Na Joris Luyendijk’s onvolprezen boek over de misstanden in de financiële wereld, moest ik natuurlijk ook dit werkje van de bekende economisch commentator Ewald Engelen (voorheen onder meer De Correspondent) lezen.
Het boek verschilt qua inhoud eigenlijk niet zo heel veel van Luyendijk’s boek; want ook dit is een schreeuwende aanklacht tegen het financiële systeem dat ons de kredietcrisis van 2008 bezorgde, en erger nog, nadien gewoon op de oude voet is doorgegaan. En dit boek is hiermee prima als een verdiepingsslag te lezen op Luyendijk’s boek.
Ewald Engelen heeft veel kennis van zaken en wil hier duidelijk graag over vertellen. Zo graag, dat het volgens mij wel een beetje ten koste gaat van de leesbaarheid. Want zijn zinnen zitten soms wel heel vol met informatie, verpakt in allerlei bijzinnen, terzijdes en passages tussen haakjes (soms zelfs dubbele!). Hieraan zie je toch dat Ewald Engelen met name een begeesterd economisch wetenschapper is en minder een begenadigd schrijver. Ook komt Engelen soms iets te betweterig uit de hoek, zoals in die passage waarin hij vertelt over een Nobel-prijswinnaar en er meteen pedant aan meent te moeten toevoegen dat die prijs officieel helemaal niet zo heet.
Wat wat mij betreft ook niet had gehoeven, is de stortvloed van namen die over je wordt uitgestort. Engelen benoemt die mensen om een duidelijke reden; hij wil namelijk proberen hun reputatie te beschadigen (iets wat de Engelssprekende mens ‘naming and shaming’ zou noemen). Ik vind dat echter weinig zinvol: we praten immers met name over een systeem-crisis en niet zozeer over een sinister complot van een kleine groep mensen. Juist daarom vond ik het zo sterk dat Joris Luyendijk in zijn boek vrijwel geen enkel persoon bij naam noemt. Dit leidt immers alleen maar af. Engelen heeft in de druk die ik las overigens al wel zijn namenlijst van de ‘schaduwelite’ verwijderd en dat lijkt me in ieder geval verstandig.
Conclusie: als je meer wilt weten over de misstanden in de financiële wereld, is dit boek zeker een aanrader.