Categorie: Alle boekrecensies

Dit is een historische roman die speelt midden in de Middeleeuwen, als de Engelsen in het prille begin van de Honderdjarige Oorlog (die overigens 121 jaar duurde) het Franse vasteland aanvallen. Eén van de compagnieën zijn de Essex Dogs, aangevoerd door de doorgewinterde militair Loveday, die vanaf de zeer gewelddadige landing op de Franse kust vooral probeert al zijn mannen in leven te houden.

Het boek is met veel vaart geschreven en je leert intussen steeds beter alle verschillende leden van de Essex Dogs kennen. En daardoor ga je ook echt meeleven met alle ontberingen die ze moeten doorstaan. Dit is een mooi stukje smeuïg opgeschreven historische fictie. En het doet zeker uitkijken naar meer, want dit is nog maar boek 1 van wat uiteindelijk een trilogie moet worden. Laat maar komen, zou ik zeggen!

Dit boek gaat over hoe de tweede helft van je leven ook de beste, de meest betekenisvolle, kan worden, ten minste: mits je wel wijzer wordt. Daarmee moet je loskomen van heel veel wat de huidige maatschappij in zich heeft: het individualisme, de prestatiecultuur en de verheerlijking van het puberale. Maar ook zelf nieuwe kwaliteiten ontwikkelen, nieuwe ‘software’.

In het tweede deel van het boek gaat theoloog Broers erop in op hóe je dan wijzer kunt worden. Aandachtige aanwezigheid, je schaduwkanten erkennen, betekenisvolle verbindingen leggen, onder meer. En hij sluit af met een laatste hoofdstukje met 7 hele mooie inzichten over die bedoelde wijsheid.

Dit is een boek vol mooie en doorleefde inzichten. Vlot geschreven, alhoewel niet altijd even makkelijk te volgen. Heel grappig vond ik ook de kostelijke en originele quotes waar de schrijver mee grossiert: Popeye, Agent Smith uit The Matrix, Doe Maar, Finkers, Bilbo uit TlotR, Nick Cave, ze komen allemaal voorbij. Interessant boek!

In deze coming-of-age roman volgen we de vijftienjarige Sam, die opgroeit in een klein stadje in het heartland van de USA. Tijdens de lange zomervakantie maakt hij nieuwe vrienden èn wordt hij voor het eerst verliefd.

De materie is misschien niet zo origineel, maar oh: wat heeft Benedict Wells (zie hier een eerdere recensie) een heerlijke vertelstijl en oh: wat wordt je meegezogen in dit meeslepende verhaal, ook nog eens vol met de jaren ’80-referenties. Zo is er zelfs een soundtrack van dit boek beschikbaar op Youtube en Spotify. Maar centraal in het boek staat een (door de schrijver verzonnen) gedicht over het stadje Grady, waar het verhaal ook speelt. Een gedicht dat vooral gaat het volwassen worden (en nog iets meer) en dat natuurlijk ook ‘Hard Land’ heet.

Een ontroerend boek dat je in korte zult verslinden! En waar je ook zelf een beetje ‘eufancholisch’ van wordt. Geweldig gedaan!

Dit is een roman van alleskunner Stephen Fry (hem kennen we ook als presentator, acteur, ja: als wat eigenlijk niet?). Deze keer geen smakelijk hervertelde Griekse mythologie (1 2), maar een  sarcastische vertelling over de vreselijke ‘Tedward’ (de ‘hippo’ uit de titel); een gevallen dichter / cultuur-recensent. Hij gaat logeren in het landhuis van de bevriende Lord Logan, op uitnodiging van zijn petekind, de 14-jarige zoon des huizes: David. En dat is een héél vreemde jongen, vooral omdat hij ervan overtuigd is dat hij bijzondere helende gaven heeft en die op nogal scabreuze wijze inzet.

