Boekrecensie ‘ De eenzaamheid van de priemgetallen’, Paolo Giordano

Dit boek beschrijft de moeizame levensgeschiedenis van Mattia en Alice. Beide gaan gebukt onder het verleden: Mattia omdat hij ooit zijn debiele tweelingzusje Michela in de steek liet, Alice omdat ze bij een skivakantie gehandicapt raakte en kampt met anorexia. Mattia en Alice vinden elkaar in hun eenzaamheid, maar slagen er toch niet in om echt bij elkaar te komen: ze zijn onverenigbaar als de priemgetallen waar de boektitel naar verwijst.

Paolo Giordano bewijst met dit boek dat hij trefzeker de zieleroerselen van getroubleerde jongelingen onder woorden kan brengen. Dat is knap gedaan, alhoewel ik wel vond dat Giordano wel twee hele sneue karakters als hoofdpersoon heeft gekozen: de onbeholpenheid waarmee zij telkens weer in ongemakkelijke situaties terechtkomen is wel heel schrijnend. Verder vond ik het abrupte einde waarbij erg veel te raden overblijft ergens wel een beetje jammer.

Maar toch al met al een mooi boek dit. Lezen, of anders: de film kijken! Dat laatste is alleen al de moeite waard door de prachtige filmmuziek van stemkunstenaar en alleskunner van Mike Patton (in een vroeger leven zanger van Faith no More).

Recensie ‘Game of Thrones’ seizoen 3, eerste helft

Game of Thrones is vanaf seizoen 1 al een serie om je vingers bij af te likken: het is niet alleen goed: het is bril-fucking-jant! En seizoen 3, waarvan ik de eerste 5 episodes heb gezien, dendert onverminderd hard door.

Wat mij betreft is er eigenlijk maar een minder aspect aan GoT. Dat is de soms wel erg rauwe en brute sfeer van de serie: de fantasiewereld waarin de serie speelt, is niet alleen middeleeuws op militair vlak (zwaarden, pijlen en bogen, etc) maar verkeert qua beschavingsniveau ook in de donkere Middeleeuwen. Dat vind ik soms wel erg bar.

(Hetzelfde manco kleefde overigens een beetje aan de Lord of the Rings films van Peter Jackson: die slaagde er -als horror-regisseur- beter in het verbeelden van het afschrikwekkende, bijvoorbeeld de Orcs of de Ringwraiths, dan het mooie, bijvoorbeeld Rivendel of Lothlorien).

Maar gelukkig zijn er voor de rest bij Game of Thrones alleen maar pluspunten. De enorme vaart van het ingenieuze verhaal bijvoorbeeld, waar je echt door meegesleept wordt en dat blijft verrassen. Bijvoorbeeld de wijze waarop Daenerys Targaryen het leger met ‘Unsullied’  wint in Astopor.

Ook het feit dat de intelligentie van de kijker nu eens een keer niet onderschat wordt en je gewoon misschien wel twintig verhaallijnen en een dubbel aantal personages voor je kiezen krijgt, vind ik erg sterk. En tenslotte de manier waarop vrijwel elk personage een boeiende persoonlijke ontwikkeling doormaakt, is erg goed gedaan.

Wat bijdraagt aan de kracht van de vertelling is ook dat je weet dat schrijver George R.R. Martin niemand spaart. Al sinds seizoen 1, waarin de belangrijkste hoofdpersoon, Eddard Stark, bruut wordt onthoofd, weet je dat zelfs de belangrijkste helden van dit epos niet veilig zijn. Dit maakt alle verwikkelingen extra spannend.

Kortom: een geweldige serie die nog wel zeker een handvol seizoenen zal voortduren. Laat maar komen, zou ik zeggen!

 

Filmrecensie ‘Let me in’

Deze film, een remake van een Zweeds origineel, zou volgens diverse sites de moeite waard zijn, bijvoorbeeld omdat de regie in handen was van Matt Reeves, die ook Cloverfield regisseerde.

