Filmrecensie ‘Flight’

Deze film gaat over piloot Whip Whitaker (uiteraard gespeeld door Denzel) die er in slaagt met zijn bijzondere vaardigheden en kunde een defect vliegtuig aan de grond te zetten en de schade te beperken tot slechts een paar doden. De bijzondere manoeuvre die hij hierbij gebruikt (hij vliegt een tijdje ondersteboven) is spectaculair.

Het nadeel is echter dat dit allemaal al is vertoond voor het eerste halve uurtje van de film voorbij is. Pas daarna begin je echt te beseffen waar de overige anderhalf uur over zal gaan: namelijk de aanloop naar een tuchtzaak tegen Whip omdat hij tijdens de vlucht dronken was en onder invloed van drugs. En laat nou net dit deel gewoon niet zo interessant zijn. De bedoeling was misschien een morele kwestie op te werpen die de kijker zou bezig houden: is een dronken piloot altijd fout, ook als hij een catastrofe heeft voorkomen? Maar dat was bij mij niet het geval: Whip zat gewoon zo fout als het maar kan.

Hierdoor zitten we anderhalf uur te kijken naar een worstelende Whip, die heel lang blijft ontkennen dat hij een drank- en drugsprobleem heeft, tot hij eindelijk aan het einde film zijn overduidelijke fout wil inzien en bekent. Hiermee was deze film niet bepaald een succes, op het eerste halve uur na was het ronduit saai, ondanks het zoals altijd degelijke acteerwerk van Denzel.

P.S.: Voldoet ‘Flight’ eigenlijk aan Van Lierde’s scenariowet? Het antwoord is een volmondig ja. Whip bevindt zich in het begin in een relatief evenwicht: hij gebruikt drugs en drank terwijl hij zonder brokken vliegtuigen aan de grond blijft zetten. Zijn blinde vlek is dat hij niet beseft dat dit natuurlijk niet kan en niet goed kan bliven gaan. Het beginincident is de vliegramp. Alle gebeurtenissen daarna (gesprekken met zijn advocaat, ex-vrouw, bezoek aan AA, nieuwe drinkgelagen) brengen hem steeds verder in de problemen en door de tuchtzaak (het crisismoment) wordt hij eindelijk gedwongen zijn blinde vlek onder ogen te zien en komt de film tot een afronding: hij bekent en belandt in de gevangenis; maar is wel eindelijk in het reine met zichzelf.

 

Het verhaal ‘The Joker’ is herzien

Lees hier het verhaal ‘The Joker’. Een filmmaker heeft een briljant plan voor een nieuwe film, gebaseerd op de succesfilm ‘The Dark Knight’ . Maar het loopt iets anders dan hij had verwacht…

“Tony Janson keek vanuit zijn hottub omhoog naar de vrouw die, gehuld in slechts een badjas, over het terras van zijn villa naar hem kwam toe lopen. Ze had twee hoge glazen in haar handen, gevuld met een gelig goedje en beide voorzien van een schijfje citroen… “

 

Filmrecensie ‘Jagten’

Jagten is een maatschappijkritische film over een heel hedendaags onderwerp: pedofilie en de hysterie daaromheen. Deze film gaat over Lucas (een rol van Mads Mikkelsen, bekend als Bond-bad guy uit Casino Royale), die onterecht wordt beschuldigd van seksueel misbruik van kinderen. Heel geloofwaardig wordt aangetoond hoe een redelijk normale situatie al snel volledig uit de klauw raakt. Het kwaad is al geschied als Lucas verdacht wordt, want vervolgens wordt hij door iedereen met de nek aangekeken, in elkaar geslagen in de supermarkt en wordt zelfs zijn hond vermoord. Dat Lucas uiteindelijk onschuldig blijkt, lijkt eigenlijk al niet meer uit te maken. En de huiveringwekkende slotscene toont aan dat Lucas er nooit meer van zal loskomen.

Een indringende film, die zeker de moeite waard is!

Boekrecensie ‘Telegraph Avenue’, Michael Chabon

Ik had echt uitgekeken naar deze nieuwe roman van Michael Chabon, auteur van ‘WonderBoys’ en ‘De wonderlijke avonturen van Kavalier en Clay’. En dan is het natuurlijk extra jammer als het boek bij lezing uiteindelijk gewoon tegenvalt.

