gebarentaal en begreep alles). Verder is de eerste episode, waarin Dev nog in Italië verblijft, bijzonder, omdat die geheel in zwartwit is uitgevoerd; als een ode aan klassieke films. En ook het bitterzoete einde, dat gaat over Dev’s liefde voor de reeds verloofde Italiaanse Gabriella, is prachtig gedaan!
Hiermee blijft dit een geweldige serie om je vingers bij af te likken. Een derde seizoen mag er van mij zeer zeker komen!