Deze korte Engelse tv-serie van 4 episodes begint met een gewelddadige politie-inval waarbij Jamie, op het eerste oog een heel normale 13-jarige Engelse jongen, ruw van zijn bed wordt gelicht en wordt afgevoerd in een arrestantenbus. Heel even denk je dan nog dat je misschien in een detective beland bent; die jongen is vast, zoals hij zelf ook zegt, onschuldig en natuurlijk zal dat uiteindelijk na veel speurwerk ook uitkomen.
Maar al heel snel blijkt deze serie een hele andere kant uit te gaan. In een bijzondere filmstijl waarin elke aflevering één lange eindeloos uitgesponnen scene is, zijn we getuige van hoe Jamie opgepakt wordt, hoe de politierechercheur navraag doet op zijn school, hoe Jamie wordt ondervraagd door een psychologe en -ten slotte- hoe Jamie’s ouders en zusje proberen om te gaan met alles. En dat wordt al snel heel beklemmend en vaak heel indringend en emotioneel.
Deze serie is dus zeker geen who-dunnit, maar veel meer een wrang portret van hoe mis het kan gaat met een opgroeiende adolescent als Jamie. Met name de derde aflevering is huiveringwekkend goed, als Jamie en zijn psychiater een intrigerend verbaal kat-en-muisspel met elkaar spelen. Fantastisch goed gedaan dit!
De film-oogst van de afgelopen maanden, natuurlijk weer van goed naar slecht: | Conclave | Io Capitano | Beetlejuice | Asteroid City | Fantastic Beasts… | Cunk on Life | The Importance of Being Earnest | Commando | Glass
Cunk on Earth Ik had al eerder de film ‘Cunk on Life’ gezien en daarom nu ook maar deze korte serie die al eerder uit kwam. Dit is wederom gemaakt door onder meer de onvolprezen Charlie Brooker, die we kennen van Black Mirror. En dat is weer behoorlijk komisch; de heerlijk onwetende en volkse Philomena Cunk geeft een originele draai aan de geschiedenis van de wereld en laat de deskundigen die ze interviewt in verbijstering achter.
Fights, Camera, Action Deze korte docu-serie brengt de opkomst van talkshow van Jerry Springer in beeld, die zelfs populairder werd dan Oprah. Hoe deden ze dat? Door diep, extreem diep door de ondergrens te zakken. Zwakbegaafde white trash die elkaar op televee te lijf gaat, dat vat het wel zo’n beetje samen. Of beter: “een circus, maar dan zonder leeuwen”: een quote van de doodsaai ogende Jerry Springer zelf, die bijna letterlijk zijn ziel verkocht voor dit succes (als kind van holocaust-overlevers schroomde hij niet om zelfs neonazi’s en de KKK een podium te geven). Fascinerend.
Ik had nog nooit deze zeer populaire Netflix-serie bekeken. Maar eindelijk, toevallig nu net seizoen 2 ook uit is, heb ik me er toch maar eens aan gewaagd. En ik moet zeggen: dat was zeer de moeite waard! Het knotsgekke gegeven van een grote groep mensen die met oude kinderspelletjes tot de dood strijd om een groot geldbedrag, was mij natuurlijk al wel bekend. Maar nu ik dit seizoen heb gezien, constateer ik dat hier ook nog eens heel vaardig een uitstekend verhaal omheen is gebouwd, met een keur van kleurrijke personages die ook echt tot leven komen.
Protagonist is hierbij de sympathieke Gi-Hun, een man die zichzelf helemaal klem heeft gezet in het leven, met onder meer torenhoge gokschulden. Dat is ook de reden dat hij als speler 456 aan het spel zal meedoen. Maar tegen welke kosten? Dat zal al snel blijken! Prima gedaan dit, uitstekende serie!
Dit is natuurlijk de verfilming van het onverfilmbaar geachte meesterwerk van Gabriel Garcia Marquez; tenminste; de eerste helft dan. En dat is gewoon heel mooi gedaan, waarbij de makers heel dicht bij het bronmateriaal gebleven zijn. En zo begint de serie met de monumentale beginzin, over hoe Kolonel Aureliano Buendia, staand voor het vuurpeloton, moest terugdenken aan hoe hij als kind voor het eerst ijs zag. En van daaruit wordt je onweerstaanbaar het kleurrijke, soms surrealistische verhaal ingetrokken. Fijne serie; ik ben benieuwd naar deel 2 met nog 8 episodes!
De film-oogst van de afgelopen maanden, natuurlijk weer van goed naar slecht: | The zone of interest | The King of Comedy | Gladiator II | The Best Exotic Marigold Hotel | Man on the Moon | The Great Buck Howard | The New World | Head South | The North Man | Seraphim Falls | Back to Black
Deze tv-serie gaat over Zeus (een fantastische rol van Jeff Goldblum) en hoe er (kortgezegd) aan de poten van zijn heerschappij gezaagd wordt. Andere klassieke personages uit de mythologie, zoals Prometheus, Poseidon, Dionysos, Hades en Hera spelen hierbij een belangrijke rol. Dat alles wordt smakelijk en zonder al te veel ernst geserveerd in een hedendaags aandoende wereld, vol geinige scenes en met een excentrieke beeldtaal (zo zijn alle helpers van Zeus ‘ballenjongens’ en als Zeus even chagrijnig is, laat hij die ballenjongens één voor één zichzelf te pletter springen, gewoon om zichzelf te vermaken). Ook de Onderwereld (sfeervol in zwartwit gefilmd en met een wonderlijke Oostblok-feel) speelt een belangrijke rol in het verhaal, al is het maar omdat een belangrijke verhaallijn gaat over hoe ene Orpheus als sterveling hier weet binnen te dringen.