Dat begint eigenlijk al meteen op de eerste pagina’s, als meteen duidelijk wordt dat Chabon niet bepaald de doelstelling had een lekker leesbare pageturner te schrijven. Integendeel: Chabon lijkt wel met elke zorgvuldig geconstrueerde en kunstig geboetseerde zin zijn meesterschap te willen onderstrepen. Ergens midden in het boek presteert hij het zelfs om één enkele zin pagina’s lang te laten duren. Erg mooi allemaal, dit literaire spierballengerol, dat ik ook al kende van Chabon’s een-na-laatste worp ‘The Final Solution’, maar of dit een prettig leesbaar boek oplevert? Nou nee, niet bepaald.

Dit was misschien nog niet zo erg geweest, als Chabon boeiende materie bij de hand had gehad. Daarvan is echter geen sprake. Chabon blijft heel dicht bij zichzelf met een down-to-earth verhaaltje dat speelt in zijn eigen achtertuin: Oakland, California. Het verhaal draait min of meer om Archy Stalling en Nat Jaffe, de uitbaters van een ouderwetse platenwinkel met veel vintage vinyl, die gedoemd lijkt te moeten sluiten als er zich een grote mega-store dreigt te vestigen in hun straat. Ook de vrouwen van beide mannen, die samen een bevallingskliniek runnen en in aanvaring komen met het ziekenhuis komen echter aan bod. Net als de beide zonen ten slotte, waarvan de excentrieke Julius ‘Julie’ Jaffe latent homoseksueel is en Titus de wrokkige, opeens opduikende, zoon uit een eerdere relatie van Archy is. Chabon weet de karakters vaardig tot leven te brengen, maar ja: heel interessant zijn hun belevenissen en zieleroerselen eigenlijk niet. Het verhaal kabbelt om deze reden eigenlijk vooral maar een beetje door en komt ook niet echt tot een knallend eind. En wat ook niet echt helpt is dat Chabon zijn boek doordrenkt met populaire Amerikaanse geschiedenis, niet alleen muziek (van elke oude soul/funk/jazz-plaat die wordt genoemd, wordt consequent ook het label en jaar genoemd bijvoorbeeld) , maar ook films, sport, etcetera. Dit gaat als niet-Amerikaan toch deels langs je heen…

Tja, allemaal niet erg positief dus. Niet dat dit boek een volledige mislukking is, overigens. Chabon kan nog steeds bij vlagen briljant om de hoek komen met mooie observaties, originele metaforen of beeldende beschrijvingen. Maar dat is allemaal niet genoeg om dit een goed boek te maken naar mijn mening. Jammer!

Filmrecensie ‘John Carter’

De reden waarom ik deze film wilde zien, was dat Michael Chabon (de schrijver van briljante boeken als WonderBoys) in het schrijversteam zat. Het verhaal is bij deze film echter juist niet het sterkste punt. Defilm vent namelijk vooral de bekende fantasy-clichés uit en is hiermee weinig origineel, getuige ook deze blurb: onwetende eenling komt in een vreemde wereld terecht en groeit hier uit tot held. Waar hebben we dat eerder gezien? Van alle mogelijkheden dat ik al snel aan Avatar, ook al omdat de vreemde wezens, in deze film de Tharks wel wat weg hebben van de Na’vi. Die waren ook smal en lang.

Onze hoofdpersoon komt terecht op het Mars in een parallel universum. Hier vechten twee mensachtige volken om de hegemonie in een rare mengeling van futuristische luchtschepen en zwaardengekletter. Inderdaad: nog zo’n fantasy-cliché, want waarom is het toch zo dat bijna alle fantasy-sages militair in de middeleeuwen blijven steken? Met zwaarden, speren en pijlen en bogen dus; zie bijvoorbeeld ook The Lord of the Rings en Game of Thrones. Misschien is het wel omdat dit het laatste tijdperk in onze geschiedenis was dat oorlogen nog enigszins eervol verliepen: duw iedereen immers een zwaard in de hand en je hebt een ‘eerlijke strijd’. Met de uitvinding van het buskruit was het wel zo’n beetje afgelopen met de heroische ‘schone’ oorlogen.

