Boekrecensie ‘Hard Land’, Benedict Wells

In deze coming-of-age roman volgen we de vijftienjarige Sam, die opgroeit in een klein stadje in het heartland van de USA. Tijdens de lange zomervakantie maakt hij nieuwe vrienden èn wordt hij voor het eerst verliefd.

De materie is misschien niet zo origineel, maar oh: wat heeft Benedict Wells (zie hier een eerdere recensie) een heerlijke vertelstijl en oh: wat wordt je meegezogen in dit meeslepende verhaal, ook nog eens vol met de jaren ’80-referenties. Zo is er zelfs een soundtrack van dit boek beschikbaar op Youtube en Spotify. Maar centraal in het boek staat een (door de schrijver verzonnen) gedicht over het stadje Grady, waar het verhaal ook speelt. Een gedicht dat vooral gaat het volwassen worden (en nog iets meer) en dat natuurlijk ook ‘Hard Land’ heet.

Een ontroerend boek dat je in korte zult verslinden! En waar je ook zelf een beetje ‘eufancholisch’ van wordt. Geweldig gedaan!

Tv-recensie ‘Sex Education’, seizoen 4

Deze Netflix-serie begon heel sprankelend als een young adult serie over een middelbare school, die op een heel fijnzinnige wijze allerlei coming of age-kwesties voor het voetlicht bracht, in een licht surrealistisch wereldje: een landelijk Engels dorp, waarin alles jaren ’80 ademt, maar toch iedereen de nieuwste iPhone heeft.

Maar dit basis-gegeven is wel erg sleets geworden in dit vierde seizoen. Alles wordt namelijk teveel uitgerekt, met nóg meer paradijsvogels die scoren op alle vlakken van het LHBTIQ+-spectrum. Hiermee lijkt de serie vooral op een voorlichtingsfilm voor jongvolwassenen over seksuele en genderidentiteit. Bijvoorbeeld als alles en iedereen heel correct de non-binaire Cal aanspreekt met ‘die/hen/hun’ (als taalliefhebber vind ik die benamingswijze toch al een gruwel).

En dat alles gaat ten koste van het kijkplezier; hoe kostelijk de hoofdrollen nog steeds zijn; met name die van Ncuti Gatwa (Eric), Asa Butterfield (Otis) en de immer fenomenale Gillian Anderson (Jean Milburn).

Gelukkig is dan dit vierde seizoen ook echt het laatste en sluiten we ten minste nog af met een mooi en bitterzoet einde, waarin natuurlijk de relatie tussen Otis en Maeve centraal staat. Het was goed zo!

Een vleugje ‘Sterrit’, aflevering #6

Al meer dan 25 jaar ben ik betrokken bij de Sterrit of Paassterrit in mijn ‘hometown‘ Reutum.

Een constante factor is dat ik me daarbij altijd heb bezig gehouden met de (quiz-)vragen. Zoals (wat ik het leukste vind) de stellingen. In een  langere serie komen enkele van die stellingen voorbij. Steeds komt na de break het antwoord!

En dan nu de stelling: De Polen hebben een buurland dat ze Niemcy noemenWaar of niet waar?
Lees verder “Een vleugje ‘Sterrit’, aflevering #6”

Boekrecensie ‘Het nijlpaard’, Stephen Fry

Dit is een roman van alleskunner Stephen Fry (hem kennen we ook als presentator, acteur, ja: als wat eigenlijk niet?). Deze keer geen smakelijk hervertelde Griekse mythologie (1 2), maar een  sarcastische vertelling over de vreselijke ‘Tedward’ (de ‘hippo’ uit de titel); een gevallen dichter / cultuur-recensent. Hij gaat logeren in het landhuis van de bevriende Lord Logan, op uitnodiging van zijn petekind, de 14-jarige zoon des huizes: David. En dat is een héél vreemde jongen, vooral omdat hij ervan overtuigd is dat hij bijzondere helende gaven heeft en die op nogal scabreuze wijze inzet.

Dit bizarre gegeven staat centraal in een verder nogal warrig opgebouwd verhaal, dat deels bestaat uit briefwisselingen, veel gekke wisselingen in perspectief kent en ból staat van de personages. Het hele boek lijkt uit focus, als we bijvoorbeeld zowel lezen over de heel gewichtig lijkende Joodse familiegeschiedenis van de Logan’s, maar tegelijkertijd bijna kluchtige scenes krijgen voorgeschoteld, waarin Fry heerlijk kan schmieren over de gekke Engelse maatschappij, met al die rangen en standen.

In totaal leidt dit tot een rommelig boek dat vèrre van overtuigend is. Het is té duidelijk te zien dat dit boek (één van Fry’s eerste) is geschreven door iemand die nog heel veel moet leren over goede storytelling. Daarom, ondanks de vele kostelijke zinnen en observaties van de immer erudiete en ‘witty’ Fry, toch slechts een magere 3 uit 5 bollen…

Filmrecensies Augustus 2023

De film-oogst van de afgelopen maand, natuurlijk weer van goed naar slecht:
| Oppenheimer
| Babylon
| Gosford Park
| Mission Impossible: Dead Reckoning – Part One
| Bad Boys for Life
| The Wicker Man
| The Maiden Heist
| Runaway Jury
| Blades of Glory
| The Second Best Marigold Hotel

Na de break de volledige recensies!

