Categorie: Alle boekrecensies

Dit is een lekker sappig geschreven, heel behapbaar, boek over de geschiedenis van het Romeinse Rijk. King vertelt smakelijk over alles van de mythes over de stichting van de stad, tot de val van het (West-)Romeinse Rijk, die het begin van de Middeleeuwen inluidde. King laat niet alleen overtuigend zien hoe ontzettend invloedrijk het Romeinse Rijk is geweest, maar ook hoe ontzettend gewelddadig, wreed en bloederig. Bijvoorbeeld als wordt verteld over de vele oorlogen, de slavenhandel en de vaak zeer dodelijke opvolgingskwesties rondom Romeinse keizers. Zo bestond het meerdere keren dat gedurende er één jaar en vier, vijf of zelfs zes keizers héél kortstondig de scepter voerden voor ze een smadelijke dood stierven… Fijn boek!

Dit is een boekje in een langere reeks van Paulien Cornelisse over taal. En dat is, zoals de titel al aangeeft, leuk om te lezen. Het is met name een lekker luchtig boek dat je er z0 nu en dan even bij pakt. Met fijne leessnacks voor tussendoor of bijvoorbeeld voor het slapen gaan.

Steeds lees je weer een stuk of drie en maar al te vaak moet je op zijn minst grinniken om Pauliens”s originele invallen. Leuk boek!

Dit boek stond in de Top 5 van beste thrillers van 2025 en na lezing van dit boek is dat zonder meer terecht. Dit is een heerlijke vlotte thriller met korte hoofdstukjes waar je onontkoombaar in getrokken wordt. Alles komt in een geraffineerd plot samen tot een mooie ontknoping. Het verhaal is hierbij zeker niet kleinzerig; er sterven vele mensen, en ook vaak op bijzondere wijze.

Alles draait om vier voormalige corpsgenoten, die in hun studietijd iets onoirbaars gedaan hebben. Jaren later worden ze met hun verleden geconfronteerd, als een onbekende een wraakactie over hun uitstort. De stagiaire criminologie Jackie belandt al snel midden in dit alles.

Dit boek las ik natuurlijk ook omdat ik de schrijver ervan ken; geen Zweedse dame, maar de Nederlander Martyn van Beek. Van hem probeer ik meer te leren over hoe je een goede thriller schrijft. En dat vak heeft hij zelf uitstekend in de vingers, zo veel is wel duidelijk. Lezen!

’s Neerlands favoriete geschiedenisleraar Geert Mak stort zich in dit boek volop op Amerika en dat is, zoals we gewend zijn van deze fantastische schrijver, meer dan interessant. Mak hangt zijn bespiegelingen over dit fascinerende land op aan een roadtrip die hij kopieert van de schrijver John Steinbeck een halve eeuw eerder; ‘Travels with Charley’ levert zo de niet zo aantrekkelijke titel ‘Reizen zonder John’ op (overigens is óók de boek-cover een beetje non-descript naar mijn smaak).

Maar ach, ja! Dat wankele kapstokje, maakt allemaal weinig uit, want Mak sleurt je vooral mee in een relaas vol interessante observaties en verhalen. Hij schakelt soepel tussen de politieke geschiedenis en bijvoorbeeld alles rond de orkaan Katrina en doet uit de doeken hoe de VS nogal last heeft van ‘imperial overstretch’. Opvallend is dat hij ergens noemt dat de VS dreigt te imploderen onder een enorme staatsschuld; vijftien jaar geleden dreigde die al 90% van het bbp te bedragen. En dat was alarmerend, want bij nóg hogere staatschulden, kom je gevaarlijk dicht bij een ‘failed state’. Kleine update: anno 2025 is die staatsschuld meer dan 120%!

En het maakt heel weinig uit dat het boek alweer 15 jaar oud is, want relevant en urgent is het des te meer, sinds Amerika wordt geleid door de ‘Orange Buffoon’, zoals ik Trump al eens eerder noemde. Geert Mak lijkt ook over voorspellende gaven te beschikken, want over Rusland vertelt hij al dat die terug willen naar de tijden van het Russische Rijk; de droeve resultaten daarvan hebben we de laatste ruim tien jaar helaas als wereld mogen aanschouwen…

Dit boekje is de weerslag van een lezing die de bij mij zeer geliefde David Mitchell hield in nota bene Nederland, bij een VanderLeeuw-lezing (nooit van gehoord, maar zij blijken vele interessante gasten te hebben gehad).

Ik moest het natuurlijk metéén lezen. Niet alleen omdat ik Mitchell, geweldig vindt, maar ook omdat eerdere boeken die ik heb gelezen van schrijvers die gingen over het schrijven maar al te vaak kostelijk waren: “Over leven en schrijven” van Stephen King en “Brieven aan een jonge romanschrijver“, van Mario Vargas Llosa moet ik dan zeker noemen.