Het verhaaltje is dus niet het sterkste van deze film. Ook qua acteurs was er weinig bijzonders te genieten. Maar wat deze film wel bijzonder maakte, vond ik, waren de spectaculaire special effects: 90% van deze film is computergeanimeerd en ik moet zeggen: het niveau dat men tegenwoordig haalt is echt imposant. Vreemde wezens, ingewikkelde actiescènes, het ziet er allemaal gewoon echt geweldig uit.

Daarmee is dan wel een beetje het beste van de film besproken. Of het moet de bijzondere hommage zijn aan Edward Rice Burroughs, de schrijver die de personage ‘John Carter’ ooit bedacht, door hem een rol in het verhaal te geven…

 

 

Recensie ‘Bonita Avenue’ van Peter Buwalda

Normaliter heb ik het niet zo op Nederlandse schrijvers, maar hierop vormt misschien Buwalda wel een uitzondering. In ieder geval heb ik me met dit debuut van hem prima vermaakt. Bonita Avenue is een vuistdikke familiesage rondom Siem Segerius, rector van de Tubantia Universiteit (UT) in Enschede. Het verhaal gaat er kortweg over hoe Siem’s leven volledig ontspoort. Dat heeft niet alleen te maken met het geheime internetpornohandeltje van zijn dochter, maar ook met zijn wrokkige en agressieve zoon die juist uit het gevang komt.

Buwalda vertelt het verhaal kundig. Hij spring heen en weer tussen verteltijden en gebruikt ruimschoots flashbacks. Het verhaal wordt verder verteld vanuit drie perspectieven, niet alleen Siem, maar ook de ambitieuze en compromisloze dochter Joni en ook haar vriend Aaron Bever, een emotioneel labiele jongen die op een bepaald moment in een ‘kokkerd van een psychose’  terechtkomt.  Buwalda weet hen alle drie goed tot leven te brengen. En bovendien slaagt hij er ook nog in het boek te beëindigen met een mooie, bloedstollende, climax.

Concluderend kun je dus spreken van een gewoon erg goed boek, met erg weinig slechte kanten. Zeker als je bedenkt dat dit nog maar Buwalda’s debuut was!

Recensie ‘Breaking Bad’ seizoen 5 deel 1

De tv-serie ‘Breaking Bad’  zal gaan afsluiten met een laatste vijfde seizoen, waarvan ik de eerste helft van acht afleveringen heb gezien.

Breaking Bad is een groeibriljantje. De serie begon misschien soms wat rommelig, inmiddels heeft die een akelig hoog niveau bereikt. De kern van het plot (hoe Walter White steeds meer afglijdt in het moeras van de criminaliteit) is nog steeds fascinerend. Was Walter ooit moet het koken van meth begonnen omdat hij dodelijk ziek was en zijn gezin goed wilde achterlaten, inmiddels is hij danwel weer gezond geworden, maar is zijn relatie met zijn vrouw op de klippen en is zijn misdaad-alter ego Heisenberg alles wat hem nog rest…

Wat de serie ook nog steeds ijzersterk maakt, zijn de soms prachtige beelden en de originele cameravoering. Tezamen met hoe het verhaal zich ontwikkelt, lijkt zich een geweldig slot van de serie te gaan aftekenen, ik ben benieuwd naar de laatste 8 episodes!

 

Recensie ‘Dexter seizoen 7’

De geweldige Showtime-serie ‘Dexter’  is alweer toe aan het zevende seizoen. De verwachtingen waren natuurlijk hoog gespannen, want seizoen 6 sloot af met een dijk van een cliff hanger, toen Debra onbedoeld haar broer Dexter ontmaskerde.

In dit seizoen zien we hoe Debra haar broer niet kan verraden en al snel wegzinkt in een weg van leugens. Nee, Debra wordt ook dit seizoen niet gespaard… Intussen lijkt het net zich rond Dexter steeds meer te sluiten, als captain La Guerta haar onderzoek naar de Bay Harbor Butcher weer opstart.

