Categorie: Alle recensies van films en tv-series

Dit is een heerlijk knotsgekke film die draait om schrijver Colin Farrell die werkt aan het filmscenario dat natuurlijk ‘Seven Psychopaths’ heet. Dat basisgegeven wordt vervolgens heel aardig uitgewerkt doordat gedurende de film steeds weer blijkt dat verzinsel en waarheid door elkaar lopen. Colin wordt namelijk zelf in zijn dagelijkse leven omringd door psychopaten, al duurt het even voor hij daar achter komt.

En zo ontstaat een lekker vlot verhaal, dat wel iets van de branie heeft van bijvoorbeeld ‘Snatch’ met de soms even onderkoelde humor, afgewisseld met hier en daar wat bruut en grafisch geweld. De film wordt op het eind zelfs nog serieus van toon als het serieus vragen opwerpt over de aard en de zin van geweld.

Hiermee was de film zeker het bekijken waard. Een aanrader!

Deze arthouse-film werd door high-brow critici erg gewaardeerd, maar ik vond er, eerlijk gezegd, niet zo heel veel aan. Het verhaal gaat over Brandon (gespeeld door dezelfde Michael Fassbender die vorig jaar nog een memorabele rol als de cyborg David neerzette in Prometheus) die lijdt aan een seksverslaving. Zijn hele leventje wordt vervolgens in de war geschopt als zijn zusje bij hem intrekt. Die is al even getroubleerd, getuige alleen al de sporen van zelfverminking op haar arm. Brandon heeft natuurlijk te maken met de schaamte over zijn seksobsessie en is hierdoor ook volstrekt niet in staat echte relaties aan te gaan. Zijn zusje, die de kost verdient als nachtclubzangeres, begint vervolgens aan te rommelen met nota bene zijn baas, wat de zaken er ook niet beter op maakt.

Al met al vond ik het verhaal echter niet zo heel boeiend. De film leidt hiernaast niet tot een echt duidelijk einde. Dat is natuurlijk erg genuanceerd van regissseur Steve McQueen (want dat gebeurt in het echte leven ook niet), maar of dat de film goed doet? Nee dus…

Eigenlijk het enige memorabele in de film vond ik de oningekorte registratie van een optreden van Sissy, die bijzonder ingehouden een trage, treurige, versie zingt van Sinatra’s ‘New York New York’ en hiermee een hele eigen wrange lading geeft aan de bekende songtekst: ‘King of the hill, top of the heap’ en ‘If I can make it there, I’ll make it anywhere”.

‘Jack Reacher’  is het nieuwe vehikel van filmster Tom Cruise. Apart verhaal, die Tom, want er lijken maar weinigen te zijn die hem echt mogen. En dat is toch gek, want hij heeft toch enkele filmhits op zijn naam staan, heeft memorabele rollen gespeeld (denk aan Magnolia en Rock of Ages), en ziet er goed uit. Als je de verhalen gelooft, is hij ook nog eens een sympathieke vent. Waarom dan toch zoveel antipathie? Heeft het er mee te maken dat hij de bekendste vaandeldrager is van Scientology? De ‘kerk’  die opgericht is door opperfantast L. Ron Hubbard, die in een typisch twaalf-steden-dertien-ambachten scenario het onder meer probeerde als fantasyschrijver en een schimmige zelfhulpmethode (Dianetics) voor hij zich waagde aan religie.

Tja, ik denk het wel eigenlijk. Want hoe kun je iemand serieus nemen die gelooft in een zo overduidelijk staaltje boerenbedrog? Alhoewel ook de bekende Oprah-scene waarin hij op de bank springend zijn liefde uitte voor (inmiddels alweer ex-)vriendin Katie Holmes, weinig goed zal hebben gedaan.