Dit bizarre gegeven staat centraal in een verder nogal warrig opgebouwd verhaal, dat deels bestaat uit briefwisselingen, veel gekke wisselingen in perspectief kent en ból staat van de personages. Het hele boek lijkt uit focus, als we bijvoorbeeld zowel lezen over de heel gewichtig lijkende Joodse familiegeschiedenis van de Logan’s, maar tegelijkertijd bijna kluchtige scenes krijgen voorgeschoteld, waarin Fry heerlijk kan schmieren over de gekke Engelse maatschappij, met al die rangen en standen.

In totaal leidt dit tot een rommelig boek dat vèrre van overtuigend is. Het is té duidelijk te zien dat dit boek (één van Fry’s eerste) is geschreven door iemand die nog heel veel moet leren over goede storytelling. Daarom, ondanks de vele kostelijke zinnen en observaties van de immer erudiete en ‘witty’ Fry, toch slechts een magere 3 uit 5 bollen…

Deze debuutroman van Gijs Wilbrink speelt in de Achterhoek en raakt allerlei typische dingen uit die streek aan: motorraces, de katholieke kerk en de jacht bijvoorbeeld. Er wordt zelfs hier en daar ‘plat gesproken’. Is het een bewuste poging om mee te liften op de hedendaagse populariteit van ‘regio-literatuur’ c.q. regionale boeken? Want die trend lijkt wel gaande, nu veel mensen blijkbaar de blik iets minder (inter-)nationaal gericht hebben, in deze huidige verwarrende tijden.

Het boek gelezen hebbend, lijkt me het echter niet dat Gijs Wilbrink dit heel bewust gedaan heeft.  Want daarvoor is het boek op hetzelfde moment voor het grote publiek misschien toch ook weer net te weerbarstig. Wilbrink heeft namelijk een zeer bloemrijke, intense en literaire schrijfstijl, waarin hij het op alle vlakken vèrre van klein houdt. Ook op het Achterhoekse platteland gebeuren blijkbaar dingen die zo in een Marquez-vertelling hadden gepast, zoals de hele verwikkeling rond de dorpspastor met tuberculose die de goe-gemeente zijn vol met bloed gehoeste doeken toont in de hoogmis. Maar bijvoorbeeld ook een bezoek van Isa aan een kraakcafé in Utrecht beschrijft Wilbrink al even intens…

Intussen gaat het verhaal hoofdzakelijk over Tom, die ooit een grote carrière tegemoet leek te gaan als motorcrosser, en Isa, zijn opstandige dochter, die naar in de grote stad is getrokken om te studeren, totdat familiekwesties ertoe nopen terug te keren naar huis.

Ik vond dit al met al een hele bijzondere en indringende roman. Het verhaal is dwingend en het beeld dat Wilbrink schetst van de Achterhoek is sterk en overtuigend (Twente, mijn homeground, is immers qua cultuur niet zo verschillend). Uitstekend gedaan!

Dit is een sprookjesachtige en surrealistische vertelling over de jonge boekdrukker Nick Flood, die ergens in de 18e eeuw wordt ingehuurd door de excentrieke Boheemse graaf Ostrov, die een kasteel heeft laten bouwen als een machine, waar geen kamer op dezelfde plaats blijft. Nick moet voor de oude graaf en diens prachtige maar frele dochter Irina, een ‘oneindig boek’ maken.

Dit gegeven intrigeert, maar is toch onvoldoende om de aandacht vast te houden. Het verhaal meandert eigenlijk maar een beetje richtingloos verder en ik miste node vaart. Daarom toch niet echt een succes… Ik heb ’t ook niet helemaal uitgelezen. Als je heel vilein wil zijn zou je kunnen zeggen dat Wharton hier zèlf een oneindig boek mee heeft geschapen; tot het einde ben ik immers nooit geraakt. Je zou bijna zeggen dat hij het zo bedoeld heeft…

Soms zijn er boeken die je meteen bij de keel grijpen en die je niet meer loslaten. Dit is wat mij betreft zo’n boek: wat een vertelkracht, wat een schrijnend dramatisch verhaal, wat een onvergetelijke personages en wat een karrevracht aan prachtige messcherpe observaties wordt er over je uitgestort.

