Dit boek gaat over ‘Apple Island’ , een klein eilandje voor de kust van de Amerikaanse staat Maine. In de negentiende eeuw werd het bewoond door een bonte groep mensen. Maar dit ‘andere paradijs’ mocht er van de buitenwereld niet zijn; die vinden het maar een gedegenereerde toestand en besluit in te grijpen. En dan wordt het verhaal al snel tragisch.
Harding beschrijft dit allemaal in een fenomenale, zeer literaire stijl. En hij beschrijft alles prachtig en heel gedetailleerd. Neem alleen al een episch beschreven vloedgolf die ooit over het eiland trok. Maar vooral zijn liefdevolle portret van die bewoners van Apple Island. Fantastisch boek!
Ik had nog nooit deze zeer populaire Netflix-serie bekeken. Maar eindelijk, toevallig nu net seizoen 2 ook uit is, heb ik me er toch maar eens aan gewaagd. En ik moet zeggen: dat was zeer de moeite waard! Het knotsgekke gegeven van een grote groep mensen die met oude kinderspelletjes tot de dood strijd om een groot geldbedrag, was mij natuurlijk al wel bekend. Maar nu ik dit seizoen heb gezien, constateer ik dat hier ook nog eens heel vaardig een uitstekend verhaal omheen is gebouwd, met een keur van kleurrijke personages die ook echt tot leven komen.
Protagonist is hierbij de sympathieke Gi-Hun, een man die zichzelf helemaal klem heeft gezet in het leven, met onder meer torenhoge gokschulden. Dat is ook de reden dat hij als speler 456 aan het spel zal meedoen. Maar tegen welke kosten? Dat zal al snel blijken! Prima gedaan dit, uitstekende serie!
Dit is natuurlijk de verfilming van het onverfilmbaar geachte meesterwerk van Gabriel Garcia Marquez; tenminste; de eerste helft dan. En dat is gewoon heel mooi gedaan, waarbij de makers heel dicht bij het bronmateriaal gebleven zijn. En zo begint de serie met de monumentale beginzin, over hoe Kolonel Aureliano Buendia, staand voor het vuurpeloton, moest terugdenken aan hoe hij als kind voor het eerst ijs zag. En van daaruit wordt je onweerstaanbaar het kleurrijke, soms surrealistische verhaal ingetrokken. Fijne serie; ik ben benieuwd naar deel 2 met nog 8 episodes!
De film-oogst van de afgelopen maanden, natuurlijk weer van goed naar slecht: | The zone of interest | The King of Comedy | Gladiator II | The Best Exotic Marigold Hotel | Man on the Moon | The Great Buck Howard | The New World | Head South | The North Man | Seraphim Falls | Back to Black
Voor de ‘netwerk-club’ GSRO heb ik een tijd lang blogs geschreven. De blogfunctionaliteit van die site wordt echter binnenkort opgeheven (daarbij ben ik zelf betrokken) en in dat kader heb ik me nog eens verdiept in alle oude blogs. Eén van die blogs van mij zelf wil ik bij deze nog eens delen; die is volgens mij ook nog steeds actueel! Het heet: “Wat meer noaberschap gewenst!” Na de break het complete artikel:
Hierbij de tweede editie van mijn serie over wat naar mijn idee de beste liedjes per jaar zijn (editie 1: hier). Met dus de beperking dat alles moet voorkomen in het jaaroverzicht (de top 100) van de Nationale hitlijst van de Top 40. Nou, we gaan beginnen!
Dit boek vertelt over hoe drie broers opgroeiden in de moeilijke omstandigheden van een vrij disfunctioneel gezin. De hoofdstukken in de huidige tijd en hoofdstukken over de jeugd van de jongens wisselen elkaar daarbij af en het perspectief ligt bij de middelste broer Benjamin. Het centrale gegeven is intussen dat de moeder is overleden en de broers haar as willen uitstrooien bij hun vakantiehuisje. En langzaam kom je steeds meer te weten over de zaken die zich in het verleden hebben afgespeeld.
Schulman heeft een mooie gevoelige en zintuiglijke schrijfstijl en daarmee maakt hij dit boek een bijzondere leeservaring. Zonder dat het verhaal overigens heel bijzonder wordt, op het onverwachte einde na dan!