Het was dan ook niet verbazingwekkend dat er veel boze reacties waren onder de fans dat uitgerekend Tom Cruise hun held uit de Lee Child-boeken zou gaan vertolken. Maar aan de andere kant blijkt dat wel vaker een netelige aangelegenheid. Kijk bijvoorbeeld naar de al even weinig positieve reacties op Tom Hanks’ verkiezing als Dan Brown’s Robert Langdon of de keuze voor Matthew McConaughey in de rol van Clive Cussler’s Dirk Pitt.

Goed, terug naar deze film. Die gaat dus over Jack Reacher, een oorlogsveteraan die als een soort eenmans-A-team is verdwenen in de Amerikaanse ‘underground’, tot hij besluit een advocate te helpen met een zaak rond een seriemoordenaar. Het plot zit best goed in elkaar en de film is zonder meer onderhoudend. Zonder echter echt bijzonder te worden. Bij mij rees in ieder geval de vraag of deze film voldoende perspectief biedt voor de overduidelijk al voorziene sequel. We zullen zien…

 

Deze film gaat over piloot Whip Whitaker (uiteraard gespeeld door Denzel) die er in slaagt met zijn bijzondere vaardigheden en kunde een defect vliegtuig aan de grond te zetten en de schade te beperken tot slechts een paar doden. De bijzondere manoeuvre die hij hierbij gebruikt (hij vliegt een tijdje ondersteboven) is spectaculair.

Het nadeel is echter dat dit allemaal al is vertoond voor het eerste halve uurtje van de film voorbij is. Pas daarna begin je echt te beseffen waar de overige anderhalf uur over zal gaan: namelijk de aanloop naar een tuchtzaak tegen Whip omdat hij tijdens de vlucht dronken was en onder invloed van drugs. En laat nou net dit deel gewoon niet zo interessant zijn. De bedoeling was misschien een morele kwestie op te werpen die de kijker zou bezig houden: is een dronken piloot altijd fout, ook als hij een catastrofe heeft voorkomen? Maar dat was bij mij niet het geval: Whip zat gewoon zo fout als het maar kan.

Hierdoor zitten we anderhalf uur te kijken naar een worstelende Whip, die heel lang blijft ontkennen dat hij een drank- en drugsprobleem heeft, tot hij eindelijk aan het einde film zijn overduidelijke fout wil inzien en bekent. Hiermee was deze film niet bepaald een succes, op het eerste halve uur na was het ronduit saai, ondanks het zoals altijd degelijke acteerwerk van Denzel.

P.S.: Voldoet ‘Flight’ eigenlijk aan Van Lierde’s scenariowet? Het antwoord is een volmondig ja. Whip bevindt zich in het begin in een relatief evenwicht: hij gebruikt drugs en drank terwijl hij zonder brokken vliegtuigen aan de grond blijft zetten. Zijn blinde vlek is dat hij niet beseft dat dit natuurlijk niet kan en niet goed kan bliven gaan. Het beginincident is de vliegramp. Alle gebeurtenissen daarna (gesprekken met zijn advocaat, ex-vrouw, bezoek aan AA, nieuwe drinkgelagen) brengen hem steeds verder in de problemen en door de tuchtzaak (het crisismoment) wordt hij eindelijk gedwongen zijn blinde vlek onder ogen te zien en komt de film tot een afronding: hij bekent en belandt in de gevangenis; maar is wel eindelijk in het reine met zichzelf.

 

Jagten is een maatschappijkritische film over een heel hedendaags onderwerp: pedofilie en de hysterie daaromheen. Deze film gaat over Lucas (een rol van Mads Mikkelsen, bekend als Bond-bad guy uit Casino Royale), die onterecht wordt beschuldigd van seksueel misbruik van kinderen. Heel geloofwaardig wordt aangetoond hoe een redelijk normale situatie al snel volledig uit de klauw raakt. Het kwaad is al geschied als Lucas verdacht wordt, want vervolgens wordt hij door iedereen met de nek aangekeken, in elkaar geslagen in de supermarkt en wordt zelfs zijn hond vermoord. Dat Lucas uiteindelijk onschuldig blijkt, lijkt eigenlijk al niet meer uit te maken. En de huiveringwekkende slotscene toont aan dat Lucas er nooit meer van zal loskomen.

