In dit boek vertelt Pepijn Keppel over hoe hij in zijn jeugd op hoog niveau hockey speelde; tot dat steeds meer begon te knellen met zijn homoseksuele geaardheid. Dat doet hij in een mooie schrijfstijl die de middelmaat zeer zeker overstijgt: zo gebruikt hij oorspronkelijke en doelmatige metaforen en bouwt hij het verhaal mooi op. Intussen leef je ook echt mee met de wordtelende tiener: “Keppeltje, Keppeltje, toch!”, verzuchtte ik meer dan eens :-).
En op deze manier is dit boek ook meer dan het zoveelste coming-of-age verhaaltje van een jongen die worstelt met zijn geaardheid. Goed gedaan!