Dit paasweekend kwam de uitslag binnen voor mijn inzending van de Paul Harland Awards van dit jaar. Een niet heel geweldig resultaat helaas en ook een lagere klassering dan vorig jaar. Het beste dat ik nu kan zeggen is dat ik keurig in de middenmoot geëindigd ben, maar ja: het is ook niet veel meer dan dat. Eigenlijk verbaasde me het ook niet; ik was eigenlijk al te laat voor de deadline en had daardoor geen tijd meer om het verhaal nog echt goed onder handen te nemen voor ik het zou indienen. Daarom ben ik toch niet helemaal ontevreden. Ook door de soms lovende woorden:
| Een heerlijk verhaal dat zichzelf niet te serieus neemt.
| Ontzettend leuk om te lezen en ook bij het herlezen blijft het de moeite waard
| Aantrekkelijke dialogen. Ik vind het gebruik van de zin ‘Dat is een zekerheidje’ geweldig.
Kritiek was er (natuurlijk) ook in ruime mate: het verhaal is te uitleggerig / houterig / omslachtig, er staan teveel fouten in, het thema is niet origineel (alhoewel niemand de duidelijke Westworld-inspiratie noemt) en de personages zijn te vlak en stereotiep. Tja, wellicht was dit inderdaad ook niet mijn beste verhaal. Maar toch leuk om deze beoordelingen te lezen; heel goed van de organisatie van deze wedstrijd dat ze zo’n uitgebreid schrijfrapport maken over alle inzendingen!
Wie het verhaal wil lezen zoals ik het ingezonden heb; dat staat hier: Een zekerheidje