Een indringende film, die zeker de moeite waard is!

De reden waarom ik deze film wilde zien, was dat Michael Chabon (de schrijver van briljante boeken als WonderBoys) in het schrijversteam zat. Het verhaal is bij deze film echter juist niet het sterkste punt. Defilm vent namelijk vooral de bekende fantasy-clichés uit en is hiermee weinig origineel, getuige ook deze blurb: onwetende eenling komt in een vreemde wereld terecht en groeit hier uit tot held. Waar hebben we dat eerder gezien? Van alle mogelijkheden dat ik al snel aan Avatar, ook al omdat de vreemde wezens, in deze film de Tharks wel wat weg hebben van de Na’vi. Die waren ook smal en lang.

Onze hoofdpersoon komt terecht op het Mars in een parallel universum. Hier vechten twee mensachtige volken om de hegemonie in een rare mengeling van futuristische luchtschepen en zwaardengekletter. Inderdaad: nog zo’n fantasy-cliché, want waarom is het toch zo dat bijna alle fantasy-sages militair in de middeleeuwen blijven steken? Met zwaarden, speren en pijlen en bogen dus; zie bijvoorbeeld ook The Lord of the Rings en Game of Thrones. Misschien is het wel omdat dit het laatste tijdperk in onze geschiedenis was dat oorlogen nog enigszins eervol verliepen: duw iedereen immers een zwaard in de hand en je hebt een ‘eerlijke strijd’. Met de uitvinding van het buskruit was het wel zo’n beetje afgelopen met de heroische ‘schone’ oorlogen.

Het verhaaltje is dus niet het sterkste van deze film. Ook qua acteurs was er weinig bijzonders te genieten. Maar wat deze film wel bijzonder maakte, vond ik, waren de spectaculaire special effects: 90% van deze film is computergeanimeerd en ik moet zeggen: het niveau dat men tegenwoordig haalt is echt imposant. Vreemde wezens, ingewikkelde actiescènes, het ziet er allemaal gewoon echt geweldig uit.

Daarmee is dan wel een beetje het beste van de film besproken. Of het moet de bijzondere hommage zijn aan Edward Rice Burroughs, de schrijver die de personage ‘John Carter’ ooit bedacht, door hem een rol in het verhaal te geven…

 

 

De tv-serie ‘Breaking Bad’  zal gaan afsluiten met een laatste vijfde seizoen, waarvan ik de eerste helft van acht afleveringen heb gezien.

Breaking Bad is een groeibriljantje. De serie begon misschien soms wat rommelig, inmiddels heeft die een akelig hoog niveau bereikt. De kern van het plot (hoe Walter White steeds meer afglijdt in het moeras van de criminaliteit) is nog steeds fascinerend. Was Walter ooit moet het koken van meth begonnen omdat hij dodelijk ziek was en zijn gezin goed wilde achterlaten, inmiddels is hij danwel weer gezond geworden, maar is zijn relatie met zijn vrouw op de klippen en is zijn misdaad-alter ego Heisenberg alles wat hem nog rest…

Wat de serie ook nog steeds ijzersterk maakt, zijn de soms prachtige beelden en de originele cameravoering. Tezamen met hoe het verhaal zich ontwikkelt, lijkt zich een geweldig slot van de serie te gaan aftekenen, ik ben benieuwd naar de laatste 8 episodes!

 

De geweldige Showtime-serie ‘Dexter’  is alweer toe aan het zevende seizoen. De verwachtingen waren natuurlijk hoog gespannen, want seizoen 6 sloot af met een dijk van een cliff hanger, toen Debra onbedoeld haar broer Dexter ontmaskerde.

In dit seizoen zien we hoe Debra haar broer niet kan verraden en al snel wegzinkt in een weg van leugens. Nee, Debra wordt ook dit seizoen niet gespaard… Intussen lijkt het net zich rond Dexter steeds meer te sluiten, als captain La Guerta haar onderzoek naar de Bay Harbor Butcher weer opstart.

