Deze Netflix-serie kon me in het eerste seizoen behoorlijk bekoren. Natuurlijk gaat het allemaal natuurlijk nergens over: een clubje superhelden dat een Apocalyps moet voorkomen, waar hebben we dat eerder gezien? Maar doordat alles heerlijk lichtvoetig en met de nodige ironie en zelfspot is gebracht, vond ik het toch best leuk.
En dat kun je ook zeker over seizoen 2 zeggen. Ondanks dat de broers en zussen Hargreeves opnieuw een Apocalyps moeten voorkomen, is er zeker geen sprake van een herhalingsoefening. Zo zijn ze allen los van elkaar beland ergens in de vroege jaren ’60 en hebben ze zich elk op een andere manier ontwikkeld. Opnieuw is het Five (overtuigend gespeeld door Aidan Gallagher) die de boel bij elkaar moet krijgen.
De serie is sympathiek omdat er wel degelijk belangrijke thema’s getoond worden: de raciale ongelijkheid in de VS uit die tijd bijvoorbeeld, maar ook door heel vanzelfsprekend te tonen hoe twee van de Hargreeves-telgen homoseksueel zijn. Maar de serie is ook gewoon heel origineel, eigenzinnig, bij vlagen heel geestig, en kent met onder meer Ellen Page en Robert Sheehan (die weer heerlijk mag schmieren als Klaus) een erg sterke rolbezetting. En tenslotte: het heeft een werkelijk fantastische soundtrack. De ironische deuntjes tijdens actiescenes bijvoorbeeld, zijn heel goed getroffen. Leuk: “I’m in voor seizoen 3!”