En dit boek is zelfs méér dan kostelijk, want wat is Mitchell toch een fijne en erudiete verteller! Ik voelde ook een nog grotere verwantschap dan eerder, toen hij vertelde hoe hij vroeger al werelden schepte door fantasiekaarten te tekenen en dingetjes in BASIC te programmeren. Want, verrek: dat deed ik allemaal óók. Net als dat ik natuurlijk schrijf (alhoewel: op een iets ander niveau natuurlijk). En dan heb ik het nog niets eens over het belangrijkste wat me bindt aan Mitchell, namelijk dat óók hij stotteraar is. Hij framet het als een blessing in disguise, omdat je als stotteraar wordt gedwongen heel snel met synoniemen te komen, als je bepaalde moeilijk uit te spreken letters (of eigenlijk: klanken) wilt vermijden.

Maar natuurlijk heeft Mitchell veel meer zeer interessante observaties voor je in petto. Zoals dat ‘iwaths‘ bij hem heel belangrijk zijn. Dat zijn kleine snippertjes realiteit, die je alleen kunt weten als je er zelf bij was (‘I was there’) en die een verhaal enorm veel kleur en realiteitsgehalte geven. Zoals, noemt Mitchell, dat als je door een een hevige sneeuwbui fietst, er altijd minimaal één sneeuwvlok door de binnenkant van je mouw omhoog kruipt.

Alleen al dit soort prachtige observaties maakt dit een fantastisch boekje, waarin naast de lezing ten tweede ook een bespiegeling van wetenschapsjournaliste Ionica Smeets en een interview met de schrijver is opgenomen.

Dit is een historische roman die speelt in het Spanje van tussen WOI en WOII; het Interbellum. We komen erin bij het begin van de vriendschap tussen de Nederlander Herman Kruijssen, die in WOI voor de Duitsers vocht, en de Spanjaard Vicente, als Herman doelloos door het Spaanse land trekt. Ze worden vrienden en Herman settelt zich in een leegstaand landhuis. Als de Spaanse Burgeroorlog uitbreekt, raakt hij daar natuurlijk bij betrokken.

Stokmans beschrijft dit allemaal in mooie, vaak weelderig vormgegeven, zinnen. Tegelijkertijd vond ik het zeer geregeld veel te hoogdravend worden; bijvoorbeeld in het begin, als Herman en Vincente elkaar nog nauwelijks kennen en meteen aan een filosofisch debat beginnen, of later in het boek, in de gecursiveerde dagboekfragmenten van Herman en anderen, die nogal onecht ogen. Hiermee werd ik toch niet echt in het verhaal getrokken, ook omdat de personages, zoals Herman, voor mijn gevoel nogal vlak bleven. Dat terwijl Stokmans wel erg veel woorden uittrekt om het verhaal te vertellen. Ook het plot was naar mijn smaak weinig dwingend en een beetje richtingloos. Gaandeweg gaat het bijvoorbeeld opeens meer over Hermans vrouw en zijn zoon Levi.

Ten slotte vond ik het alwetende verteller-perspectief en het wel heel losse switchen tussen ‘in wiens hoofd je zit’ wat amateuristisch; maar goed, het kan ook zijn dat ik daar gewoon wat te ‘anal’ over doe. Maar al met al dus niet fantastisch; als ik lief ben drie uit vijf sterren.

Van André Aciman kenden we natuurlijk het fantastische ‘Noem me bij jouw naam‘ (heel verdienstelijk verfilmd met heart-throb Timothée Chalamet), dus ik was vol verwachting. Maar dit boek vond ik toch wel echt een heel stuk minder.

Het verhaal kan naar mijn idee maar niet echt interessant worden en wordt ook niet erg overtuigend gebracht. Een in een luxe Italiaans hotel gestrande groep Amerikanen, komt in contact met een wat zonderlinge gentleman uit Peru. Ze komen aan de praat en de man blijkt een bijzondere belangstelling te hebben in Margot. Het verhaal dat zich daarna ontspint, iets over een soort eeuwige liefde in de tijd, lijkt ergens wel iets op mijn eigen verhaal ‘De Gouden Rivier‘. Beetje vergezocht. Waar ik moeite mee had was de schrijfstijl. Dan heb ik het nog niet eens over Aciman’s mooie poetische taalgebruik, maar wel over hoe hij allerlei verschillende vertelperspectieven wel heel los door elkaar husselt, een beetje zoals een amateur-schrijver zonder al te veel kunde dat al snel zou doen. Nee, al met al niet echt een succes. Twee uit vijf sterren.

