Deze tv-serie gaat over Zeus (een fantastische rol van Jeff Goldblum) en hoe er (kortgezegd) aan de poten van zijn heerschappij gezaagd wordt. Andere klassieke personages uit de mythologie, zoals Prometheus, Poseidon, Dionysos, Hades en Hera spelen hierbij een belangrijke rol. Dat alles wordt smakelijk en zonder al te veel ernst geserveerd in een hedendaags aandoende wereld, vol geinige scenes en met een excentrieke beeldtaal (zo zijn alle helpers van Zeus ‘ballenjongens’ en als Zeus even chagrijnig is, laat hij die ballenjongens één voor één zichzelf te pletter springen, gewoon om zichzelf te vermaken). Ook de Onderwereld (sfeervol in zwartwit gefilmd en met een wonderlijke Oostblok-feel) speelt een belangrijke rol in het verhaal, al is het maar omdat een belangrijke verhaallijn gaat over hoe ene Orpheus als sterveling hier weet binnendringen.
Hiermee is deze serie zeker het genieten waard; het geeft op dezelfde manier een moderne twist aan de mythologie, zoals Neil Gaiman al deed in zijn ‘American Gods‘ (daarvan ken ik het boek en heb ik wel eens iets van de tv-serie aanschouwd). Ook parallellen met bijv. ‘The Sandman‘ zijn snel gelegd. Leuk gedaan!
In een postapocalyptische wereld is de komst van het dodelijke virus samen gevallen met de verschijning van ‘hybrids’, mensen die kenmerken van dieren in zich hebben. En al snel worden die laatste bejaagd. Dat noopt ‘Pubba’ om zich terug te trekken in de wildernis met zijn zoontje met herten-kenmerken. Maar als hij sterft, ziet deze kleine Gus zich al genoodzaakt toch de wijde wereld in te trekken.
Dit is een fantasy-serie met een fijne, lichte, sfeer en een meeslepend verhaal dat je de acht episodes van een steeds een klein uur zeker aan de buis gekluisterd houdt. Mooi gedaan! Wellicht ga ik nog eens de vervolgseizoenen bekijken!
House of the Dragon
Dit is natuurlijk de prequel-serie van ‘Game of Thrones‘, de monumentale serie die een akelig hoog niveau haalde en de tv-wereld en het genre fantasy veranderde. Daarom moest ik dit zeker nog eens zien. Helaas is deze serie een stuk minder. Het verhaal concentreert zich op de opvolgingsperikelen in de koninklijke familie van de Targaryens, ongeveer 1,5 eeuw voor de gebeurtenissen uit ‘Game of Thrones’, en dat is op zijn best redelijk meeslepend. Maar heel erg goed wordt het nergens; het verhaal gaat vrij traag en de serie heeft alle tien afleveringen nodig om te komen tot het moment dat de opvolgingsoorlog die er al een hele tijd aan zat te komen, dan toch echt uitbreekt. Maar dat boeit toch niet echt, ook omdat zelfs de belangrijkste karakters; zoals prinses Rhaenyra en haar recalcitrante oom Daemon, redelijk vlak blijven. Dat komt ook door de rare keuze om voor de twee decennia die dit seizoen omspant voor sommige rollen wel nieuwe / oudere acteurs in te zetten (bijv. Rhaenyra) en voor bepaalde personen weer niet (Vyserys, Alicent, Daemon). Dus, nee, niet heel positief. Ik weet nog niet of ik me nog aan een vervolgseizoen waag….
His Dark Materials
Deze fantasy-serie is gebaseerd op de boeken van Bill Pullman en gaat over een fantasiewereld in een parallelle dimensie die ergens op onze eigen wereld lijkt en toch weer niet. Hoofdpersoon is het weesmeisje Lyra en zij blijkt heel bijzonder te zijn, onder meer door wie haar ouders blijken te zijn. Zij gaat natuurlijk op een queeste (jaja, het ultieme fantasy-cliché). Alles draait daarbij om de zoektocht naar ontvoerde kinderen, die blijken te worden ontdaan van hun daemon, het dier waaraan ze verbonden zijn. Dat leidt tot een redelijk meeslepend verhaal. Prima gedaan!