Hiermee is deze serie zeker het genieten waard; het geeft op dezelfde manier een moderne twist aan de mythologie, zoals Neil Gaiman al deed in zijn ‘American Gods‘ (daarvan ken ik het boek en heb ik wel eens iets van de tv-serie aanschouwd). Ook parallellen met bijv. ‘The Sandman‘ zijn snel gelegd. Leuk gedaan!
In een postapocalyptische wereld is de komst van het dodelijke virus samen gevallen met de verschijning van ‘hybrids’, mensen die kenmerken van dieren in zich hebben. En al snel worden die laatste bejaagd. Dat noopt ‘Pubba’ om zich terug te trekken in de wildernis met zijn zoontje met herten-kenmerken. Maar als hij sterft, ziet deze kleine Gus zich al genoodzaakt toch de wijde wereld in te trekken.
Dit is een fantasy-serie met een fijne, lichte, sfeer en een meeslepend verhaal dat je de acht episodes van een steeds een klein uur zeker aan de buis gekluisterd houdt. Mooi gedaan! Wellicht ga ik nog eens de vervolgseizoenen bekijken!
House of the Dragon
Dit is natuurlijk de prequel-serie van ‘Game of Thrones‘, de monumentale serie die een akelig hoog niveau haalde en de tv-wereld en het genre fantasy veranderde. Daarom moest ik dit zeker nog eens zien. Helaas is deze serie een stuk minder. Het verhaal concentreert zich op de opvolgingsperikelen in de koninklijke familie van de Targaryens, ongeveer 1,5 eeuw voor de gebeurtenissen uit ‘Game of Thrones’, en dat is op zijn best redelijk meeslepend. Maar heel erg goed wordt het nergens; het verhaal gaat vrij traag en de serie heeft alle tien afleveringen nodig om te komen tot het moment dat de opvolgingsoorlog die er al een hele tijd aan zat te komen, dan toch echt uitbreekt. Maar dat boeit toch niet echt, ook omdat zelfs de belangrijkste karakters; zoals prinses Rhaenyra en haar recalcitrante oom Daemon, redelijk vlak blijven. Dat komt ook door de rare keuze om voor de twee decennia die dit seizoen omspant voor sommige rollen wel nieuwe / oudere acteurs in te zetten (bijv. Rhaenyra) en voor bepaalde personen weer niet (Vyserys, Alicent, Daemon). Dus, nee, niet heel positief. Ik weet nog niet of ik me nog aan een vervolgseizoen waag….
His Dark Materials
Deze fantasy-serie is gebaseerd op de boeken van Bill Pullman en gaat over een fantasiewereld in een parallelle dimensie die ergens op onze eigen wereld lijkt en toch weer niet. Hoofdpersoon is het weesmeisje Lyra en zij blijkt heel bijzonder te zijn, onder meer door wie haar ouders blijken te zijn. Zij gaat natuurlijk op een queeste (jaja, het ultieme fantasy-cliché). Alles draait daarbij om de zoektocht naar ontvoerde kinderen, die blijken te worden ontdaan van hun daemon, het dier waaraan ze verbonden zijn. Dat leidt tot een redelijk meeslepend verhaal. Prima gedaan!
Dit is een serie die je vooral niet te serieus moet nemen: het werkt het beste als je alle smakelijk geserveerde gekkigheid rondom de broers en zussen in het superhelden-gezin van Reggy Hargreaves, al even smakelijk en vooral zonder al te moeilijk te doen consumeert.
Ook dit vierde seizoen (recensie seizoen 3 hier) is wat dat betreft bij vlagen toch wel weer genieten; neem de kolderieke avonturen van Klaus (heerlijke rol van Robert Sheehan) of de nieuwe antagonisten, de nogal aparte Jean en Gene, die hun operatie draaien vanuit fastfoodketen King Reg.
Tegelijkertijd schijnen de zwaktes in deze serie toch wel erg veel nadrukkelijker door. De zeer zwakke plotontwikkeling van alles om maar iets te noemen; om van het zeer matige einde nog maar te zwijgen. Nou ja; één ding wat het einde in ieder geval suggereert is dat deze serie nu echt afgelopen is, en dat is maar goed ook, want de formule was eigenlijk in dit vierde seizoen al te sleets geworden. Matig einde van een geinige serie.
De film-oogst van de afgelopen maanden, natuurlijk weer van goed naar slecht: | Femme | Furiosa | The favourite | WonderBoys | West Side Story | A man called Otto | (In the land of) Saints & Sinners | Jerry & Marge go Large | The Quick & The Dead | Exodus Gods and Kings
