Categorie: Alle recensies van films en tv-series

Dit is een serie die je vooral niet te serieus moet nemen: het werkt het beste als je alle smakelijk geserveerde gekkigheid rondom de broers en zussen in het superhelden-gezin van Reggy Hargreaves, al even smakelijk en vooral zonder al te moeilijk te doen consumeert.

Ook dit vierde seizoen (recensie seizoen 3 hier) is wat dat betreft bij vlagen toch wel weer genieten; neem de kolderieke avonturen van Klaus (heerlijke rol van Robert Sheehan) of de nieuwe antagonisten, de nogal aparte Jean en Gene, die hun operatie draaien vanuit fastfoodketen King Reg.

Tegelijkertijd schijnen de zwaktes in deze serie toch wel erg veel nadrukkelijker door. De zeer zwakke plotontwikkeling van alles om maar iets te noemen; om van het zeer matige einde nog maar te zwijgen. Nou ja; één ding wat het einde in ieder geval suggereert is dat deze serie nu echt afgelopen is, en dat is maar goed ook, want de formule was eigenlijk in dit vierde seizoen al te sleets geworden. Matig einde van een geinige serie.

De film-oogst van de afgelopen maanden, natuurlijk weer van goed naar slecht:
| Femme
| Furiosa
| The favourite
| WonderBoys
| West Side Story
| A man called Otto
| (In the land of) Saints & Sinners
| Jerry & Marge go Large
| The Quick & The Dead
| Exodus Gods and Kings

Na de break de volledige recensies!

Lees verder “Filmrecensie Juni en Juli ’24”

Deze titel kende ik van een gehypt kaartspel dat ik ooit als cadeautje aan één van mijn neefjes gegeven heb; maar nu is er dus ook een animatieserie van! En die blijkt al snel hilarisch. In een absurd plotje heeft God in de Hemel een moeizaam functionerings-gesprek: hij heeft de laatste eeuwen er met het bijltje naar gegooid en moet voor straf naar aarde om daar iemands gebeden te verhoren. En op aarde is hij… een kat. De familie waarbij hij terecht komt blijkt al snel nogal disfunctioneel te zijn en erger dan dat: in een soortgelijke verwikkeling is de kat-vorm van de duivel (‘Beelzebub’) óók dichtbij. Het leidt tot 9 afleveringen vol met heerlijk kolderieke, absurdistische verwikkelingen. Leuk!

Deze documentaire brengt in vijf episodes de opkomst in beeld van vijf grote tech-giganten op deze wereld: Facebook, Google, Apple, Amazon en Netflix. En dat is interessant genoeg! Waar je dacht al veel te weten over deze bedrijven, geeft deze documentaire je toch weer verrassend veel nieuwe inzichten. Erg interessant, al met al!

Deze Netflix-serie vertelt het originele -en desondanks blijkbaar grotendeels waargebeurde- verhaal van hoe Donny, een aspirerende en weinig succesvolle Londense komiek, wordt gestalkt door een vrouw. Er ontvouwt zich al snel een heel genuanceerd en rijkgeschakeerd verhaal, waarin er uiteindelijk ook veel empathie is voor die stalker; de dikkige Martha die Donny bestookt met slecht gespelde berichtjes (en vele dingen die nog veel erger zijn).

En tegelijkertijd blijkt niet alleen Martha, maar vooral ook Donny vele trauma’s uit zijn verleden met zich mee te dragen. Daarmee lijkt de serie als hoofdthema niet zozeer het verschijnsel ‘stalking’ te hebben, maar vooral willen uitdragen hoe gevaarlijk het negeren en ontkennen van weggestopte trauma’s is.

Natuurlijk wilde ik deze nieuwe worp van showrunners D.B. Weiss en David Benioff (D&D) zeker eens bekijken! Al was het maar omdat hun tv-serie ‘Game of Thrones‘ wat mij betreft baanbrekend en op haar hoogtepunt (rond seizoen 4 a 5) akelig goed was. Tegelijkertijd vond ik de manier waarop ze deze serie beëindigden niet best; en met mij velen. Zie bijvoorbeeld mijn uitgebreide slot-post daarover, waarin ik zelfs een alternatief einde heb uitgeschreven.

Ik was er dus zeker niet gerust op, toen ik met deze serie begon te kijken. Al heel snel viel me op hoeveel acteurs of GoT terugkeren; Liam Cunningham (Davos) en John Bradley (Samwell Tarly) bijvoorbeeld. Makers hechten zich toch aan hun acteurs, zo blijkt maar weer: het deed me heel erg denken aan hoe in ‘Sense8‘ heel veel acteurs rondlopen die we ook al uit de Wachowski-films ‘Cloud Atlas‘ en ‘The Matrix IV‘ kenden.

Intussen ontvouwt zich in deze serie een plot rondom een vriendenclubje wetenschappers en een agressieve buitenaardse soort dat wordt ‘uitgenodigd’ en dat over vier eeuwen de aarde zal bereiken. Op zich is dat allemaal fascinerend, maar toch vond ik de story-telling al snel, tja…. vreemd. Zo lijkt een virtuele wereld die je betreedt met futuristische VR-brillen (heel ‘Black Mirror‘) een belangrijke rol te spelen, maar dit verhaallijntje verdwijnt weer naar de achtergrond. En wie is die raadselachtige Wade en hoe komt hij aan die enorme macht? En zo nog wel meer vragen.

Verder rondt dit eerste seizoen bepaald niet een rond verhaal af. Pas de vervolgseizoenen zullen ons denk ik leren of het vreemde, vreemde verhaal opeens toch nog heel mooi in elkaar valt. Ik heb er eerlijk gezegd niet heel veel vertrouwen in. Al met al dus heel veel gemengde gevoelens over deze serie.