Dit is een serie die je vooral niet te serieus moet nemen: het werkt het beste als je alle smakelijk geserveerde gekkigheid rondom de broers en zussen in het superhelden-gezin van Reggy Hargreaves, al even smakelijk en vooral zonder al te moeilijk te doen consumeert.
Ook dit vierde seizoen (recensie seizoen 3 hier) is wat dat betreft bij vlagen toch wel weer genieten; neem de kolderieke avonturen van Klaus (heerlijke rol van Robert Sheehan) of de nieuwe antagonisten, de nogal aparte Jean en Gene, die hun operatie draaien vanuit fastfoodketen King Reg.
Tegelijkertijd schijnen de zwaktes in deze serie toch wel erg veel nadrukkelijker door. De zeer zwakke plotontwikkeling van alles om maar iets te noemen; om van het zeer matige einde nog maar te zwijgen. Nou ja; één ding wat het einde in ieder geval suggereert is dat deze serie nu echt afgelopen is, en dat is maar goed ook, want de formule was eigenlijk in dit vierde seizoen al te sleets geworden. Matig einde van een geinige serie.
De film-oogst van de afgelopen maanden, natuurlijk weer van goed naar slecht: | Femme | Furiosa | The favourite | WonderBoys | West Side Story | A man called Otto | (In the land of) Saints & Sinners | Jerry & Marge go Large | The Quick & The Dead | Exodus Gods and Kings
Deze titel kende ik van een gehypt kaartspel dat ik ooit als cadeautje aan één van mijn neefjes gegeven heb; maar nu is er dus ook een animatieserie van! En die blijkt al snel hilarisch. In een absurd plotje heeft God in de Hemel een moeizaam functionerings-gesprek: hij heeft de laatste eeuwen er met het bijltje naar gegooid en moet voor straf naar aarde om daar iemands gebeden te verhoren. En op aarde is hij… een kat. De familie waarbij hij terecht komt blijkt al snel nogal disfunctioneel te zijn en erger dan dat: in een soortgelijke verwikkeling is de kat-vorm van de duivel (‘Beelzebub’) óók dichtbij. Het leidt tot 9 afleveringen vol met heerlijk kolderieke, absurdistische verwikkelingen. Leuk!
Deze documentaire brengt in vijf episodes de opkomst in beeld van vijf grote tech-giganten op deze wereld: Facebook, Google, Apple, Amazon en Netflix. En dat is interessant genoeg! Waar je dacht al veel te weten over deze bedrijven, geeft deze documentaire je toch weer verrassend veel nieuwe inzichten. Erg interessant, al met al!
Deze Netflix-serie vertelt het originele -en desondanks blijkbaar grotendeels waargebeurde- verhaal van hoe Donny, een aspirerende en weinig succesvolle Londense komiek, wordt gestalkt door een vrouw. Er ontvouwt zich al snel een heel genuanceerd en rijkgeschakeerd verhaal, waarin er uiteindelijk ook veel empathie is voor die stalker; de dikkige Martha die Donny bestookt met slecht gespelde berichtjes (en vele dingen die nog veel erger zijn).
En tegelijkertijd blijkt niet alleen Martha, maar vooral ook Donny vele trauma’s uit zijn verleden met zich mee te dragen. Daarmee lijkt de serie als hoofdthema niet zozeer het verschijnsel ‘stalking’ te hebben, maar vooral willen uitdragen hoe gevaarlijk het negeren en ontkennen van weggestopte trauma’s is.
