Beste liedjes per jaar, editie#3, de jaren ’90

In een langer lopende serie geef ik inzicht in mijn beste liedjes per jaar. En na de jaren ‘70 en jaren ‘80 zij zijn we alweer in de nineties, de tijd waarin ik ook zelf al tiener heel veel nieuwe muziek ontdekte en een tijd waarin mijn smaak ook werd gevormd.

Na de break mijn 10 liedjes!

1990: Enjoy the Silence – Depeche Mode
Natuurlijk moest ik kiezen voor deze grootste hit van de band van Martin Gore en David Gahan. Klassieke clip van Anton Corbijn ook. Andere vermeldenswaardige nummers: ‘Fool’s Gold’, The Stone Roses en ‘The Summer of 69’, Bryan Adams. De top100-lijst staat ook vol met dance-achtige dingen, zoals Snap, Dee-Lite, Adventures of Stevie V., Soul II Soul, etc., waar ik in die tijd ook heel veel naar luisterde, vooral middels die serie verzamel-cd’s die ‘Turn up the Bass‘ heetten.

1991: Losing my Religion, R.E.M.
Dit is één van de hele weinige liedjes waarvan ik metéén bij eerste beluistering begreep dat hier iets heel bijzonders voorbij kwam: Peter Buck’s riffje op zijn mandoline is onverwoestbaar. Dit is verder het legendarische jaar dat in een paar maanden tijd een flinke rij klassieke albums uitkwam, naast R.E.M.’s ‘Out of Time’ ook ‘Nevermind’ van Nirvana, ‘Use you Illusion I’ en ‘II’ van Guns n’ Roses, ‘The Black album’ van Metallica, ‘Ten’ van Pearl Jam, ‘Achtung Baby’ van U2, ‘Blood Sugar Sex Magic’, van Red Hot Chili Peppers en ga zo nog maar even door. Een héél bijzonder en zeer vruchtbaar jaar dus, dit 1991!

1992: Smells like teen spirit, Nirvana
In dit jaar stonden nog heel veel singles hoog in de hitlijsten van één van die vele klassieke albums-in wording die in 1991 uit kwamen. Ik kom dan onvermijdelijk uit bij ‘Smells like teen spirit’, de single die Nirvana katapulteerde richting het sterrendom en die een volledig nieuw genre definieerde: grunge.
Een nummer waar ik bijna ook voor koos was ‘Nothing really matters’ van het al genoemde zwarte album van Metallica. Of ‘Under The Bridge’ van RHCP, natuurlijk ook fantastisch! Ja, ook dit rijke pop-jaar was er heel veel te kiezen!

1993: (I’m) Easy – Faith no More
Dit liedje is natuurlijk een cover van Lionel Richie’s The Commodores, en staat als soort toegift op Faith no More’s fantastische album ‘Midlife Crisis’. Misschien was het wel dit album dat me introduceerde met hardere rock en metal, een genre waar ik nog steeds erg van hou. Daarom voor mij voor dit jaar een logische keuze, alhoewel ik waarschijnlijk, buiten de zelfopgelegde kaders, eerder voor bijv. de song ‘Midlife Crisis’ had gekozen. Andere favorieten: ‘Are you gonna go my way’, Lenny Kravitz en ‘Out of Space’ van The Prodigy.

1994: One – Metallica
Dit nummer stamt van het album ‘…And Justice for All’ uit eind jaren 80, maar zal in dit jaar (opnieuw) als single zijn heruitgegeven nadat het opeens ook heel hoog in de top2000 belandde (op nummer 1 zelfs?). Hoe dan ook, een uitstekende kans om iets van Metallica op te nemen in mijn lijst. Had ik al gezegd dat ik in deze jaren hardrock/metal ging waarderen? Dat kwam ook zeker door deze band!
Een andere keuze was nog geweest: ‘Zombie’ van The Cranberries: hele fijne band, erg sterk nummer. En ook weer zo’n band waarvan ik juist de cd vlak ná het commerciële succes de beste vind; ik bedoel dan ‘To the faithful departed’ uit 1996…

1995: Where the wild roses grow, Nick Cave & Kylie Minogue
Ik had dit jaar warempel wéér voor ‘Zombie’ kunnen kiezen, maar ga toch voor dit fantastische liedje van Nick Cave, samen met Kylie Minogue, beide artiesten natuurlijk ‘from Down Under’. Dit echter voornamelijk vanwege eerstgenoemde, want wat heeft die man een mooi oeuvre opgebouwd in de jaren die nog volgden, bizar. Zelfs dit jaar (2024) nog weer met het geweldige album ‘Wild Gods’. Zonder meer een vermelding waard in mijn lijst!