Het boekenweekgeschenk van dit jaar is een keer niet van een bekende schrijver: iedereen kon een novelle indienen en een jury koos, zonder te weten wie de schrijver was, de beste inzending. En dat pakt goed uit, want dit boek van de inderdaad totaal onbekende Gerwin van der Werf is erg de moeite waard.

Wat we lezen is een road novel, over een jongensachtig meisje, Eden, dat haar twee broers om goede redenen meeneemt op een trip naar een krater in Duitsland. Der personages zijn prachtig, de humor èn de dubbele bodems zijn dat ook. En wat bijzonder is, is dat dit boekenweekgeschenk ook prima in het tegenwoordig zo populaire oung adult genre past. Een heel fijn boekje dus!

Dit boek lijkt, als we beginnen te lezen, te gaat over vier jonge mannen die allemaal hun weg in het leven zoeken in hedendaags New York. Al sinds het begin van hun studietijd zijn ze vrienden: de knappe aspirant-acteur Willem, de flamboyante kunstenaar JB, de beginnend architect Malcolm en de mysterieuze rechten-student Jude St. Francis.

Maar dan begint steeds duidelijker te worden dat dit boek eigenlijk over laatstgenoemde gaat: de knappe, stille, briljante, onbenaderbare Jude. Hij blijkt een afschuwelijke jeugd vol misbruik en geweld achter zich te hebben, wat hem grondig heeft beschadigd. De enige manier waarop hij de kolkende duistere gedachten in zijn hoofd tot bedaren kan brengen, is door zichzelf te verwonden, te snijden.

En zo worden we als snel het dramatische, emotionele verhaal ingezogen van hoe Jude vecht tegen zijn demonen. Er gebeuren hem hele fijne dingen: zijn vrienden zijn dol op hem, hij wordt, al jongvolwassen, geadopteerd door hele lieve mensen, heeft een lijfarts die hem onbezoldigd steeds weer oplapt na een daad van zelfmutilatie, maar toch… toch wordt steeds duidelijker dat Jude het misschien tóch niet gaat redden. Alhoewel alles dan tóch weer anders gaat dan je denkt.

Yanagihara sleurt je mee in een emotionele, beklemmende, schrijnende en ongenadige rollercoaster-rit, waaruit je niet meer kan ontsnappen. Hoe dieper je in het boek verzeilt raakt, hoe meer je te lezen krijgt over Jude’s jeugd en dat is ongelooflijk heftig. Maar niet alleen Jude, ook bijvoorbeeld hoe Harold, de pleegvader van Jude, zijn eigen zoon kwijtraakt, of hoe JB bijna ten onder gaat aan een drugsverslaving, zijn heftige relazen. Dat komt mede door Yanagihara’s vertelstijl, waarin heel gedetailleerd alles wat Jude en de mensen om hem heen meemaken, wordt beschreven in een fantastisch goede schrijfstijl.

Kortom: dit is een beest van een boek! Een boek dat ook een hele tijd nog door je hoofd blijft spoken! Laat je dus niet afschrikken door de bijna 800 pagina’s die dit boek in de hardcover-editie telt (of door de ruim 2.700 pagina’s op mijn KoboReader), en dompel jezelf er in onder!

Dit boek gaat erover hoe de jonge Ted bevriend raakt met ‘meneer’, een volwassen man van wie we de voornaam (het begint met J.) nooit te horen krijgen. Het begint onschuldig met het spelen met speelgoedtreinen en lego. Daarna begint meneer Ted tekenles te geven en geeft hem steeds meer aandacht en complimenten, iets waar de jongen zeker gevoelig voor is. En vanaf dat punt wordt het allengs wat minder onschuldig: Ted moet toch ook een naakt model kunnen tekenen, en meneer stelt zich graag beschikbaar. Daarna moeten ze toch ook elkáár tekenen; naakt natuurlijk. En zo krijgt hun vriendschap een steeds meer seksuele lading.

In dit boek vertelt Ted hoe dit allemaal verliep aan het beeld van Maria, dat in een onaanzienlijk kapelletje staat, aan een landweggetje dichtbij zijn huis. Die vertelvorm geeft meteen al verlichting aan dit zware onderwerp. Maar dat komt ook door de prettig lichte toon die Van Lieshout aanhoudt, waarin ook ruimte is voor humor. Hij weet de gedachte- en belevingswereld van de jonge protagonist heel goed tot leven te brengen en dat maakt dit een zeer geslaagd boek.

Dat Van Lieshout een nawoord aan het boek toegeeft waarin hij expliciet zegt tégen pedoseksuele relaties te zijn, geeft wel aan hoe beladen dit onderwerp is. Want eigenlijk zou een romanschrijver zich toch niet moeten hoeven te verantwoorden.