Hoofdpersoon in dit boek is natuurlijk het jongetje Shuggie Bain, dat in armoede opgroeit in het Glasgow van het Thatcher-tijdperk, als zoon van een drankzuchtige moeder en grotendeels afwezige vader. Maar ook lees je veel passages vanuit het gezichtspunt van al die mensen om Shuggie heen. Een wel heel los gehanteerd alwetende-verteller-perspectief dus, constateert de amateur-schrijver in mij. Maar hier stoorde die vertelstijl me geen moment, want, oh: wat zet Douglas Stuart zijn verhaal sterk neer! Je leeft intussen erg mee met de opgroeiende Shuggie. Met alles wat hij moet doorstaan, is hij ook nog ‘anders’ en worstelt hij met zijn seksuele identiteit.

Het boek deed me soms erg denken aan ‘De as van mijn moeder‘ van Frank McCourt, dat ook al ging over een jongen die in armoede opgroeit, waar alcoholisme nooit ver weg is en waar een sterke moeder-zoon-relatie centraal staat.

Kortom kan ik alleen maar lovend zijn over dit boek. Vrolijk is het misschien allemaal niet, maar meeslepend des te meer: ook omdat het zo bijzonder is dat een zo rauw en grimmig verhaal, met zoveel liefde is geschreven! Kortom: een boek dat ook meteen toetreedt in mijn lijst van favoriete boeken op mijn Hebban-account!

Dit is één van de weinige boeken van Mak die ik nog niet gelezen heb; ooit begon ik met zijn boek over ‘hoe God verdween uit Jorwerd’ en sindsdien is geen enkel boek van hem me ooit tegengevallen. Zijn boek ‘In Europa‘ heb ik zelfs in de top5 van Nederlandse klassiekers opgenomen.

En ook dit boek stelt geenszins teleur. Sterker nog; misschien is dit wel ècht zijn beste van allemaal. Mak verknoopt prachtig zijn eigen familiegeschiedenis (en dan nog met name die van zijn vader) met die van de 20ste eeuw. En dat levert een prachtig invoelbaar document op van hoe die eeuw geweest moet zijn. Misschien met iets teveel aandacht voor tal van religieuze kwesties (Mak is ten slotte een domineeszoon), maar dat mag de pret niet drukken. Werkelijk een monumentaal boekwerk dit!

Het enige dat ik mis (of ben ik de enige?) zijn bijschriften bij de vele foto’s uit Mak’s privé-archief.

In dit boek tekent Edith Eva Eger haar levensverhaal op. En dat begint heftig genoeg, als ze als Hongaars-Tsjechische Jood in WOII in de vernietigingskampen terecht komt en het maar ternauwernood overleeft.

Maar dan is de worsteling nog niet voorbij: in de VS blijft haar verleden haar parten spelen. En zo ontplooit ze zich pas op latere leeftijd tot universitair geschoold psycholoog, die overal haar boodschap uitdraagt: wat je ook is overgekomen, uiteindelijk heb je zelf de keuze hoe je hiermee om gaat. Boeiend levensverhaal van de ‘Anne Frank die wel overleefde’.

Dit boekenweek-geschenk vertelt het verhaal over hoe er een vriendschap ontstaat tussen de op school weinig populaire en wat quirky jongen Jimmy en een jongetje uit een vluchtelingen-gezin, Tristan. Jimmy gaat het als zijn taak zien om hem en diens familie voort te helpen, ten minste: de tijd dat hij niet bezig is om zijn flippo-verzameling te vervolmaken. Maar als het gezin dreigt te worden uitgezet, wordt aan Jimmy wel iets heel veel gevraagd. Iets dat (natuurlijk) gedoemd is te mislukken.

Lize Spit heeft een heel aardig boekenweekgeschenk geschreven, dat vlot wegleest, maar eerlijk gezegd toch ook wel wat weinig opmerkelijk is. Aardig, maar niet geweldig.