Dat de serie ‘Breaking Bad’ een groeibriljantje is, heb ik eerder vermeld. En met deze laatste worp van acht afleveringen haalt inderdaad een duizelingwekkend hoog niveau, bewijst ook een score van 99 op IMDB.
De serie is ten eerste zo goed door de soms briljante wijze waarop het is vormgegeven, bijvoorbeeld door de prachtige camera-beelden en gekke perspectieven. Ook sterk zijn de soms vervreemdende introductiefilmpjes, die je aanvankelijk niet kan plaatsen en pas veel later op hun plaats vallen. Zo was er al eerder de scene van een verkoolde teddybeer die in Walter’s zwembad dreef. In de laatste episodes gebeurt iets soortgelijks met een scene waarin Walter voor even terugkeert in diens volledige lege en gevandaliseerde huis.
Maar de serie is vooral zo goed door het dwingende verhaal: hoe Walter White van enigszins sukkelige scheikundeleraar transformeert in een kwaadaardige drugsbaas. In dit tweede deel van seizoen 5 komt zwager en DEA-agent Hank achter zijn ware aard, waarmee Walter in zijn wanhopige strijd om een slechte afloop te voorkomen, zich pas ten volste ontpopt als nietsontziend ‘monster’. Niet alleen Hank en kompaan uit het eerste uur Jesse moeten hiervoor wijken, maar ten slotte ook zijn eigen gezin. Dit alles komt ten slotte samen in een einde dat, wat mij betreft, op alle vlakken bevredigend is, en dat vind ik heel knap.
Kortom: een fantastisch eind van een geweldige serie!
Deze bijzondere thriller lijkt vooral een bittere aanklacht van de schrijver te zijn tegen het kapitalistische systeem, met zijn scherpe scheiding tussen de kleine groep winnaars (de topmanagers van de grote concerns met hun moddervette salarissen) en de vele verliezers, bijvoorbeeld de grote schare mensen die mede als gevolg van de crisis hun baan zijn verloren.
Michael Ondaatje is vooral bekend van zijn boek ‘The English Patient’, en hierdoor geprezen als een groot schrijver in de wereldliteratuur. Dit boek is een van zijn laatste en is sterk autobiografisch. Ondaatje gaat terug naar zijn kindertijd, als hij als kind een reis per schip maakt van Colombo (Sri Lanka) naar Londen.
Wederom heb ik weer met veel plezier een seizoen Dexter gekeken. Met dit seizoen 8 is de geweldige serie tot een mooie afronding gekomen, en dat is, zoals ik al 
Dit boek (helemaal niet zo heel lang in de ‘Abridged Edition’ waarin ik het las op mijn terugreis vanuit Zuid-Afrika) is het persoonlijke relaas van de man die inmiddels in de hele wereld zo’n beetje heilig is verklaard, Nelson Mandela.
De Ierse schrijver John Boyne begint een favoriet van me te worden. Eerder las ik al zijn ‘Mutiny on the Bounty’ (in de Nederlandse vertaling, die merkwaardig genoeg ‘ De scheepsjongen’ heet) en ‘The boy in the striped pyjamas’ en beide met zeer veel plezier. Maar dit laatste boek, ‘The Absolutist’ vond ik zonder meer de beste, omdat dit me het meest raakte.
Als je een grote fan bent van de jaren 80, dan vind je dit boek misschien wel erg goed. Want ondanks dat het een sf-thriller is over de nabije toekomst (ca 30 jaar vanaf nu), is dit boek vooral een ode aan de jaren 80. Ernest Cline bedrijft hierbij de ultieme vorm van ‘name-dropping’, want er komt een kolossale hoeveelheid namen van muziek, films, tv-series en natuurlijk computerspelletjes voorbij.
Dave Eggers heb ik als schrijver hoog zitten door zijn geweldige boeken ‘Wat is de wat?’ en ‘Zeitoun’. Dit debuut kon me echter aanzienlijk minder bekoren.
Dit boek, dat ik maar weer eens op mijn iPad heb gelezen, is echt een kostelijk werkje. Het is grappig, aangrijpend, meeslepend en heeft een hele aanstekelijke hoofdpersoon. Het sterkste punt is echter de bijzonder oorspronkelijke schrijfstijl, die steeds tot doorlezen blijft nopen.
Dit boek is een echte politieroman, die zich kan meten met boeken van bijvoorbeeld Michael Connelly en Ian Rankin. Geheel in lijn met het genre is de hoofdpersoon, rechercheur Logan McRae, een enigszins beschadigde en vrijgezelle man. Verder zijn de omgevingen, deze keer Aberdeen en omgeving, ouderwets zwartgallig en sinister.