In navolging van David Bennett ga ik beginnen met een korte serie over wat ik het beste liedje per jaar vind. Daarbij neem ik, heel triviaal, de top 100 van de Top 40 van elk jaar als beginpunt. Triviaal omdat daar natuurlijk ook veel muziek in ontbreekt; zo zullen bijvoorbeeld prog-mastodonten als Rush en Dream Theater, verklap ik maar even, ontbreken in de lijst, simpelweg omdat die niet mainstream genoeg zijn.
Triviaal genoeg begin ik verder in 1976, mijn geboortejaar. Niet omdat ik niet óók luister naar muziek van vóór die tijd (The Dark Side of the Moon van Pink Floyd bijvoorbeeld is dit jaar al 50 jaar oud, en 2 jaar ouder dan ik!), maar omdat je ergens de grens moet trekken, niet dan? Na de break meer!
1976: Bohemian Rhapsody – Queen
Van het album ‘A Night at the Opera’ uit 1975, maar ook nog steeds een topper in de top40-lijst van 1976, mijn geboortejaar. Meteen de onbetwiste nummer 1 voor dit jaar voor mij, maar ja: ik ben dan ook dol op Queen. Echt een hoogtepunt in de muziekgeschiedenis; immers niet voor niets al jaren lijstaanvoerder in de top 2000.
1977: Heroes – David Bowie
Een monumentale track van deze monumentale artiest die zonder meer thuishoort in mijn lijst. Ik had dit jaar zelfs nog een tweede liedje van David Bowie kunnen kiezen, namelijk het al bijna even geweldige ‘Sound and Vision’. Andere kanshebber is wat mij betreft dan nog ‘Hotel California’, van Eagles, met die fantastische gitaarsolo.
1978: Mr. Blue Sky – Electric Light Orchestra
Fantastisch liedje. In dit jaar kwam ook veel klassieke rockmuziek hoog op de lijst; ik noem bijvoorbeeld ‘Miss you’, van The Rolling Stones, ‘Whole lotta Rosie’ van AC/DC, ‘Black Betty’ van Ram Jam èn het liedje dat ik nu noem:
1979: Paradise by the Dashboard Light, Meat Loaf
Deze geramde klassieker is een plaatsje in mijn lijst zonder meer waard. Ook in 1978 stond deze dus al hoog in de top 40! Andere hoogtepunten zijn het prachtige ‘Bright Eyes’ van Art Garfunkel en ‘The Wild Places’ van Duncan Browne. In dit jaar verscheen ook ‘Don’t Stop till you get enough’ van Michael Jackson. Hem gaan we in de jaren ’80 echter nog wel vaker tegenkomen. Maar daarover in een volgende post meer!