De Ierse schrijver John Boyne begint een favoriet van me te worden. Eerder las ik al zijn ‘Mutiny on the Bounty’ (in de Nederlandse vertaling, die merkwaardig genoeg ‘ De scheepsjongen’ heet) en ‘The boy in the striped pyjamas’ en beide met zeer veel plezier. Maar dit laatste boek, ‘The Absolutist’ vond ik zonder meer de beste, omdat dit me het meest raakte.
Hoofdpersoon van het boek is Tristan Sadler, en diens verhaal is nogal triest. Wreed uitgestoten door zijn familie om omstandigheden die aanvankelijk onduidelijk blijken, schrijft hij zich als 17-jarige jongen in als rekruut in het Engelse leger, met als doel te worden uitgezonden naar de oorlog die al enige tijd woedt in Frankrijk.
Inderdaad, we spreken de tijd van de Great War. Iets waarover Sadler aan het eind van het boek opmerkt: ‘I didn’t think it was all that great. In fact, if memory serves, it was bloody awful.’ Maar dat weet hij nog niet als hij wordt getraind in het opleidingscentrum Aldershot.
En hier is het dat hij Will Bancroft ontmoet en… verliefd op hem wordt. Het begin van een moeizame worsteling, want in deze tijd is homoseksualiteit volledig uit den boze. Alhoewel hun liefde wederzijds is, is Will nog vasthoudender in het ontkennen van hun relatie en verstoot hij Tristan diverse malen wreed. Dit gaat door temidden van de oorlogsverschrikkingen in Frankrijk, tot alles tot een kookpunt komt als Will besluit de wapens neer te leggen en besluit niet meer te willen vechten. Daarmee riskeert hij het vuurpeloton als diestweigeraar en deserteur, met de daarbij behorende schande die hij op zijn familie laadt.
Boyne heeft met ‘The Absolutist’ een zeer indrukwekkend boek geschreven over moed, lafheid, maatschappelijke normen en schaamte. Een waarachtig en emotioneel geladen verhaal dat na lezing nog wel even in je hoofd blijft rondzweven.
Als je een grote fan bent van de jaren 80, dan vind je dit boek misschien wel erg goed. Want ondanks dat het een sf-thriller is over de nabije toekomst (ca 30 jaar vanaf nu), is dit boek vooral een ode aan de jaren 80. Ernest Cline bedrijft hierbij de ultieme vorm van ‘name-dropping’, want er komt een kolossale hoeveelheid namen van muziek, films, tv-series en natuurlijk computerspelletjes voorbij.
Dave Eggers heb ik als schrijver hoog zitten door zijn geweldige boeken ‘Wat is de wat?’ en ‘Zeitoun’. Dit debuut kon me echter aanzienlijk minder bekoren.
Dit boek, dat ik maar weer eens op mijn iPad heb gelezen, is echt een kostelijk werkje. Het is grappig, aangrijpend, meeslepend en heeft een hele aanstekelijke hoofdpersoon. Het sterkste punt is echter de bijzonder oorspronkelijke schrijfstijl, die steeds tot doorlezen blijft nopen.
Dit boek is een echte politieroman, die zich kan meten met boeken van bijvoorbeeld Michael Connelly en Ian Rankin. Geheel in lijn met het genre is de hoofdpersoon, rechercheur Logan McRae, een enigszins beschadigde en vrijgezelle man. Verder zijn de omgevingen, deze keer Aberdeen en omgeving, ouderwets zwartgallig en sinister.
De grootmeester der hedendaagse letteren waagt zich in deze, wederom vuistdikke, roman voor het eerst aan het fenomeen ’tijdreizen’. Nu leveren tijdreisverhalen per definitie onlogische en ongeloofwaardige plots op, maar Stephen King weet de schade te beperken door een geheel eigen draai aan het thema te geven. Kort gezegd komt het er op neer dat er vanuit het heden een ‘wormhole’ is naar maar een datum, 1958. Elke tijdreis duurt 2 minuten en bij elke nieuwe tijdreis vindt een ‘reset’ plaats.
Dit is een heel interessant boek over kaarten. In mij geval is het erg moeilijk om daar een saai boek over te schrijven, want al vanaf dat ik kind was, ben ik gefascineerd geweest door kaarten, atlassen en alles wat daarmee samenhangt. Ik heb zelf vele kaarten van fantasiewerelden getekend, en bijvoorbeeld een wereldkaart waarop alle tochten van ontdekkingsreizigers stonden ingetekend (nog zo’n fascinatie die ik als kind had).
‘The Walking Dead’ heeft een prima seizoen 3 achter de rug. Het verhaal is interessant omdat er veel aandacht is voor de ontwikkeling van de personages. Zo is Glenn, de kwieke voormalige pizzabezorger uit seizoen 1, nu een stuk verbetener en heeft hij een relatie gekregen met Maggie. Carl, Rick’s zoontje, wordt hiernaast wel heel snel volwassen en ’triggerhappy’. En Rick zelf gaat door een diepe crisis als zijn vrouw overlijdt.
En dan dus ‘The walking Dead‘, waar ik seizoen 1 van hem afgekeken (was ook maar 6 episodes). Het gegeven is dat van een post-apocalyptische wereld (ja, alweeeeer!) waarin 99% van de bevolking in rondstrompelende gruwelijk uitziende zombies is veranderd. Is nog niet echt aanlokkelijk. Verder is het plot soms wel erg ongeloofwaardig (zo blijft Rick, die in coma in het ziekenhuis ligt als de catastrofe gebeurt, vreemd genoeg gespaard) en blijft veel onduidelijk (is de hele wereld nu echt naar de gallemiesen? Hoe kan het zijn dat die zombies in enkele weken een hele samenleving verwoesten? Zo vlug ogen ze niet!).
Ja mijn tv is nog steeds kapot, en nee: dit is niet erg als je series als Community op je Mac kunt kijken.