Robbie Williams | Interessante serie over popidool Robbie Williams, die na zijn tijd bij Take That een succesvolle solocarrière startte. De serie is met name interessant als je er getuige van bent hoeveel druk die status als popster met zich meebrengt. Vooral als je even in een slechte periode zit, en dat laatste gebeurde de verslavingsgevoelige Robbie nogal eens. Met name de beelden van hoe een panikerende Robbie twee concerten in Leeds tot een goed einde moet brengen, zijn ronduit schrijnend.
Bodies | Vier rechercheurs in vier verschillende tijdperken vinden het lichaam van hetzelfde moordslachtoffer, ergens in een achteraf straatje in Londen. En in het allerlaatste tijdvak, ergens in de toekomst, leeft dit lijk weer! Dit is het beginpunt van een intrigerende serie.
Monk | Ik heb de laatste periode een paar dozijn afleveringen van deze serie gekeken, en met veel plezier. Hoofdpersoon is Adrian Monk, die briljant is in het oplossen van misdaden, maar ook nogal getroebleerd, met OCD en nog tal van obsessies en angsten. De plotjes zijn goed, de hele toon van de serie is prettig licht en komisch en de acteurs, met name Tony Shalhoub in de titelrol, zijn erg sterk.
Deze serie is de tegenhanger van de terecht bewierookte serie ‘Band of Brothers’ (die momenteel ook op Netflix staat) en belicht niet het Europese front waar de Amerikanen in WOII vochten, maar de bijna even gruwelijke oorlog die tegelijkertijd plaatsvond in de Stille Oceaan tegen de Japanners.
Deze Netflix-serie begon heel sprankelend als een young adult serie over een middelbare school, die op een heel fijnzinnige wijze allerlei coming of age-kwesties voor het voetlicht bracht, in een licht surrealistisch wereldje: een landelijk Engels dorp, waarin alles jaren ’80 ademt, maar toch iedereen de nieuwste iPhone heeft.
De film-oogst van de afgelopen maand, natuurlijk weer van goed naar slecht:
Dit is een indringende gedramatiseerde docu-serie over de pijnstiller OxyContin, die jarenlang door vele artsen in de VS in zeer ruime mate werd voorgeschreven aan hun patiënten. Ongelooflijk, als je bedenkt dat het pilletje eigenlijk gewoon zeer veel verslavend opiaten bevat (eigenlijk is het heroïne in een pilletje). En nog ongelooflijker is dan hoe de familie Sackler van farmaceutisch bedrijf Purdue er in slaagde de pijnstiller goedgekeurd te krijgen door de FDA (eigenlijk door één persoon om te kopen!), het middel te verkopen als het minst verslavende (!) wat op de markt is, en als artsenbezoekers jonge deernes in strakke jurkjes in te zetten, die strooien met coupons en OxyContin-knuffelberen. Je denkt dan: dit kan bijna niet waar zijn! Maar de indringende intro’s: steeds van ouders die hun kinderen ècht verloren aan de drug, vertellen toch iets anders!