De blurp van de film is dat het jongetje Owen, die wordt gepest op school, bevriend raakt met een meisje. Dit meisje blijkt een vampier te zijn. Toch ontstaat er iets van een prille liefde, en helpt ze hem zelfs korte metten te maken met de pesters. Die kalverliefde is echter niet bepaald geloofwaardig: hiervoor is Owen nog veel te veel een jochie en is de interactie tussen beide te weinig bijzonder. Hiermee is dit centrale plotje weinig boeiend en moet de horror de film redden. Die is echter dan weer zo over de top en deed bij mij zo gemaakt aan, dat die eerder op de lachspieren werkte dan iets anders.

Hiermee is deze film een misbaksel naar mijn idee. Alhoewel, een aardige scene zit er nog wel in: dat is als twee mannen in gevecht raken in een auto die van je weg raakt en in een ravijn valt. Door het camerapunt in de auto is deze scene adembenemend. Maar goed, deze 2 minuutjes maken een film van bijna 2 uur natuurlijk niet goed…

Boekrecensie ‘Clausewitz’, Joost de Vries

‘Clausewitz’  is het debuut van Joost de Vries, en ik moet zeggen: ik heb me er prima mee vermaakt. Het verhaal gaat over Tim Modderman, die wil promoveren op het werk van de schrijver Ferdynand LeFebvre. Natuurlijk een fictief personage, waarmee De Vries iets soortgelijks doet als bijvoorbeeld Michael Chabon in zijn ‘The Yiddish Policemen Union’: een verhaal vertellen dat speelt in de huidige tijd, maar dan wel met enkele fictieve elementen erin, waarmee een soort parallelle werkelijkheid wordt geschapen. Bij Chabon was dat een Joodse kolonie in Alaska, bij De Vries is het dus een fictieve schrijver inclusief zijn entourage van schrijvers, politici en kunstenaars. Bij De Vries zijn in deze fictieve personages duidelijk verbanden te leggen met echte personen, zoals Mulisch, Van Mierlo, en dergelijke, maar nergens wordt het erg specifiek.

Tijdens zijn zoektocht verzandt Tim steeds meer in het moeras van LeFebvre’s schimmige verleden, als steeds meer lijkt dat de schrijver nooit bestaan heeft, maar alleen een pseudoniem is waar andere schrijvers hun werk onder publiceerden: diens levensgeschiedenis is dus geheel verzonnen. Zo gaat het boek dus over de dunne scheidslijn tussen verzinsel en waarheid en het gemak waarmee fabels ontstaan. Dit blijkt wel uit het feit dat in het einde aan het boek zelfs  Tim bijdraagt aan die mystificering van LeFebvre.

Bijzonder is verder dat Tim dan wel de hoofdpersoon is, maar dat de schrijver, Joost, nooit ver weg is, die is namelijk een goede vriend en studiegenoot. Een opvallende gelijkenis met het verhaal ‘Pontus’ van Job Breemer ter Stege, ook al een Nederlandse debutant, alhoewel aanzienlijk minder veelbelovend dan Joost de Vries.

De Vries is namelijk een erudiete vertellen die strooit met verwijzingen naar de grote wereldliteratuur. Het boek staat vol met kleine vaak erg interessante nevenverhaaltjes en bevat veel originele observaties, mooie metaforen en kostelijke gedachtenexperimenten. Zoals de zoektocht naar een metafoor, waarbij ‘metafoor’ de metafoor is. Die wordt gevonden met de zinsnede “De schaduw camoufleert haar gezicht niet, maar legt er een nieuwe laag van betekenis op, als een metafoor.” En later in het boek trakteert De Vries ons op een andere vondst: “Ik voel me als een afgekeurd bruistablet, over datum, zo een dat je in het water laat vallen en dat dan veel te langzaam en fragmentarisch oplost, waardoor er klontjes aan de oppervlakte komen drijven …. (En zo voel ik me nog het meest: als een metafoor die niet tot zijn recht wilde komen).”

Concludeert: een vermakelijk en bij vlagen intrigerend boek, leuk!