Dit boekje bevat ruim dertig essays van onze nationale brombeer, die schijnbaar allemaal eerder zijn verschenen in zijn eigen lijfblad, de ‘Maarten’. En dat is genieten, als Maarten in zijn bekende stellige en duidelijke stijl ingaat op allerlei hedendaagse fenomenen. Veel gaat natuurlijk over Amerika (hij is ooit bekend geworden als Amerika-deskundige), waar Maarten overigens een vrij zwartgallige visie op heeft, maar de onderwerpkeuze is veel breder; met zelfs enkele wat meer persoonlijke verhalen. Dat leest lekker weg, alhoewel je hier en daar wel opvalt dat Maarten zichzelf wel eens herhaalt en ook niet alle essays meer even actueel zijn. Maar al met al is dit een heerlijk boekje voor tussendoor, niets meer en niets minder!
Deze tv-serie gaat over Zeus (een fantastische rol van Jeff Goldblum) en hoe er (kortgezegd) aan de poten van zijn heerschappij gezaagd wordt. Andere klassieke personages uit de mythologie, zoals Prometheus, Poseidon, Dionysos, Hades en Hera spelen hierbij een belangrijke rol. Dat alles wordt smakelijk en zonder al te veel ernst geserveerd in een hedendaags aandoende wereld, vol geinige scenes en met een excentrieke beeldtaal (zo zijn alle helpers van Zeus ‘ballenjongens’ en als Zeus even chagrijnig is, laat hij die ballenjongens één voor één zichzelf te pletter springen, gewoon om zichzelf te vermaken). Ook de Onderwereld (sfeervol in zwartwit gefilmd en met een wonderlijke Oostblok-feel) speelt een belangrijke rol in het verhaal, al is het maar omdat een belangrijke verhaallijn gaat over hoe ene Orpheus als sterveling hier weet binnen te dringen.
Hiermee is deze serie zeker het genieten waard; het geeft op dezelfde manier een moderne twist aan de mythologie, zoals Neil Gaiman al deed in zijn ‘American Gods‘ (daarvan ken ik het boek en heb ik wel eens iets van de tv-serie aanschouwd). Ook parallellen met bijv. ‘The Sandman‘ zijn snel gelegd. Leuk gedaan!
In een postapocalyptische wereld is de komst van het dodelijke virus samen gevallen met de verschijning van ‘hybrids’, mensen die kenmerken van dieren in zich hebben. En al snel worden die laatste bejaagd. Dat noopt ‘Pubba’ om zich terug te trekken in de wildernis met zijn zoontje met herten-kenmerken. Maar als hij sterft, ziet deze kleine Gus zich al genoodzaakt toch de wijde wereld in te trekken.
Dit is een fantasy-serie met een fijne, lichte, sfeer en een meeslepend verhaal dat je de acht episodes van een steeds een klein uur zeker aan de buis gekluisterd houdt. Mooi gedaan! Wellicht ga ik nog eens de vervolgseizoenen bekijken!
House of the Dragon
Dit is natuurlijk de prequel-serie van ‘Game of Thrones‘, de monumentale serie die een akelig hoog niveau haalde en de tv-wereld en het genre fantasy veranderde. Daarom moest ik dit zeker nog eens zien. Helaas is deze serie een stuk minder. Het verhaal concentreert zich op de opvolgingsperikelen in de koninklijke familie van de Targaryens, ongeveer 1,5 eeuw voor de gebeurtenissen uit ‘Game of Thrones’, en dat is op zijn best redelijk meeslepend. Maar heel erg goed wordt het nergens; het verhaal gaat vrij traag en de serie heeft alle tien afleveringen nodig om te komen tot het moment dat de opvolgingsoorlog die er al een hele tijd aan zat te komen, dan toch echt uitbreekt. Maar dat boeit toch niet echt, ook omdat zelfs de belangrijkste karakters; zoals prinses Rhaenyra en haar recalcitrante oom Daemon, redelijk vlak blijven. Dat komt ook door de rare keuze om voor de twee decennia die dit seizoen omspant voor sommige rollen wel nieuwe / oudere acteurs in te zetten (bijv. Rhaenyra) en voor bepaalde personen weer niet (Vyserys, Alicent, Daemon). Dus, nee, niet heel positief. Ik weet nog niet of ik me nog aan een vervolgseizoen waag….
His Dark Materials
Deze fantasy-serie is gebaseerd op de boeken van Bill Pullman en gaat over een fantasiewereld in een parallelle dimensie die ergens op onze eigen wereld lijkt en toch weer niet. Hoofdpersoon is het weesmeisje Lyra en zij blijkt heel bijzonder te zijn, onder meer door wie haar ouders blijken te zijn. Zij gaat natuurlijk op een queeste (jaja, het ultieme fantasy-cliché). Alles draait daarbij om de zoektocht naar ontvoerde kinderen, die blijken te worden ontdaan van hun daemon, het dier waaraan ze verbonden zijn. Dat leidt tot een redelijk meeslepend verhaal. Prima gedaan!