Seizoen 7 is hiermee wederom zeer vermakelijk. Tegelijkertijd heb ik wel het idee dat de rek een beetje uit het verhaal is: hoe lang kan Dexter’s risicovolle spelletje nog goed gaan? Ook verhaalstructuurtechnisch lijkt het me logisch dat seizoen 8 het laatste seizoen wordt. Als je immers de vorige seizoenen in ogenschouw neemt, is de volgende structuur te ontdekken:

• Begin: seizoen 1 en 2: Dexter wordt geintroduceerd, we leren hoe hij zo is geworden, hij rekent af met zijn broer (Ice Truck Killer) en weet sergeant Doakes voor zijn moorden te laten opdraaien (Bay Harbor Butcher).
• Tussendelen: seizoen 3 tot en met 6: Dexter probeert te leren hoe hij moet leven en om te gaan met zijn ‘ dark passenger’. Hij exploreert dingen die hem misschien kunnen helpen, namelijk de vriendschap (s03), het gezinsleven (s04), de wereld van de zelfhulp (s05) en religie (s06).
• Eind: seizoen 7 en 8?: Het net rond Dexter sluit zich, het onderzoek rond de Bay Harbor Butcher wordt weer opgestart, het verhaal komt tot een knallend einde (?)

Nou, of het zo afloopt? We zullen zien!

Deze film gaat over het tijdperk van de stomme film: de hoofdpersoon George is een beroemde acteur, die echter in de problemen komt als films met geluid in zwang raken. Omdat hij de overgang niet wil maken, raakt hij aan lager wal, dit terwijl het danseresje Peppy, wiens pad hij eerder heeft gekruist, er juist wel bij vaart en de nieuwe ster aan het firmament wordt.

Het briljante aan de film is dat de vorm de inhoud volgt, want ook deze film is in zwartwit en ‘stom’. Dat werkt verbazingwekkend goed, ook met alleen beelden weet deze film het verhaal prachtig te vertellen. Hiermee is de film zonder meer een bijzondere belevenis.

Zelf keek ik natuurlijk ook goed of de film voldeed aan Bart van Lierde’s set met regels voor een succesvol filmscript (zie elders op deze site) en: inderdaad, dat klopt precies. George bevindt zich aanvankelijk in een relatief evenwicht (want het tijdperk van de stille film loopt op zijn einde), het beginincident is dat zijn filmbaas geluidsfilms wil maken en hij geen baan meer heeft, zijn blinde vlek is dat hij niet inziet dat de stille film gedoemd is te verdwijnen en dat hij zich zal moeten aanpassen, de keerpunten in de film (een door hem zelf gemaakte stille film flopt onder meer) brengen hem verder in de problemen, en pas als hij zijn blinde vlek onder ogen ziet, komt alles goed (want Peppy geeft hem een grote rol in haar nieuwe film). Eind goed, al goed!

Quentin Tarantino heeft in de afgelopen jaren een reeks met iconische films gemaakt, natuurlijk aangevoerd door de absolute klassieker ‘Pulp Fiction’. Ook zijn een-na-laatste worp ‘Inglorious basterds’ (sic) is memorabel, alleen al om de beklemmende beginscene.

Dat in ogenschouw nemend is deze laatste film van Tarantino toch wat tegenvallend. Opnieuw geeft Tarantino een eigen draai aan de geschiedenis, nu niet WOII maar het Amerikaanse slavernij-verleden, opnieuw is de film onderhoudend, maar echt heel bijzonder wil het toch niet worden. Het rondspuitende bloed in het weer bijzonder grafische geweld is wel erg overdreven, de onderhandelingsscene met Calvin Candie tegen het einde van de film is bijna saai, en de heldenrol van hoofdpersoon Django wordt zo groot uitgemeten, dat het karikaturaal wordt.

Concluderend: zeker een onderhoudende film, maar toch een van de minste van Tarantino.