Lees verder “Filmrecensies Augustus 2023”

Tv-recensie ‘Painkiller’

Dit is een indringende gedramatiseerde docu-serie over de pijnstiller OxyContin, die jarenlang door vele artsen in de VS in zeer ruime mate werd voorgeschreven aan hun patiënten. Ongelooflijk, als je bedenkt dat het pilletje eigenlijk gewoon zeer veel verslavend opiaten bevat (eigenlijk is het heroïne in een pilletje). En nog ongelooflijker is dan hoe de familie Sackler van farmaceutisch bedrijf Purdue er in slaagde de pijnstiller goedgekeurd te krijgen door de FDA (eigenlijk door één persoon om te kopen!), het middel te verkopen als het minst verslavende (!) wat op de markt is, en als artsenbezoekers jonge deernes in strakke jurkjes in te zetten, die strooien met coupons en OxyContin-knuffelberen. Je denkt dan: dit kan bijna niet waar zijn! Maar de indringende intro’s: steeds van ouders die hun kinderen ècht verloren aan de drug, vertellen toch iets anders!

De serie laat heel kernachtig zien hoe dit alles heeft kunnen gebeuren: door de op geld beluste Richard Sackler te portretteren, één van die verkoper-meisjes èn een archetypisch slachtoffer: een middle-class Amerikaans burger die bij hevige rugpijn aan het middel verslingerd raakt en uiteindelijk er aan ten onder gaat. Maar de hoofdpersoon is de onderzoekster die Purdue en Sackler voor de rechter sleepte.

Allemaal heel boeiend, waarbij alleen de vele herhalingkjes in de vertelling soms wat afleiden. Maar de belangrijkste tekortkoning vond ik het te afgeraffelde einde, want vele vragen: ‘is OxyContin nu van de markt?’ bijvoorbeeld, bleven onbeantwoord. Ondanks dat, zeer boeiende serie!

Een vleugje ‘Sterrit’, aflevering #5

Al meer dan 25 jaar ben ik betrokken bij de Sterrit of Paassterrit in mijn ‘hometown‘ Reutum.

Een constante factor is dat ik me daarbij altijd heb bezig gehouden met de (quiz-)vragen. Zoals (wat ik het leukste vind) de stellingen. In een (naar verwachting) langere serie komen enkele van die stellingen voorbij. Steeds komt na de break het antwoord!

En dan nu de stelling: We blijven even in de muziekwereld. Hadden we het in de vorige stelling over een album is genoemd naar een liedje dat er vervolgens niet op stond; nu is de stelling nog simpeler: het is voorgekomen dat een band dezelfde naam had als het eerste liedje, dat op zijn beurt ook nog eens de naam was van het eerste album.  
Waar of niet waar?

Lees verder “Een vleugje ‘Sterrit’, aflevering #5”

Boekrecensie ‘De beesten’, Gijs Wilbrink

Deze debuutroman van Gijs Wilbrink speelt in de Achterhoek en raakt allerlei typische dingen uit die streek aan: motorraces, de katholieke kerk en de jacht bijvoorbeeld. Er wordt zelfs hier en daar ‘plat gesproken’. Is het een bewuste poging om mee te liften op de hedendaagse populariteit van ‘regio-literatuur’ c.q. regionale boeken? Want die trend lijkt wel gaande, nu veel mensen blijkbaar de blik iets minder (inter-)nationaal gericht hebben, in deze huidige verwarrende tijden.

Het boek gelezen hebbend, lijkt me het echter niet dat Gijs Wilbrink dit heel bewust gedaan heeft.  Want daarvoor is het boek op hetzelfde moment voor het grote publiek misschien toch ook weer net te weerbarstig. Wilbrink heeft namelijk een zeer bloemrijke, intense en literaire schrijfstijl, waarin hij het op alle vlakken vèrre van klein houdt. Ook op het Achterhoekse platteland gebeuren blijkbaar dingen die zo in een Marquez-vertelling hadden gepast, zoals de hele verwikkeling rond de dorpspastor met tuberculose die de goe-gemeente zijn vol met bloed gehoeste doeken toont in de hoogmis. Maar bijvoorbeeld ook een bezoek van Isa aan een kraakcafé in Utrecht beschrijft Wilbrink al even intens…

Intussen gaat het verhaal hoofdzakelijk over Tom, die ooit een grote carrière tegemoet leek te gaan als motorcrosser, en Isa, zijn opstandige dochter, die naar in de grote stad is getrokken om te studeren, totdat familiekwesties ertoe nopen terug te keren naar huis.

Ik vond dit al met al een hele bijzondere en indringende roman. Het verhaal is dwingend en het beeld dat Wilbrink schetst van de Achterhoek is sterk en overtuigend (Twente, mijn homeground, is immers qua cultuur niet zo verschillend). Uitstekend gedaan!

Een vleugje ‘Sterrit’, aflevering #4

Al meer dan 25 jaar ben ik betrokken bij de Sterrit of Paassterrit in mijn ‘hometown‘ Reutum.

Een constante factor is dat ik me daarbij altijd heb bezig gehouden met de (quiz-)vragen. Zoals (wat ik het leukste vind) de stellingen. In een (naar verwachting) langere serie komen enkele van die stellingen voorbij. Steeds komt na de break het antwoord!

En dan nu de stelling: Het nummer ‘Sheer heart attack’ is een nummer van het Queen album ‘Sheer heart attack’.
Waar of niet waar?

Lees verder “Een vleugje ‘Sterrit’, aflevering #4”