1996: Ironic – Alanis Morrissette
Alanis scoorde een monsterhit met haar debuut-cd ‘Jagged little Pill’, en had veel méér succes dan de oprichtster van haar label, Madonna, in datzelfde jaar. Dat zal gestoken hebben, die ironie… Hoe dan ook, fijn liedje, leuke clip en een bijzondere songtekst; over dat ‘Ironic’ heb ik ook al eerder geschreven.
Ik had dit jaar ook prima kunnen kiezen voor twee artiesten die eerder op mijn lijst voorkwamen, en die beiden een práchtig liedje uitbrachten: ‘Earth Song’ van Michael Jackson (natuurlijk over hoe we moeder Aarde verkwanselen) en ‘Jesus to a Child’ van George Michael over zijn geliefde Alselmo, die stierf aan aids.
Ik had ten slotte nog bijna gekozen voor ‘Miss Sarajevo’ van Passangers, een gelegenheids­formatie van U2-leden, aangevuld met Luciano Pavarotti: een prachtig liedje waar op een enig moment deze grote tenor zijn enorme strot openzet en je volledig omver blaast, héél bijzonder.

1997: Nobody’s wife, Anouk
Wel apart was dat mijn topnummer over 1996 pas de eerste vrouw in mijn lijst was. Dat mocht ook wel een keer, want de vrouwenstrot kan ik zéker waarderen, bij Alanis maar bijvoorbeeld ook bij Skin (Skunk Anansie), Dolores (Cranberries), Björk of onze eigen Anneke van Giersbergen. Of natuurlijk Anouk, naar mijn idee de beste Nederlandse artiest van de laatste decennia. Haar recentere albums ‘Singalong Songs’ en ‘Deena & Jim’ vind ik bijvoorbeeld echt fantastisch. Maar haar regeerperiode begon met deze knallende rocker uit 1997.
Andere eervolle vermelding: ‘Bittersweet symphony’, The Verve. Ik heb een voorliefde voor georkestreerde popmuziek, die ooit begon met een zelfgemaakte verzamel-cd genoemd naar dit liedje: ‘Bittersweet Symphonies’. Tegenwoordig is het een enorme Spotify lijst!

1998: Frozen, Madonna
En tsjakka! Alweer de derde vrouwelijke notering op een rij! Madonna kwamen we natuurlijk zeer veelvuldig tegen in de lijstjes van eerder dit decennium, maar hier is ze wat mij betreft op haar artistieke hoogtepunt; met het album ‘Ray of Light’ uit dit zelfde jaar. Met nog meer fantastische liedjes, maar de eerste single was daarvan toch wel de beste: sferisch, mysterieuze elektronica, prachtig gezongen en geproduceerd. Ik herinner me nog hoe we deze cd vaak keihard in de auto opzetten als ik met een vriend ’s avonds was wezen stappen in Arnhem (ik woonde nog in Nijmegen toen). Geweldig!
Andere eervolle vermelding: ‘Angels’ van Robbie Williams. Nee, ik had niet veel met Take That, maar de muziek die het meest onwaarschijnlijke lid uit die groep daarna solo maakte, vind ik zéér prima te pruimen. Waaronder deze ijzersterke ballad dus!

1999: Sing it Back, Moloko
Dit is een vrij schraal popjaar, want ik kom niet verder dan dit, overigens fijne, nummer van het elektro-dance groepje van Roisin Murphy, meteen de vierde vrouw op rij in mijn lijst. Roisin had hierna ook nog een hele behoorlijke solo-carrière. Dus mede daarom ga ik voor dit nummer.
Voor de rest biedt dit jaar naar mijn idee heel weinig. Ik besef ook nu pas dat bijvoorbeeld een Radiohead (net als David Bennett ben ik idolaat fan) nergens in de jaren ’90 hoog genoeg in de hitparades gestaan heeft! Shocking!

En zo gaat de jaren ’90 met een nachtkaars uit. We gaan zien wat de jaren ’00 ons brengen!