Dit boek is een heerlijk tragikomisch relaas over de hoofdpersoon Charlie Barnes. Een naamloze verteller verhaalt over hoe de inmiddels 68-jarige Barnes moeite heeft om onder ogen te zien dat zijn leven misschien wel binnenkort eindigt en al met al weinig succesvol geweest is.
Hier deed dit boek me wel wat denken aan de schrijfsels van Jonathan Franzen, die ook al zo prachtig middle-class USA kon portretteren in bijv. ‘De correcties‘ en ‘Vrijheid‘.
Maar Ferris gaat verder dan Franzen: pas langzaam gaan we begrijpen wie die naamloze verteller eigenlijk is: dat is namelijk Charlie’s zoon Jake! Deze Jake, schrijver van beroep, krijgt een steeds nadrukkelijker rol in het tweede deel van het boek . En daar wordt het verhaal steeds intrigerender, al snel blijkt dat Jake misschien wel een onbetrouwbare verteller is. Ten minste, dat lijkt het geval als zijn hele familie boos op hem is als ze het manuscript van deel 1 van het boek te lezen krijgen.
Maar ook dàt lijkt weer verzinsel, als we in het slot van het boek uitkomen bij de begrafenis van Charlie. Want daar blijft alles nóg weer anders te zitten. Charlie’s weduwe en vijfde vrouw Barbara Ledeux bedrijft al evenzeer fictie als Jake, als ze tijdens de uitvaart van Charlie een opgepoetst plaatje laat zien, waarin Jake niet meer voorkomt. Dan pas realiseert Jake zich hoeveel macht je hebt als je het narratief controleert. En…. besluit hij tot het schrijven van dit boek.
Dit boek is hiermee een boeiend spiegelpaleis dat méér is dan alleen een ‘Franziaans‘ portret van een typische middle-class Amerikaan. Al met al een uitstekende literaire roman!