Seizoen 7 is hiermee wederom zeer vermakelijk. Tegelijkertijd heb ik wel het idee dat de rek een beetje uit het verhaal is: hoe lang kan Dexter’s risicovolle spelletje nog goed gaan? Ook verhaalstructuurtechnisch lijkt het me logisch dat seizoen 8 het laatste seizoen wordt. Als je immers de vorige seizoenen in ogenschouw neemt, is de volgende structuur te ontdekken:

  • Begin: seizoen 1 en 2: Dexter wordt geintroduceerd, we leren hoe hij zo is geworden, hij rekent af met zijn broer (Ice Truck Killer) en weet sergeant Doakes voor zijn moorden te laten opdraaien (Bay Harbor Butcher).
  • Tussendelen: seizoen 3 tot en met 6: Dexter probeert te leren hoe hij moet leven en om te gaan met zijn ‘ dark passenger’. Hij exploreert dingen die hem misschien kunnen helpen, namelijk de vriendschap (s03), het gezinsleven (s04), de wereld van de zelfhulp (s05) en religie (s06).
  • Eind: seizoen 7 en 8?: Het net rond Dexter sluit zich, het onderzoek rond de Bay Harbor Butcher wordt weer opgestart, het verhaal komt tot een knallend einde (?)

Nou, of het zo afloopt? We zullen zien!

Filmrecensie ‘The Artist’

Deze film gaat over het tijdperk van de stomme film: de hoofdpersoon George is een beroemde acteur, die echter in de problemen komt als films met geluid in zwang raken. Omdat hij de overgang niet wil maken, raakt hij aan lager wal, dit terwijl het danseresje Peppy, wiens pad hij eerder heeft gekruist, er juist wel bij vaart en de nieuwe ster aan het firmament wordt.

Het briljante aan de film is dat de vorm de inhoud volgt, want ook deze film is in zwartwit en ‘stom’. Dat werkt verbazingwekkend goed, ook met alleen beelden weet deze film het verhaal prachtig te vertellen. Hiermee is de film zonder meer een bijzondere belevenis.

Zelf keek ik natuurlijk ook goed of de film voldeed aan Bart van Lierde’s set met regels voor een succesvol filmscript (zie elders op deze site) en: inderdaad, dat klopt precies. George bevindt zich aanvankelijk in een relatief evenwicht (want het tijdperk van de stille film loopt op zijn einde), het beginincident is dat zijn filmbaas geluidsfilms wil maken en hij geen baan meer heeft, zijn blinde vlek is dat hij niet inziet dat de stille film gedoemd is te verdwijnen en dat hij zich zal moeten aanpassen, de keerpunten in de film (een door hem zelf gemaakte stille film flopt onder meer) brengen hem verder in de problemen, en pas als hij zijn blinde vlek onder ogen ziet, komt alles goed (want Peppy geeft hem een grote rol in haar nieuwe film). Eind goed, al goed!

Recensie ‘Agent 6’ van Tom Rob Smith

Met dit boek rondt Smith de trilogie af die hij zo meesterlijk begon met ‘Kind 44’. Dit eerste boek was in de basis een ingenieus detectiveverhaal, dat ook nog een bijzonder beklemmende sfeer had omdat het speelt in het Rusland onder Stalin. Smith bracht in dit boek, en ook in de indringende opvolger ‘Kolyma’ de waanzin van het communistische regime tot leven.

En dan dus dit laatste boek, ‘Agent 6′, met natuurlijk ook weer Leo Demidov als hoofdpersoon. Ook in dit boek is de forte weer de bijzondere context waarin het verhaal plaats vindt. Smith lijkt echter wel moeite gehad te hebben een plot te verzinnen, want dat is, net als bij Kolyma al het geval was, toch weer een beetje vergezocht. Ongenadig is het ook weer, want nu moet Leo ondergaan dat zijn vrouw Raisa bij een soortement uitwisseling in de V.S. wordt vermoord. Vijftien jaar lang wordt hij verteerd door verdriet en verlangen te ontdekken wie de moord heeft gepleegd om daar -natuurlijk- aan het eind van het boek achter te komen. Maar dan heeft hij inmiddels al vele ontberingen moeten ondergaan en heeft hij jarenlang in het door de Russen binnengevallen Afghanistan gezeten.
Alhoewel de hele Afghaanse episode op zich interessant is, wreekt het zich toch wel een beetje dat dit nauwelijks van belang is voor het centrale gegeven in het boek: wraak nemen op Raisa’s moordenaar. Eigenlijk zitten we dus een heel lang een nevenverhaaltje van 15 jaar te volgen, voor we weer terug zijn met waar het verhaal echt over ging. Dit komt het verhaal niet ten goede.
Niet dat dit hiermee een slecht boek is, ik vond het zeer lezenswaardig. Maar je moet helaas wel constateren dat het boek waarmee Smith zijn trilogie beëindigt het minste is van de drie.