Natuurlijk wilde ik deze nieuwe worp van showrunners D.B. Weiss en David Benioff (D&D) zeker eens bekijken! Al was het maar omdat hun tv-serie ‘Game of Thrones‘ wat mij betreft baanbrekend en op haar hoogtepunt (rond seizoen 4 a 5) akelig goed was. Tegelijkertijd vond ik de manier waarop ze deze serie beëindigden niet best; en met mij velen. Zie bijvoorbeeld mijn uitgebreide slot-post daarover, waarin ik zelfs een alternatief einde heb uitgeschreven.
Ik was er dus zeker niet gerust op, toen ik met deze serie begon te kijken. Al heel snel viel me op hoeveel acteurs of GoT terugkeren; Liam Cunningham (Davos) en John Bradley (Samwell Tarly) bijvoorbeeld. Makers hechten zich toch aan hun acteurs, zo blijkt maar weer: het deed me heel erg denken aan hoe in ‘Sense8‘ heel veel acteurs rondlopen die we ook al uit de Wachowski-films ‘Cloud Atlas‘ en ‘The Matrix IV‘ kenden.
Intussen ontvouwt zich in deze serie een plot rondom een vriendenclubje wetenschappers en een agressieve buitenaardse soort dat wordt ‘uitgenodigd’ en dat over vier eeuwen de aarde zal bereiken. Op zich is dat allemaal fascinerend, maar toch vond ik de story-telling al snel, tja…. vreemd. Zo lijkt een virtuele wereld die je betreedt met futuristische VR-brillen (heel ‘Black Mirror‘) een belangrijke rol te spelen, maar dit verhaallijntje verdwijnt weer naar de achtergrond. En wie is die raadselachtige Wade en hoe komt hij aan die enorme macht? En zo nog wel meer vragen.
Verder rondt dit eerste seizoen bepaald niet een rond verhaal af. Pas de vervolgseizoenen zullen ons denk ik leren of het vreemde, vreemde verhaal opeens toch nog heel mooi in elkaar valt. Ik heb er eerlijk gezegd niet heel veel vertrouwen in. Al met al dus heel veel gemengde gevoelens over deze serie.
Deze Netflix-serie is van de hand van Guy Ritchie en dan weet je eigenlijk al precies wat je kunt verwachten: een sappige, modieuze en gestyleerde ‘misdaadcomedie’ a la ‘Snatch’ of de gelijknamige film ‘The Gentlemen‘. Alles draait in dit geval om Eddie, een militair die een groot landgoed erft, waar de criminele organisatie van Suzie een geheime grote wietplantage runt. Eddie wil van hun af…. of toch niet, want hij lijkt het al snel leuk te vinden om zich in criminele krijgen te bewegen.
Ach, laten we wel wezen, voor het plot hoef je deze serie niet echt te kijken. Maar wel voor de heerlijk gelikte actiescenes, de uitzinnige verwikkelingen en alle flamboyante personages, waarbij Eddie maar bleekjes afsteekt. Al met al dus prima vermaak! Zonder dat dit ook maar een moment een briljante serie wordt.
De vergelijking bij deze serie met de serie ‘Beef‘ is natuurlijk niet ver weg: opnieuw een Amerikaanse Netflix-serie met een hoog Oost-Aziatisch gehalte. En alhoewel ‘The Brothers Sun’ misschien niet zo kostelijk is als ‘Beef’, is ook deze serie (vrij kort met 8 afleveringen) prima te verteren.
Dat komt vooral door de uitstekende dynamiek tussen de belangrijkste personages. We hebben het dan over de heel beschermd in LA opgegroeide en licht-nerdy Bruce, die zelfs niet aan zijn moeder durft te vertellen dat hij aan Improv (improvisatietheater) doet en Charles, diens broer die zich in de triades van Taiwan heeft ontwikkeld tot gewetenloze vechtmachine. Hun beider moeder wordt gespeeld door de immer formidabele Michelle Yeoh, die haar rol precies de juiste diepte geeft. Dit allemaal leidt tot een plot rondom een grootschalige oorlog tussen de triades waar de familie Sun midden in zit. Een serie die het bekijken meer dan waard was!