 

 

Filmrecensie ‘Flowers of war’

Lang niet iedereen was te spreken over deze Chinese film. Pompeus, kitch en melodramatisch zijn zo enkele kwalificaties. Dat vind ik niet terecht. Ik vond Flowers of War juist een indringende en ontroerende oorlogsfilm.

Het verhaal gaat over de Japanse bezetting van Nanking, een nogal gruwelijke geschiedenis blijkbaar. De enige schuilplaats is misschien wel een katholieke kerk, waar een groep meisjes onder de hoede was van de priester, die echter is gestorven. En daar komt Christian Bale in beeld. Hij speelt John Miller, een avonturier en gelukszoeker. In eerste instantie wil hij er alleen met het geld vandoor gaan, maar al snel begint hij een verantwoordelijkheid te voelen voor de meisjes, die hem, natuurlijk eigenlijk geheel onterecht, al snel ‘Father John’ beginnen te noemen. En zo begint de strijd te overleven in het door de wrede Japanse bezetter gebukt gaande Nanking.

De stijl van de film is zonder meer bijzonder. Zo wordt veel gespeeld met licht. Waar Nanking kleurloos en grauw is; een doodse woestenij, is de kerk met haar glas-in-lood ramen juist vaak een bron van licht en kleur. De sfeer is verder beklemmend omdat veel scenes zich binnen in de kerk afspelen. Het oorlogsgeweld blijft hiermee het grootste deel van de film buiten de muren van de kerk, maar als die even zichtbaar wordt is het ook meteen heel erg ‘in your face’ in beeld gebracht, zodat het extra stevig binnenkomt.

Het verhaal is hiernaast ook nog eens meeslepend en je gaat echt meeleven met John Miller, de meisjes en de jonge George Chen, het hulpje van de gestorven priester, die een enorme verantwoordelijkheid voelt de meisjes te beschermen en ten slotte de prostituees die ook hun toevlucht zoeken tot de kerk. 

Hiermee vind ik deze film zeer de moeite waard. Mooi ook om Christian Bale een keer in een rol te zien waar die iets meer kan laten zien dan in formule-actiefilms als Batman en Terminator.

 

 

Verhaal ‘Bloedzusters’ bijgewerkt

Het concept religie blijkt keer op keer een zeer vruchtbaar thema te zijn om verhalen over te schrijven. In diverse verhalen die je op deze site kunt vinden, speelt het geloof een rol, zoals Judas Iskariot, Voit, Het beest I, Agnus dei of Het Koolmeesje (zie hiervoor mijn verhalenoverzicht).
Zo ook het lange verhaal rondom  Zuster Dinera. Dit is een Russische non die op een dag van van God een heilige boodschap krijgt. Ze is voorbestemd voor een zeer bijzondere opdracht.

Lees hier het eerste deel van het driedelige verhaal, Bloedzusters.

Nieuw verhaal ‘Cool Wave – deel 2’

Het heeft even geduurd, maar het tweede deel van het lange verhaal Cool Wave is (in eerste opzet gereed)!

Lees verder over de belevenissen van Joe Monteverdi in Hong Kong. In deel 1 was te lezen hoe hij in de hotelbar aan de praat raakt met Eddie Hollis, vertegenwoordiger in airco-systemen, natuurlijk CoolWave geheten. Het klikt tussen de mannen, alhoewel Joe niet wil vertellen wat zijn eigenlijke doel is van zijn bezoek aan Hong Kong, namelijk het vermoorden van de beruchte crimineel Johnny Cho, de leider van een van de machtigste triaden.

De levens van Joe en Eddie hadden misschien niet met elkaar in de war hoeven raken na een met veel drank gevulde nacht in een hotelbar. Maar dan had niet die verwisseling moeten plaatsvinden van hun koffertjes…

Klik op de onderstaande afbeelding om het tweede deel te lezen.

Coolwave – deel 2

 

Wil je liever eerst beginnen met het eerste deel, klik dan op de onderstaande afbeelding.

