Dit boek had ik misschien niet zo snel gelezen als ik niet in de Arnhemse bieb onder enige tijdsdruk maar snel een aardig lijkend boek uit de kast trok. Natuurlijk; de naam Oz kende ik wel, maar ik had nog nooit iets van hem gelezen.
Maar dit soort ’toevalstreffers’ kunnen soms heel goed uitpakken, en dat is hier ook het geval. Amos Oz heeft een prachtige sensitieve schrijfstijl en schrijft heel menselijk kleine miniatuurtjes over de medebewoners van zijn kibboets in Israel. Na het barre en gure universum van Cormac McCarthy was dat voorwaar een verademing. En het boek deed me denken aan dat boek van Grossman, die andere Joodse en Israelische schrijver die in onlangs las. Juist door dat grote menselijke inzicht. En hoe verder je in het boek komt, hoe vertrouwder die kibboets voor je wordt, want vele personen waarover je leest komen in andere verhaaltjes weer als nevenpersonages terug. Hiermee is dit een heel fijn werkje. Prachtige doorleefde verhalen vol weemoed. Mooi!