Deze Netflix-serie begon heel sprankelend als een young adult serie over een middelbare school, die op een heel fijnzinnige wijze allerlei coming of age-kwesties voor het voetlicht bracht, in een licht surrealistisch wereldje: een landelijk Engels dorp, waarin alles jaren ’80 ademt, maar toch iedereen de nieuwste iPhone heeft.
Maar dit basis-gegeven is wel erg sleets geworden in dit vierde seizoen. Alles wordt namelijk teveel uitgerekt, met nóg meer paradijsvogels die scoren op alle vlakken van het LHBTIQ+-spectrum. Hiermee lijkt de serie vooral op een voorlichtingsfilm voor jongvolwassenen over seksuele en genderidentiteit. Bijvoorbeeld als alles en iedereen heel correct de non-binaire Cal aanspreekt met ‘die/hen/hun’ (als taalliefhebber vind ik die benamingswijze toch al een gruwel).
En dat alles gaat ten koste van het kijkplezier; hoe kostelijk de hoofdrollen nog steeds zijn; met name die van Ncuti Gatwa (Eric), Asa Butterfield (Otis) en de immer fenomenale Gillian Anderson (Jean Milburn).
Gelukkig is dan dit vierde seizoen ook echt het laatste en sluiten we ten minste nog af met een mooi en bitterzoet einde, waarin natuurlijk de relatie tussen Otis en Maeve centraal staat. Het was goed zo!