Coolwave – deel 1

 

Filmrecensie ‘ Red Cliff”

Een film kijken op een commerciële zender is door de enorme bakken reclame die over je uit worden gestort (om de 20 minuten 8 minuten reclame) nogal een beproeving, maar bij deze filmklassieker ‘Red Cliff’ van regisseur John Woo had ik het er nog net voor over.

‘Red Cliff’ is een epische film over een oorlog in historisch China, met imposante massascènes, opwindende en onderhoudende gevechten (natuurlijk met de nodige martial arts-staaltjes, die doen denken aan Crouching Tiger Hidden Dragon) en een meeslepend verhaal. De beelden zijn soms prachtig en je wordt echt ondergedompeld in het exotische Chinese wereldje. De hoofdpersonen zijn misschien wat bordkarton (met alle stoere mannen, die broedend in de verte staren, en hun frele bleke vrouwen, het altijd wat gekke oostaziatische schoonheidsideaal), maar dat doet nauwelijks af aan het kijkplezier. Bijzonder is ook de ruime aandacht die er is voor de hogere kunst van oorlogsstrategie, waar een opeens draaiend windje een wereld van verschil kan maken. De film lijkt hierdoor soms bijna op een instructiefilm bij Sun Tsu’s The Art of War.

Concluderend: een filmklassieker die je zeker een keer moet hebben gezien!

Filmrecensie ‘Drive’

Deze film kon de goedkeuring van de filcritici wel wegdragen en eindigde op veel jaarlijstjes van 2011 (alweer 2 jaar gelegen) steevast in de top. Is dat terecht? Nou, nee, wat mij betreft. Alhoewel de film zeker haar sterke kanten heeft. ‘Drive’ weet vooral een mooie sfeer neer te zetten van het LA bij nacht, terwijl we worden rondgereden door de naamloze hoofdpersoon, de chauffeur, gespeeld door Ryan Gosling. Ook prachtig is de bijbehorende soundtrack, jaren 80 syntho-pop, die de film nog meer een heel eigen sfeer geeft. Verder zitten er een paar ijzingwekkende scenes in, en natuurlijk een paar sterke achtervolgingsscenes met auto’s.

Wat de film echter behoorlijk nekt is het wel erg weinig bijzondere verhaaltje, dat er kortweg op neer komt dat Gosling de pech heeft, bij wat een simpele overval lijkt, in een smerig onderwereldcomplotje dreigt te belanden. De ijzeren filmscenario-regels van Bart van Lierde zijn hierbij verre van gevolgd, hetgeen een verhaal oplevert zonder kop of staart en zonder duidelijke afronding. Wat ook niet helpt is dat het erg moeilijk is je te identificeren of begaan te raken met de ijzige en stoïcijnse hoofdpersoon.

Daarom krijgt deze film van mij hoogstens een magere 6,5. Aardig, maar zeker niet geweldig.

Filmrecensie ‘Cloverfield’

Cloverfield is een rampenfilm waarin New York wordt aangevallen door een Godzilla-achtig monster. Tot zover niets nieuws, maar wat deze film zo bijzonder maakt is dat alle filmbeelden zogenaamd zijn gemaakt door een van de hoofdpersonen, Hud, die zijn belevenissen vastlegt met een handy-cam.

Deze vorm werkt verbazingwekkend goed, want op de een of andere manier maakt het de gruwel veel invoelbaarder en echter. En waar je verwacht dat alle schokkerige filmbeelden, gefilmd door een vrijwel continu rondrennende Hud al snel beginnen te irriteren, nee, dat was bij mij helemaal niet het geval.

Veel verhaal heeft de film verder niet: we volgen gewoon Hud als die samen met zijn vrienden in het centrum van New York, dat is veranderd in een grimmige war-zone, hun vege lijf proberen te redden. Maar dat is ook genoeg, want alleen hiermee ontstaat al een indringende film, zeker als ook nog eens blijkt dat de film geen happy end gaat krijgen. Huiveringwekkend… Een aanrader!