Deze Netflix-serie is van de hand van Guy Ritchie en dan weet je eigenlijk al precies wat je kunt verwachten: een sappige, modieuze en gestyleerde ‘misdaadcomedie’ a la ‘Snatch’ of de gelijknamige film ‘The Gentlemen‘. Alles draait in dit geval om Eddie, een militair die een groot landgoed erft, waar de criminele organisatie van Suzie een geheime grote wietplantage runt. Eddie wil van hun af…. of toch niet, want hij lijkt het al snel leuk te vinden om zich in criminele krijgen te bewegen.

Ach, laten we wel wezen, voor het plot hoef je deze serie niet echt te kijken. Maar wel voor de heerlijk gelikte actiescenes, de uitzinnige verwikkelingen en alle flamboyante personages, waarbij Eddie maar bleekjes afsteekt. Al met al dus prima vermaak! Zonder dat dit ook maar een moment een briljante serie wordt.

De vergelijking bij deze serie met de serie ‘Beef‘ is natuurlijk niet ver weg: opnieuw een Amerikaanse Netflix-serie met een hoog Oost-Aziatisch gehalte. En alhoewel ‘The Brothers Sun’ misschien niet zo kostelijk is als ‘Beef’, is ook deze serie (vrij kort met 8 afleveringen) prima te verteren.

Dat komt vooral door de uitstekende dynamiek tussen de belangrijkste personages. We hebben het dan over de heel beschermd in LA opgegroeide en licht-nerdy Bruce, die zelfs niet aan zijn moeder durft te vertellen dat hij aan Improv (improvisatietheater) doet en Charles, diens broer die zich in de triades van Taiwan heeft ontwikkeld tot gewetenloze vechtmachine. Hun beider moeder wordt gespeeld door de immer formidabele Michelle Yeoh, die haar rol precies de juiste diepte geeft. Dit allemaal leidt tot een plot rondom een grootschalige oorlog tussen de triades waar de familie Sun midden in zit. Een serie die het bekijken meer dan waard was!

Deze tv-serie was heel lang (1 2) gewoon héél erg goed. Een unieke mengeling van echt goed en invoelbaar drama èn echt grappige comedy. Maar ergens begon de serie wel echt een beetje van de rails te lopen. Het is voor mij onduidelijk waar het kantelpunt zat.

Misschien was dat het moment dat té obvious werd hoe de makers steeds weer zochten naar nieuw drama; bijvoorbeeld toen Fiona een appartementencomplex kocht: de verwachting dat flink zou worden uitgemolken dat ze meteen horror-huurders zou krijgen, kwam ook ècht uit; letterlijk elk geval uit het boekje kwam langs.

Misschien was het wel het moment dat de mengeling tussen comedy en drama te veel ging schuren; bijvoorbeeld toen Frank in een wel heel kluchtige verhaallijn probeerde de Hobo Loco Man te worden, terwijl op hetzelfde moment in een nogal grimmige verhaallijn Fiona op pijnlijke manier mentaal instort.

Maar misschien was het toch vooral het moment dat de formule echt teveel uitgemolken leek. Verhaallijnen gingen zich gewoonweg herhalen, zoals dat Frank zich keer op keer bindt aan geestelijk zeer labiele vrouwen. En de verhaallijnen werden ook gewoon steeds minder. Zelf had ik erg weinig met de relatie van Ian met dat lelijke personage Mickey. Maar ik had met name moeite met hoe Lip zich ontwikkelde; het leek wel of de makers vergeten waren dat hij toch echt hoogbegaafd is!

De serie duurde ook al met al denk ik twee seizoenen te lang. Ook omdat zich andere dingen begonnen te wreken: zoals dat de makers te vaak bepaalde verhaallijnen nogal slordig afrondden of dat bepaalde personages of situaties als sneeuw voor de zon verdwenen. Maar goed, dat neemt niet weg dat ik al met al ontzettend genoten heb van Shameless: wat een ge-wel-di-ge serie!

Niemand die het Ziet | Interessante docu over hoe de grens oorlog/vrede steeds meer vervaagd is in de huidige tijden van cyber-terrorisme, trollenfabrieken en proxy-virusaanvallen. Het meest boeiend is dan natuurlijk nog de rol van EU-parlementariër, en mede-Reutummer, Bart Groothuis.

Mr. Bates vs. The Post Office | Doeltreffende miniserie over de waargebeurde Britse tegenhanger van onze eigen toeslagenaffaire. Die Britse Posterijen blijken niet zo oerdegelijk, als ze duizenden kleine postkantoorhoudertjes met ondeugdelijke software op schandelijke wijze behandelen.

Alexander – The Makings of a God | Weinig hoogstaande docu-dramaserie op Netflix over Alexander de Grote. Meteen wordt alles geframed als een epische strijd tussen onze Alex en de Perzische Darius, maar dat is historisch gezien eigenlijk nogal stompzinnig. Net als de suggestie dat Alex’ moeder de intrigant is die Koning Philippus laat vermoorden… Nee, dit was niet mijn kop thee….

Het verhaal van Nederland: Oranje Nassau | In deze vervolgserie vertelt Daan Schuurmans over de geschiedenis van ons koningshuis. Opnieuw loopt hij letterlijk door historische scenes en opnieuw is er die wonderlijke vorm waarin we wel historische taferelen zien, maar alleen als decor, want echte scenes worden niet uitgespeeld. Ondanks die wat wonderlijke vorm interessant genoeg.