Niccolo Ammaniti excelleert is het ongenadig neerzetten van personages en situaties. Zijn personages zijn vaak extreem (zo heb ik al een satanist en een neonazi voorbij zien komen) en de situaties waarin ze terechtkomen zijn vaak al net zo uitzinnig, met vaak noodlottige uitkomsten.
Dit kan bij Ammaniti resulteren in twee soorten boeken: ten eerste bewogen drama’s over hoe onbarmhartig het leven kan zijn (dit vind ik ook zijn beste boeken, zoals zijn ‘Ik haal je op, ik neem je mee’) en ten tweede regelrechte kluchten. Deze boeken, zoals ‘Zo God het wil’, vind ik aanzienlijk minder.
Het is om voornoemde reden jammer dat dit boek, ‘Het laatste oudejaar van de mensheid’ in de laatste categorie valt. Het is een volledig overtrokken verhaal dat er kortom over gaat hoe een oudejaarsfeest bij een nieuwbouwcomplex in Rome, volledig ontspoort. Ook nu heeft Ammaniti gekozen voor bijzondere personages, zoals een dominatrix (een SM-meesteres) en een lompe hooligan. Ammaniti laat, zoals te doen gebruikelijk, de verhaallijnen van alle personages samenkomen in een climax (en natuurlijk geen positieve!).
Al met al vond ik het boek hiermee te overdreven en te kluchtig, om dat woord maar weer eens te gebruiken, om het echt goed te vinden. Hiermee is het hoogstens vermakelijk, maar ja, dat is niet echt genoeg. Voor mij voorlopig even geen Ammaniti meer…